“Mijn twee tantes hebben een manege en zo ben ik begonnen met rijden. Een keer per week reed ik mee in de manegeles. Toen ik vijf was, reed ik al mijn eerste wedstrijd. Het was een soort carrouselwedstrijd en ik weet nog goed dat we eerste werden. Niet lang daarna kreeg ik mijn eerste pony en ik heb veel dressuur- en springwedstrijden gereden. Uiteindelijk koos ik ervoor om verder te gaan met dressuur. Ik heb altijd een wedstrijdmentaliteit gehad. Als iets niet lukte, dan probeerde ik gewoon wat anders, maar ik gaf nooit op. Dat heeft me denk ik ook zo ver gebracht. Mijn grote voorbeeld was Anky van Grunsven. Ik droomde ervan om ooit zo goed te worden als haar. Ik heb wel het geluk gehad dat ik iemand naast me had die in mijn talent geloofde.”
De onlangs overleden Jan Peeters, instructeur, internationaal jurylid, paardenman en vriend van de familie, was vanaf het eerste begin bij Annes carrière betrokken. “Hij stond altijd achter mij. Ik heb zo veel van hem geleerd, ook hoe ik goed wedstrijden moet rijden. Het is jammer dat hij mijn eerste grote seniorenkampioenschap niet heeft meegemaakt.”
‘Avanti is jaloers’
“Het is gewoon mooi om ergens met je paard samen naartoe te werken, naar een gezamenlijk doel. Op een wedstijd kun je zien of alles wat je in de training hebt geoefend, ook lukt in de ring. Ik vind het heerlijk om op een wedstrijd lekker de hele dag met mijn paard bezig te zijn en hem te vertroetelen. Wat dat betreft ben ik echt nog een ponymeisje.” (lacht) “Ik zie dat Avanti op wedstrijddagen van alle extra aandacht geniet. Hij straalt gewoon tijdens een prijsuitreiking als we hebben gewonnen. Hij vindt het leuk om samen met mij op pad te gaan en is zelfs jaloers als ik een van mijn andere paarden in de trailer laad.”
‘Ik zou niets veranderen’
“Alles wat ik in het verleden heb gedaan, heeft me gebracht tot waar ik nu sta. Natuurlijk heb ik ook tegenslagen gekend. Zo heb ik twee keer een EK gemist omdat ik koos voor mijn paard in plaats van mijn carrière. Ik heb van jongs af aan altijd hard moeten werken en moeten knokken om er ieder kampioenschap weer bij te zijn. Maar ik zie alle lastige tijden ook als leermomenten. Je leert zo veel meer van moeilijke situaties dan wanneer alles makkelijk en zonder problemen verloopt.”
‘Toen ik naar het podium liep, besefte ik pas dat het was gelukt’
“Het EK in Rotterdam afgelopen augustus staat voor mij echt met stip op nummer één als gaafste herinnering. Dat ik met Avanti daar tussen alle grote internationale toppers mocht rijden, was voor mij de kers op de taart. Ik vond het zo bijzonder om deel uit te maken van het Nederlandse team. Ik heb me tijdens het EK geregeld afgevraagd, hoe heb ik dit voor elkaar gekregen? Toen ik richting het podium liep voor de prijsuitreiking van de zilveren teammedaille besefte ik pas dat het gewoon was gelukt. De droom die ik als ponymeisje op de manege had, ging op dat moment in vervulling. De andere teamleden en ik schelen best wat in leeftijd en het voelt heel speciaal dat ik nu een van de jongere ruiters ben die kan doorstromen naar de top. Al het harde werken werd voor mij in Rotterdam beloond.”
‘Blijf genieten van het wedstrijdrijden!’
Wanneer Meulendijks wordt gevraagd om tips te geven zegt ze: “Het allerbelangrijkste is dat je geniet van het wedstrijd rijden. Niets is mooier dan alles wat je thuis hebt geoefend, laten zien op wedstrijd. Je moet niet op wedstrijd gaan omdat je wilt winnen of iemand wilt verslaan, maar het doen voor jezelf. Het is natuurlijk superleuk als alles goed gaat en je wint, maar als het een keer niet lukt, is dat ook niet erg. Dan ga je naar huis en train je verder, net zo lang tot het wel lukt. Blijf vooral onthouden waarom je het doet. Je rijdt omdat je het leuk hebt met je paard, niet voor de oranje linten. Plezier in het rijden staat altijd voorop en dan komt de rest vanzelf.”
Bron: KNHS / Horses.nl
Pfff bouwvakkers en boeren werken hard en moeten knokken, trainen en wedstrijden rijden doe je uit passie en voor je plezier en als uitdaging.
Altijd maar weer die verhalen over hoe men zichzelf neer wil zetten als hardwerkend en van onderaf begonnen. Dat wil men in Nederland graag lezen blijkbaar. Beetje sneu om jezelf zo,n imago te willen verschaffen, immers een goede opleiding , training en een goed paard komen niet gratis. Dat geeft niks maar doe daar niet over alsof alles door “hard werken” en door “knokken” is bereikt.
Klopt helemaal wat Anne zegt. En iedere topsporter zal dat beamen. Het is hard werken om daar te komen. Talent én doorzettingsvermogen, dat is 90% en het is soms wel makkelijk als je wat spaargeld beschikbaar hebt. Respect voor Anne!!!!
Nou excuus, helemaal eens met met Hennie. Ze rijdt goed en terecht mee maar vergeet effe niet alle pony s en paarden die papa heeft gekocht voor ze. Die heeft ze niet betaald met hard werken. Dus train en hou op met deze penny act die constant in elk intervieuw naar boven komt.