Ga naar hoofdinhoud

Achterstallige arbeid

Als 99 internationale springruiters hun sport bedrijven met passie en gevoel voor hun paarden, verdient de springsport het om in ‘t zonnetje te worden gezet. Dat gebeurde afgelopen weekend letterlijk en figuurlijk op het CHIO Rotterdam. Maar als één springruiter zich ten opzichte van zijn paard misdraagt, verdient dat paard het om tegen zijn ruiter in bescherming te worden genomen.

Toen Denis Lynch zondagmiddag in de Grote Prijs enkele sprongen had gemaakt met Coulisa, een merrie die door de Ier nog niet lang op het hoogste niveau gereden wordt, was al duidelijk dat de dochter van Couleur Rubin er weinig zin in had. Op de dubbelsprong 4AB kwam Coulisa sterk terug, Lynch gaf haar enorm de sporen om na zes galopsprongen de sloot te overwinnen. En hij bleef de merrie naar voren duwen, in de kennelijke opzet om Coulisa de voorwaartsdrang weer bij te brengen.

Een 1,60 m-parcours leent zich niet voor een dergelijke ‘training’. Veel verstand van de springsport hoef je niet te hebben om te begrijpen dat controle en afstand vinden niet aan de orde zijn als je je paard alleen maar naar voren aan het jagen bent. Lynch en Coulisa crashten vreselijk in een levensgrote triplebar. Ik kon het verder niet aanzien, mijn eerste blik op de ring trof een kwartier later een paardentrailer die heel langzaam het terrein af reed, op weg naar een kliniek.

Denis Lynch heeft een zekere reputatie. In 2008 werd hij op de Olympische Spelen in Hongkong betrapt op het gebruik van capsaïcine voor zijn paard Lantinus. In 2012 reageerde hetzelfde paard positief op een hypersensitiviteitstest van de voorbenen. De Ierse hippische federatie reageerde onmiddellijk door niet Lynch maar de lager geplaatste Cian O’Connor aan te wijzen voor de Olympische Spelen.

Eventingruiters riskeren een gele kaart als zij zichzelf en hun paard blootstellen aan onnodige gevaren. Mary King, een amazone met een enorme staat van dienst, ligt om die reden op dit moment onder vuur. In de springsport komt het hoogst zelden voor dat paarden door hun ruiters in gevaar worden gebracht. Maar ik zou niet weten waarom springjuryleden de bel niet zouden kunnen luiden als zij iets zien wat niet deugt.

Nogmaals: het overgrote deel van de top-springsport bestaat uit goede paardenmensen. Maar een iets ruimere rol voor juryleden dan alleen balken en seconden tellen lijkt mij gewenst. Misschien kan de springsport zijn achterstallige welzijnsarbeid beginnen met het weren van de meest bizarre optomingen.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur ([email protected])
Deze opinie verscheen woensdag 18 juni in De Paardenkrant – Read the English version here

18 reacties op “Achterstallige arbeid

  • Maria vd Berg

    Dirk Willem Rosie; ik dank u met heel mijn hart!!!

  • Marianne

    Meer dan mee eens !!

  • Nele Vrand

    Ik denk dat in sommige gevallen het welzijn van paarden in de springsport toch van dichterbij opgevolgd moet worden en dat dateert niet van nu, maar reeds van jaren. Ik heb jarenlang ook praktijken gezien die niet door de beugel kunnen en vraag me af hoe het komt dat daar tot op de dag van vandaag nog altijd niet op gereageerd werd. Ocharme de paarden. Juryleden en organisatoren, open jullie ogen, of moet ik zeggen jullie hart, want met jullie ogen hebben jullie dat net zoals ik al lang gezien. Met vriendelijke groeten, een sport en paardenvriend, Nele

  • s v maanen

    zeker weten.
    dit doet men in het zicht van alles en iedereen, maar willen we echt weten wat er achter de schermen gebeuren bij zulke figuren???
    lijkt mij geen teken van kundigheid als je dieren steeds zo uit de testen etc komen.

  • B. de Graaf

    Geheel en al met de schrijver eens.
    Maar spreek ook de eigenaren aan. Waarom een paard bij een dergelijke ruiter?
    En het prijzengeld maakt zowel eigenaren als ruiters ”gek”. Dus snel ”klaar” maken de dieren en op naar de mega grote concoursen.

  • jos wouters

    Ja een paard bij zulke ruiter,dit antwoordt is simpel,de paarden die 150-160 lopen hebben allen iets aparts ,waar een gewone semi prof niet goed voor is.
    Maar moeten we zoals ik al vorig geopperd heb als landelijke parcoursbouwers,steeds het hoogste en het snelste eruit willen halen met alle risico s vandien.Op deze hoogtes wordt er een hoog tempo vereist,daarbij staan colossen van hindernissen,waarbij in combinaties en vooral 3 sprong eerst rustig inkomen en dan na de middensprong moet aansporen om veel tempo te maken,het zijn beesten en geen machines.Steeds meer met afschuw kijk ik als springruiter naar deze wedstrijden,steeds minder aantrekkelijk,minder barrage kandidaten.Met alle geweld zie vaak ruiter als paard zich over de hindernissen wringen,alles moet uit de kast worden gehaald.Ik zie zelf graag meer sport en minder hoge hindernissen 150 hoogte is in mijn ogen genoeg.Twee weken terug in Duitsland 155 m parcour deelname 33 starts,de eerste 5 kwamen er met 12 strafpunten uit,in totaal 2 foutlozen,8 val partijen gelukkig zonder ernstige letsels.Maar we weten op dit niveau ,moet een paard bang zijn voor de hindernis ,maar nog banger voor de artiest die er op zit.Kijk in de klasse B landelijk,de ruitertjes die menen dat ze van paardesport houden ,houden er helemaal niet van,want ze hebben al een pelhalm in de mond hangen,moeilijk paard ,nee ze kunnen niet meer rijden,misschien toch teveel bloed in onze tegenwoordige paarden,triest.

  • Stefanie Baltissen

    Mee eens, Had ook serieus verwacht dat Dennis zou opgeven na die sloot. Toen dit niet gebeurde heb ik met afschuw gekeken na de rest. Vindt dat Dennis hier zichzelf een zeer slecht imago aanmeet. Ik hoop dat de FEI hier eventueel wat aan doet. Vindt het verschil in optomingen tussen dressuur en springen ook belachelijk groot. Misschien dat het toch tijd wordt om hier wat meer een lijn in te gaan trekken.

  • Laura Ginsel

    Ik sluit mij aan bij alle reacties, Dirk Willem, weer een artikel waar hopelijk aandacht aan gegeven gaat worden door de instanties die dit soort beulen eens gaat aanpakken….het gaat alleen nog maar om geld…..

  • Huub Valkenburg

    Geachte mijnheer Rosie.

    Hier sta ik helemaal achter, u hebt gelijk, kan niet, petje af! Nu de volgende vraag: als bekende ruiters, die olympische medailles winnen, paarden op barbaarse wijze in de “krul” trekken (LDR) is er weinig verontwaardiging. Een gelijkwaardige actie zou dan zeker op zijn plaats zijn. Hoe komt het dat het dan niet gebeurd? Overigens denk ik dat geweld, in welke vorm dan ook, het maakt ook niet uit hoe je noemt, steeds een tekort aan kennis is.

  • CAMMETJE

    Je zou maar paard zijn van zón ruiter….
    Meneer Rosie, helemaal mee eens, als zón jurylid nu ook nog eens de bel gaat luiden bij dit soort ondeugelijkheden.
    Moeten juryleden gewoon als hun plicht zien, zijn ze verplicht tegenover het paard.

  • Wendy van den Barselaar

    Goed artikel. Hopelijk lezen alle leden van het net nieuw gevormde Sportforum Springen van de KNHS dit inclusief alle reacties.

    Gedachten die mij opkomen zijn oa:
    Als op dat niveau het goede voorbeeld niet meer gegeven wordt en het slechte niet direct wordt afgestraft, hoe moeten volgende generaties het dan ooit goedschiks leren?
    Gaat de springsport de draf- en rensport achterna en volgt een langzame maar zekere dood, middels allerlei slachtoffers op vier benen?

    Tot die tijd moet het publiek misschien maar van zich gaan laten horen. Deugt het niet in de ring? Boeoeoeoeoe!

  • Wendy van den Barselaar

    Nog even een aanvulling: wij als publiek laat ook merken wat we vinden als een ruiter opgeeft. Dan volgt applaus. Dat is dus het goede voorbeeld wat dan wel degelijk gegeven wordt. Andersom moet dit ook kunnen, bij springen mag dit best hardop. Bij de dressuur kan dit ook tijdens een proef. In stilte dan misschien. Een mega grote dikke duim naar beneden.

  • Karel de Lange

    Op Horses zijn de pijlen vooral gericht op de praktijken van de dressuurruiters maar bij de springruiters is het geen haar beter. De dressuur bij de springruiters heeft plaatsgemaakt voor acrobaten in het zadel met een complete ijzerwinkel in de mond. Op deze pagina https://www.facebook.com/karel.delange.777 kunt u de hele ijzerwinkel aanschouwen.
    Waar is de tijd gebleven dat de springruiters op de gala-avond in Aken dressuurdemonstraties gaven en hun paarden op trensjes lieten piafferen en passageren waar menig dressuurruiter een puntje aan kon zuigen?
    Dat Rosie als een van de weinige hippische journalisten deze mistoestanden aan de kaak durft te stellen, getuigt niet alleen van moed maar ook van een zelfregulerend inzicht. Ook Rosie begint steeds meer in te zien dat er iets goed met is met de huidige paarden (springen en dressuur)en de daarmee gepaardgaande rijstijl. Hulde.
    Tussen spring- dressuurpaarden zit functioneel geen enkel verschil. Beide moeten het gewicht verplaatsen (naar voren en omhoog) met hetzelfde door de evolutie verworven skeletmechaniek (de dalende achterhand). In dat bewegingsproces (= verplaatsen van het gewicht) vormt de balans de cruciale factor. Des te beter de balans, des te minder is de slijtage en des te beter en langer kan het paard fysiek en mentaal functioneren.
    Het enige verschil tussen een springpaard en een dressuurpaard is dat een dressuurpaard zich langdurig moet kunnen en willen concentreren. Dat vergt niet alleen een koel en temperamentvol karakter maar ook intelligentie. Om een team en geen robot te vormen moet een dressuurpaard kunnen relativeren en onmiddellijk anticiperen op de geringste hulpen (signalen) die hij van de ruiter ontvangt om de gewenste fysieke (natuurlijke) acties uit te voeren. Dat vergt een buitengewoon hoge concentratie.
    De huidige springpaarden springen niks beter dan vroeger toen de barrages twee tot drie keer en tot ver boven de 1.60m werden opgetrokken. Ze zijn ook niet sneller geworden zo als vaak wordt beweerd want de voorgeschreven galopsnelheid is nog altijd hetzelfde. Toch heeft men gemeend op basis van mode-inzichten om de springpaarden fysiek anders uit te rusten dan een dressuurpaard. Met als gevolg dat beide steeds meer vervreemd worden van de noodzakelijke functionele eigenschappen om de massa optimaal in balans te kunnen verplaatsen.
    En dat heeft weer tot gevolg dat de mensen steeds meer naar andere middelen en vooral naar geweld grijpen om de gewenste resultaten te verkrijgen. Daar worden de paarden ongewild en ongevraagd het slachtoffer van.
    Het zijn de juryleden en de verantwoordelijke organisaties die als eerste een eind aan deze mistoestanden zullen moeten maken waarbij het hippische journaille deze schadelijke trend niet langer moet bejubelen maar voor het welzijn van de paarden en de natuurlijke schoonheid van de sport de vinger strak aan de pols moet houden.
    Dat zal niet meevallen want de belangen en de verstrengeling zijn groot. Journalisten die nu kritisch worden, hoeven niet op sympathie van de betrokken ruiters, falende juryleden of de verantwoordelijke organisaties te rekenen. De huidige ruiters, falende juryleden en fokkers (stamboekorganisaties) die nu scoren zullen die plaats coûte que coûte willen behouden. Daar verdienen ze nu over de ruggen van de disfunctionele en mishandelde paarden grof geld mee.

  • Johanna fan Wolter

    Amen!!!

  • Dani

    Sorry dat ik het zo bot formuleer, maar het had de ruiter moeten zijn die zo zwaar geblesseerd raakte en niet het arme dier. Er rijden te veel mafkezen (ja sorry hoor) rond die (moedwillig) hun paard naar de afgrond rijden. Daar moet maar één straf voor zijn en dat is levenslange internationale diskwalificatie. En zeker als een ruiter al vaker de fout in is gegaan. Waarom een boer die zijn dieren verwaarloosd een houdverbod van een bepaald dier opleggen en een “beruchte” ruiter niet??? Ook denk ik net als Dhr Wouters dat onze huidige paarden te veel bloed hebben. Inderdaad waar is de tijd gebleven dat paarden zonder vervelende bitten en hulpteugels rond werden gereden? Ik zie ze nog maar weinig, maar ik heb respect voor diegene die dat wel doen. In de paardensport en ook als recreatieve ruiter is geduld een schone zaak!!!

  • Karel de Lange

    @Jos Wouters
    Uw roert hiermee “misschien toch teveel bloed in onze tegenwoordige paarden,triest” een punt aan waar fokleiders niets van willen weten. Die denken nog domweg dat je met een hoogst nerveus (vluchtgedrag) en volledig op de kopgebouwd racepaard betere sportpaarden kunt fokken (Versteeg IDS).
    Het gros van de huidige sportpaarden (spring- en dressuurpaarden) is op de voorhand gebouwd en die zijn rijkunstig niet in balans te rijden. Balans heeft in dit geval plaatsgemaakt voor spektakel waarbij de paarden praktisch altijd met twee benen aan de grond staan en de onbalans goed zichtbaar is.
    Daarbij heeft men de springpaarden ook nog eens met de horizontale en niet gewelfde hals van het EV uitgerust waardoor deze paarden rijkunstig praktisch niet meer te rijden zijn. De dressuurpaarden hebben dan wel een meer verticale halsaanzetting maar ook die missen een goed geprononceerde nek om de hals te laten welven waardoor de romp in de beweging stabiel gemaakt kan worden.
    En dus worden ze met veel geweld in een onnatuurlijke krul getrokken die veel verzet en weerstand oplevert. Dat levert dan weer het gevecht op die we tegenwoordig veelvuldig in de spring- en dressuurpistes aanschouwen.
    Men schermt zo graag met “we hebben bloed nodig” maar waar dat functioneel voor staat, blijft onuitgesproken. En zolang men niet op de functionele (fysiek en mentaal) eigenschappen gaat selecteren zullen de wrede hulpmiddelen, de gevechten, de uitval en de publieke kritiek steeds meer toenemen.

  • Brekelmans

    Ik ben het voor een heel groot gedeelte met de Heer Rosie en allen die hier gereageerd hebben weleens.
    Maar ja , wiezet de verandering in gang. Ik zou de parcoursen technischer gebouwd willen zien en niet meer zo hoog. 1.40m is voldoende. Zet de hindernissen maar op gebroken lijnen en de twee en drie sprongen op de cirkel van een volte. Kijken wie er dan nog rond komen. Niet zoveel meer denk ik. Want dan komt de rijkunst en een goed gebouwd en braaf paard om de hoek kijken. Er moet een totale discussie en evaluatie op gang komen waarbij het publiek ook bij betrokken moet worden.
    Alle parcoursen zijn hetzelfde, het is een eenheidsworst. Waaron geen schitterend jachtparcours meer of Take your own line. De paardensport is hard aan vernieuwing toe op alle fronten en disciplines maar de bonden lijken alleen geinteresseerd te zijn in sponsoren en startgelden. Het is korte termijn denken en schadelijk voor de sport.

  • François Goffaux

    Eindelijk eens eerlijke journalistiek uit het hart. Bijna een rariteit in de paardensport omgeving.
    Hopelijk hebben veel verslaggevers eens gelezen hoe wij het graag zien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.