WEG door de jaren heen: dressuur

In 1990 ging de regerend Olympisch kampioene van destijds, Nicole Uphoff met Rembrandt, de geschiedenisboeken in als eerste individuele winnares van de Wereldruiterspelen in Stockholm. Na goud te behalen met het team – met Monica Theodorescu, Sven Rothenberger en Ann-Kathrin Linsenhoff (toen nog Kroth) – kwam Uphoff in de Grand Prix Spécial uit op het winnende resultaat van 1569 punten.

De beste Nederlandse prestatie werd geleverd door Tineke Bartels en Duphar’s Courage.

Den Haag – 1994

In 1994 vergaarde Anky van Grunsven veel internationale bekendheid door in de kür op muziek individueel goud te winnen. Het Nederlandse team, bestaande uit Van Grunsven met Bonfire, Ellen Bontje met Heuriger N en Sven Rothenberger met Dondolo, won de zilveren medaille. Voor Van Grunsven was het feest pas echt compleet toen ze voor eigen publiek goud won in de voor het eerst op een dergelijk evenement uitgeschreven kür. In de Spécial, die destijds meer bekendheid genoot, won Isabell Werth goud.

Rome – 1998

Vier jaar later verliep het evenement minder voor Van Grunsven. Met Bonfire zette ze drie bijzonder goede onderdelen neer, maar het goud ging naar Werth en Gigolo. Bij de bekendmaking van de overall-uitslag van de Grand Prix Spécial en de kür barstte destijds het nodige boegeroep los. Voor het Nederlands team, nu samengesteld door Van Grunsven, Coby van Baalen met Ferro, Ellen Bontje met Silvano N en Gonnelien Rothenberger met Dondolo, was er weer zilver.

Jerez de la Frontera – 2002

Na twee eerdere edities met de zilveren teammedaille moest Nederland in 2002 een stapje terug doen. Bonfire ging na de Olympische Spelen van 2000 met pensioen en Van Grunsven moest rekenen op KWPN-hengst Krack C, waarmee ze voor Nederland de beste prestatie leverde door elfde te worden. Isabell Werth was er dat jaar niet bij en daar profiteerde landgenote Nadine Capellmann van, door haar bewegingskunstenaar Farbenfroh met drie goede proeven naar het goud te sturen.

Aken – 2006

Na de strijd van 1998 in Rome deelden Isabell Werth en Anky van Grunsven in 2006 opnieuw de lakens uit, nu in het zadel van de jonge talenten Satchmo en Salinero. Er was wederom teamzilver voor Nederland (Van Grunsven, Laurens van Lieren met Hexagon’s Ollright, Imke Schellekens-Bartels met Sunrise en Edward Gal met Lingh) en in de Spécial moest Van Grunsven het hoofd nog buigen voor Werth, maar in de kür nam de haar sportieve revanche en sloot ze af met goud. Nu moest Werth zelfs genoegen nemen met brons, het zilver ging namelijk naar Andreas Helgstrand – toen nog stalruiter voor Blue Hors – en zijn wondermerrie Blue Hors Matiné.

Kentucky – 2010

Nog eens vier jaar later deed Nederland de dressuurwereld versteld doen staan. Na vijf keer winnen was er in Kentucky eindelijk eens géén goud voor Duitsland, maar voor Nederland. Edward Gal met Totilas, Hans Peter Minderhoud met Nadine, Cornelissen met Parzival en Schellekens-Bartels met Sunrise schreven geschiedenis. Zowel in de Spécial als in de kür was er geen twijfel over de winnaar: Gal en wonderhengst Totilas. Nog nooit eerder werden er dergelijke scores gehaald. Maar ook voor Groot-Brittannië was er succes: de eerste teammedaille (zilver) en de eerste individuele medaille (tweemaal zilver).

Normandië – 2014

Wie na het memorabele succes van de Wereldruiterspelen in Kentucky dacht dat het niet nóg beter kon, moest zich vier jaar later nog eens op z’n hoofd krabben. Kersvers Olympisch- en Europees kampioene Charlotte Dujardin bewees met Valegro haar bloedvorm in Normandië, hielp Groot-Brittannië aan teamzilver en kon huiswaarts keren met twee individuele gouden medailles. Ze behaalde de tot dusver hoogst gerealiseerde scores en is daarmee over alle jaren de koningin van de dressuur. Teambrons was er voor Nederland, net als voor Adelinde in de kür.

Bron: Paardenkrant-Horses.nl