Arnd en ik hadden daar minder moeite mee, maar leefden de eerste twee dagen wel op water en een tros bananen. De file voor die ene broodjeszaak was net zo lang als die voor het damestoilet en halverwege de slakkengang richting pain met Boursin was de pauze alweer voorbij. Dat was echter allemaal niets vergeleken met het leed van die Australische eigenaren die in het verkeersinfarct voor de cross country stonden en hun paard nooit zagen lopen.
Extra belabberd
Toch neemt Nederland, vrees ik, een speciaal plekje in als het gaat om de argwaan bij de internationale hippische gemeenschap. Wij organiseerden namelijk een evenement dat bij bezoekers en deelnemers in het geheugen gegrift staat als extra belabberd: de Wereldruiterspelen van 1994 in Den Haag. Er heerste chaos in het Zuiderpark. De tribunes waren te laat klaar, de eerste eventingruiter moest zelf hekken open zetten, de shuttlebussen waren te laat, het scorebord viel van pure ellende om. Daags na dit laatste voorval werd – tijdens de dressuurproeven – een nieuw bord boven het stadion gehesen. ‘Welkom op Indoor Brabant’ stond daar op.
Champion Arnhem
De organisatie van het EK springen op Champion Arnhem ging een paar jaar later zelfs aan fraude ten gronde. Het evenement werd vele jaren later letterlijk opgedolven toen het huidige Outdoor Gelderland de grond boven de oude EK-bodem liet afgraven.
Grote uitdaging
Nu staat Nederland voor het eerst weer voor een grote uitdaging. Natuurlijk, het CHIO Rotterdam heeft in het verleden bewezen een geslaagd EK te kunnen organiseren. Maar dat waren enkele EK’s, nu dienen zich er in 2019 tegelijk drie stuks aan. In de wandelgangen houden sporters, leveranciers en andere betrokkenen hun hart vast voor wat betreft de logistiek. Het is verhoudingsgewijs maar een klein, kwetsbaar lapje grond, daar in het hartje van de stad, zonder parkeergelegenheid en er moeten veel bewegingen plaatsvinden.
Lastig rijden
De editie 2017 van het CHIO liet echter zien dat het evenement opnieuw is gegroeid. Met een geweldige bodem, betere stallen en een groter losrijterrein. Maar in het vergrote dressuurstadion zit het publiek nog steeds bovenop de actie, waardoor het lastig rijden is met de snel afgeleide paarden. Het CHIO heeft nog twee jaar de tijd om de laatste rimpels weg te strijken.
Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur
Reageren? Dat kan hier.