Ga naar hoofdinhoud

Mediteren op de paardenrug

Chris Berkers portret Ken je het boek The Long Walk van Stephen King? Een collega raadde het me aan ‘want zoiets deed ik ook’. Het boek vertelt het verhaal van 100 jongens die mee doen aan de jaarlijkse Marathon. Dag en nacht wandelen ze met tenminste zes kilometer per uur. Als ze onder deze snelheid komen, krijgen ze een waarschuwing. Bij drie stuks worden ze zonder pardon doodgeschoten. De wedstrijd eindigt als er nog maar een deelnemer over is. Wat de prijs voor de winnaar is, weet niemand..


Chris Berkers landkaartDit boek is niet het soort literatuur dat ik meestal lees, maar toch heeft het verhaal me gegrepen. Niet omdat ik zelf ook lange afstanden ren, maar omdat The Long Walk veel weg heeft van de Mongol Derby. In vijf edities zijn er 130 ruiters gestart waarvan 86 hebben de wedstrijd hebben uitgereden: zeven van hen braken botten; zestien waren ziek of zo uitgeput dat ze niet verder konden; zeven anderen hadden kleine blessures; en dertien waren te langzaam. Nog eens zes ruiters haalden met gebroken botten de finish. De overeenkomst tussen het boek en de wedstrijd is dat beide wedstrijden een enorme uitputtingsslag zijn voor deelnemers. Met aan de finish.. eeuwige roem.

Teleurstellingen

Aan mij de nobele taak om goed voorbereid aan de start te verschijnen. Dat betekent dus trainingsuren maken, zowel in het zadel als te voet. Met een trainingsschema van twee tot drie paarden, 80 hardloopkilometers en drie sessies krachttraining in de week naast een fulltime studie kun je er de klok op gelijk zetten dat je lichaam op een moment begint te protesteren. Na dit protest schreeuw ik ook, letterlijk en figuurlijk. Mijn lichaam, dat ik soms onuitputtelijk acht, heb ik overschat. Gevolg: een knieblessure en dat twee maanden voor een hardloopwedstrijd van 80 km. De laatste grote afstand die ik hardlopend wilde afleggen voor de Mongol Derby.
Frustratie, ontkenning en tranen tot gevolg. Als aangeschoten wild strompel ik na een ‘kort’ hardlooprondje van twee uur naar huis terwijl mijn vingers bevriezen ‘want zo koud was het niet’. Bewegen doet mijn knie niet meer en diezelfde avond zegt de fysio dat ik tien dagen niet mag rennen. Nog meer gefrustreerd dan een paar uur eerder probeert een vriend een redelijk gesprek met me te voeren over het belang van rust. Halverwege kap ik hem af: ‘Sorry. Met mij valt niet te praten. Ik ben boos. Op jou. Omdat ik weet dat je gelijk hebt.’

Verlichte zit als yogahouding

Chris Berkers heuvel

Nog geen dag later ga ik op pad voor een training van ruim twee uur. Samen met Noble, mijn maatje door dik en dun. Daar heb je nog eens iets aan, een paardenvriend die mij niet gaat vertellen dat ik niet mag trainen. Samen galopperen we over de stoffige ruiterpaden en beklimmen we een zandduin. Ik voel me langzaam rustig worden terwijl ik de sterke paardenbenen en gespierde rug krachtig onder mij voel voortbewegen. Paarden werken mediterend. Alsof de verlichte zit een yoga-houding is. ‘Hallo. Ik ben er weer. Ik ben weer geaard. Sorry voor gister.’
Omgaan met teleurstellingen, bijstellen van doelen. Precies dat wat een oud deelneemster het moeilijkste vond. Ik vraag me af hoe ik dat in Mongolië ga doen. Geen vrienden om me weer met beide benen op de grond te zetten, enkel de mediterende paardenrug en 44 andere deelnemers die waarschijnlijk tegen hetzelfde aanlopen. Aan mij de taak om beter voorbereid te zijn dan hen. Terwijl ik de kaart van Mongolië bekijk, visualiseer ik 96 sterke paardenbenen die mij door 1000km van het landschap dragen. Want ook al kan ik over tien dagen weer verder met de fysieke voorbereidingen, mentaal is minstens zo belangrijk.

Chris Berkers, endurance-amazone en ultraloopster
Rijdt van 5 t/m 16 augustus 2014 de Mongol Derby.

Volg Chris via Facebook.
Volg Chris via haar Engelstalige blog.

Lees hier alles over het Mongol Derby avontuur van Chris.

3 reacties op “Mediteren op de paardenrug

  • Lotje Moerdijk

    Alleen het idee al, zo’n zware rit… Petje af hoor!

  • Wendy van den Barselaar

    Overschatting van het eigen lichaam of dat van een paard: het komt vaak voor.

    Weet je al waarom het die ene knie is en niet die andere? Tip: laat je nog even nakijken door een goede chiropractor. Als je een fractie scheef bent (zoals nagenoeg elk mens en ook paard) leidt dit bij overbelasting (wat je nu doet) altijd tot problemen. Is het niet nu, dan over x jaar.

    Sterkte.

  • Chris Berkers

    Beste Wendy,

    Bedankt voor je bericht. Uiteraard ben ik serieus bezig met het verbeteren van mijn lichaam. Hier wordt ik bij begeleid door een fysio, sportarts en kom ik ook bij een podotherapeut die kijkt naar het gehele bewegingsapparaat. Het is niet voor niets dat ik zo veel krachttraining doe naast het lopen en paardrijden. Dit is om mijn benen sterker te maken, soepeler en leniger te worden en meer (core) stability te krijgen om zo mijn scheefheid (door een drievoudige enkelfractuur links). Overigens als ik voel dat mijn lichaam het die dag niet aankan, dan train ik niet hoor. Aan de andere kant, om dit soort afstanden te trainen, moet je nou eenmaal kilometers maken, gevolgd door een periode van rust.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.