Ga naar hoofdinhoud

Milton en Adelinde

Adelinde Cornelissen vertelde me laatst wie vroeger haar grote inspiratie was toen zij besloot te gaan paardrijden. Ik dacht: de nog zeer jonge Anky, Tineke Bartels misschien? Niks daarvan. Het was een springpaard, hét springpaard van de twintigste eeuw: Milton.


Op gevaar af voor oude man versleten te worden zeg ik dat de hedendaagse paardensport geen ster kent zoals Milton. Alleen Totilas bezat in zijn Edward-tijd het vermogen om mensenmassa’s in zijn ban te krijgen. Waarmee gelijk het raadselachtige van de chemie tussen mens en paard komt vast te staan: de betovering was weg toen Matthias-Alexander Rath met Totilas binnenreed.

De magie van Milton en John Whitaker hield aan tot de prachtige schimmel op zeventienjarige leeftijd afscheid nam van de sport. Wat was nou het speciale aan dit paar? Ik herinner me een sneeuwwit paard dat precies zo sprong als het galoppeerde. De formidabele hindernissen die Milton onderweg tegenkwam waren onderdeel van zijn machtige galoppade en verstoorden nauwelijks zijn ritme.

Nooit zal ik de overwinning in de Wereldbekerfinale in Gothenburg vergeten. Het Scandinavium zat in 1991 ramvol met 10.000 Zweedse Adelindes, fans van Milton. Dat er geen blonde Zweed, maar een lelijke Brit op de rug van die magistrale schimmel zat deed totaal niet ter zake. Met spandoeken en spreekkoren gaven de Zweedse meisjes blijk van hun liefde voor dat prachtige paard. Bij de prijsuitreiking liet Whitaker Milton een levade maken.
Caroline Bradley was begin jaren tachtig de Adelinde Cornelissen van de Britse springsport. Ze was de beste sportvrouw van Groot-Brittannië en kreeg van koningin Elisabeth het MBE-lintje. Caroline kocht Milton toen hij een veulen was. Logisch, want Bradley reed zelf met vader Marius in de grote sport en Miltons moeder Epauletta was een nationaal springpaard.

‘Met Milton ga ik naar de Olympische Spelen’, zei Caroline tegen haar ouders. Maar kon die woorden niet waarmaken toen ze – na een parcours gesprongen te hebben – in 1983 op de Suffolk Horse Show van haar paard gleed en stierf aan een hartaanval. Milton was toen zes en het meest veelbelovende springpaard van Groot-Brittannië.

Pa en ma Bradley konden Milton 365 dagen per jaar telefonisch voor een vermogen verkopen. En geen haar op de grijze hoofden van het bejaarde echtpaar dat daar over nadacht. De liefde voor dochter en paard waren voor eeuwig verstrengeld.

De ouders van Adelinde Cornelissen hebben hun deel in Parzival ook nooit willen verzilveren. En maakten daarmee de carrière van hun dochter en zeer veel medailles voor Nederland mogelijk.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur
[email protected]

3 reacties op “Milton en Adelinde

  • H. Hegeman

    Het was inderdaad een feest om Milton met John in de ring te zien. Volstrekte harmonie tussen ruiter en paard. Altijd de oortjes erop en ieder parcours en iedere sprong volgens het boekje. Ik heb het duo vaak gezien en ik paste daar mijn programma op aan. Zorgen dat ik op tijd aan de ring was en een goed overzicht zodat ik niets van dit formidabele duo hoefde te missen.
    John, in die Miltonjaren, is voor mij nog altijd het voorbeeld van een ruiter die zich optimaal aan zijn paard aanpaste. Om een voorbeeld te geven: Milton hield niet van stijlsprongen, dus maakte John van elke stijl een (denkbeeldige) oxer. En met ongelooflijk veel succes! Ik sluit me dan ook graag bij de visie van Adelinde aan!

  • Ben Platzer

    In mijn reactie richt ik me graag op de laatste twee zinnen van de heer Rosie.
    Het zijn de eigenaren die een combinatie in stand houden. Het zijn de eigenaren die liefde voor de sport, liefde voor de combinatie, liefde voor hun zoon of dochter, liefde voor de nationale trots, de voorkeur geven.
    Zij bezwijken niet voor het grote oliegeld uit het Midden Oosten, money from Down Under, of cash from Russia. De ouders van Adelinde verdienen hiermee een pluim: bij deze: van harte en dank je wel!

  • MJ Kochx

    mooie column. Was ook altijd helemaal gek van John met Milton, zo herkenbaar met zijn galoppade en voorbeentechniek. Dat paard had echt de wow-factor wat voor mij versterkt werd door de stoicijn Whitaker.
    De verwijzing naar het belang van eigenaren die niet geneigd zijn overstag te gaan voor het grote geld is een waarheid als een koe en het zou mooi zijn als we een paar meer eigenaren als deze zouden hebben om de top -zeker in de dressuur- breder te krijgen, nu zijn een paar toppers meer dan goed voorzien, maar helaas kunnen zij maar 1 paard in de kampioenschappen rijden …

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.