Ga naar hoofdinhoud

Het onmogelijke

Toen endurance-amazone Marijke Visser zilver won, dachten we het hoogtepunt van de Wereldruiterspelen wel te hebben beleefd. Een meisje uit de polder die er een kudde sjeiks af rijdt, hoe vaak denk je dat het onmogelijke gebeurt? Nou ja, vaker dus, want even later keken de eventingruiters niet angstig naar beneden of ze hun olympische kwalificatie wellicht konden redden, maar brutaal naar boven en kegelden in een zeer zwaar springparcours erkende toplanden als Australië en gastheer Frankrijk van het podium. Een unicum in de Nederlandse geschiedenis. Hoe onmogelijk wilt u het hebben?

Vervolgens regende het medailles bij de para’s, die onder druk geen steek lieten vallen. En de enige springruiter die dat wél deed, Jur Vrieling, nam op het beslissende moment zijn paard op z’n nek en vocht zichzelf en zijn collega’s naar teamgoud. “Jur heeft vandaag iets gedaan wat eigenlijk helemaal niet kan”, zei Eric van der Vleuten ’s avonds op de stoep van de oesterbar. Raker kon hij het niet omschrijven.

Na twee weken Wereldruiterspelen in Caen kon ik geen oesters meer zien. Maar wat rook het aan de overkant van het Michel d’Ornano-stadion, in die Oranjewolk van feestvreugde, heerlijk naar eremetaal. Als het onmogelijke keer op keer gebeurt, dan steekt daar een plan achter. Dat plan heet KNHS, de organisatie die de zilveren medaille van het mondiale medailleklassement won. Met achter zich hippische reuzen als Duitsland en Frankrijk, een ongelooflijk succes. De KNHS organiseerde het onmogelijke. En telkens ook dat feestje aan de overkant. Maar deze club mooie mensen verdient het om zelf op oesters te worden getrakteerd.

Dan was er ook nog een persoonlijk leermoment. Niet één van de springruiters die ik vóór de paardenwissel sprak had een goed woord over voor de formule van het individuele wereldkampioenschap. Met voormalige winnaars als Gail Greenough en Dermott Lennon in gedachten, leek mij afschaffing van ‘the final four’ ook een goed idee. Maar nu Caen 2014 achter de rug is, zeg ik: alsjeblieft, houden zo!

De beste combinatie stond zondagochtend nog op één. In een barrage had Jeroen Dubbeldam het met de onervaren Zenith waarschijnlijk af moeten leggen tegen Patrice Delaveau met Orient Express. Maar de titel is voor de ruiter en de beste ruiter werd wereldkampioen. Jeroen Dubbeldam was de laatste van een lange rij Oranjeklanten die het onmogelijke mogelijk maakten. Met de mooiste demonstratie van rijkunst en horsemanship die ik ooit zag.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur ([email protected])
Deze column verscheen woensdag 10 september 2014 in De Paardenkrant

4 reacties op “Het onmogelijke

  • Dirk

    Mooi, en dat op de verjaardag van Maarten…. 🙂

  • Ineke A

    Jammer dat het stuk zich alleen richt op ruiters….de vierspanmenners hebben eveneens goud en individueel brons, maar de paardenkrant mensen telt dat blijkbaar niet mee.
    Dat de Vierspannen al jaren internationaal prima presteren is blijkbaar ook de moeite van het vermelden niet waard…..

  • Harmke Westervelt

    Even voor de duidelijkheid, Marijke reed de Sheikhs er niet ‘af’, ze was in de gelukkige positie dat ze een paard van “de Sheikhs” mocht rijden! Geen enkel Nederlands paard wist de finish te halen. Arrogantie is Echt niet op z’n plek. Marijke deed het fantastisch en heeft gelukkig een veel prettiger instelling. Sowieso is het gebruik van de titel “de Sheikhs” een onterechte generalisatie, zoiets als alle Amerikaanse deelnemers cowboys noemen. Nogmaals, als u niet weet waarover u het hebt, neem gerust contact op.

  • Kees

    Opvallend… een zeer positief verhaal en toch twee dames die nog niet tevreden zijn…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.