Ga naar hoofdinhoud

Zak Pavo

Hubertus Schmidt en Wansuela Suerte. Foto: Arnd Bronkhorst / www.arnd.nl
Mijn waardering voor die heerlijke Meggle-botertjes bij het ontbijt is groot, maar met hun ereprijs voor het vriendelijkst losgereden paard slaan Toni en Marina Meggle de plank naar mijn mening volledig mis. Het dressuurminnende echtpaar stelde in Hamburg de Meggle Champions of Honour in, een prijs voor de ruiter die zijn paard op het voorterrein het paardvriendelijkst traint. Hoe goed en mooi en lief en aardig dit ook bedoeld is, het leidt de aandacht af van waar het in de dressuursport werkelijk om gaat.


Harmonie is naar mijn overtuiging geen doel op zich. Als harmonie het allerbelangrijkste zou zijn, gingen ruiters en amazones zich wel toeleggen op brave paarden die in piaffe even hoog van de grond lopen als hun neus voor de loodlijn is. Die met de oortjes gespitst een braaf scharend appuyement lopen, net voldoende gebogen.

Niks daarvan, óók in Hamburg ging het om topsport, om prestaties op het hoogste niveau. En dus om het opzoeken en oprekken van fysieke en mentale grenzen. Ik ken geen balletdanser en geen turner die zich bij de warming-up op voorhand beperkt tot half werk. Waarom zouden we dan met paarden net doen alsof het met een rondje voorwaarts-neerwaarts óók lukt? Per individu is de voorbereiding verschillend, maar om in de wedstrijd de hoogste graad van aanspanning en verzameling te kunnen combineren met harmonie, is in veel gevallen juist een extra inspanning op het voorterrein gevraagd. De FEI heeft daar regels voor opgesteld. En daarmee – wat mij betreft – basta!

Voor mij is er een enorm verschil tussen wat je van een ouder, naar het hoogste niveau getraind paard kunt vragen en wat je met een jong paard kunt doen. De eerste is per definitie een uitgeharde topatleet, de tweede is zowel lichamelijk als geestelijk nog in volle ontwikkeling. Elk initiatief om jonge paarden, in de ‘gewenningsfase’ van hun opleiding, te beschermen tegen té ambitieuze of slecht rijdende ruiters is meer dan welkom. Nu de Pavo Cup is gerestyled tot versie 2.0 mag van mij elke ruiter die zijn paard op het voorterrein én in de ring zonder dwang op eigen benen laat lopen een zak Pavo incasseren.

In tegenstelling tot de Grand Prix, heeft de Pavo Cup de harmonie wel degelijk bovenaan het verlanglijstje staan. Om de jonge paarden te beschermen én om een duidelijk beeld te krijgen van hun natuurlijke aanleg. Nou maar hopen dat Pavo de komende zomer een paar vrachtwagens vol paardenbrokken kan uitdelen.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur ([email protected])
Deze opinie verscheen woensdag 20 mei in De Paardenkrant

12 reacties op “Zak Pavo

  • H. Hegeman

    Het KNHS-reglement geeft het volgende aan:
    “De doelstelling van paardrijden is:
    wederzijds plezier beleven “happy atlethe and happy rider”
    en
    sportprestatie neerzetten
    via een optimale ontwikkeling van paard en ruiter.”
    Het lijkt met dat dit uitgangspunten heel duidelijk is.

  • Ko

    Ik ben voorstander van het meepunten van het “losrij terrein”. Zet er maar 2 juryleden neer. Die kosten toch niets.
    Verder is het hele jonge paarden circus (nee niet circuit) gericht op snel en jong “klaarmaken” want dat is “handel”. Voor de vroeg bloeiers geen probleem, maar o wee dat arme paardje dat wat meer tijd nodig heeft om “volwassener” te worden van die ruiter/stal/fokker die toch perse mee wil doen.

  • Miranda

    Goed gezegd Dirk-Willem! Niet opeens soppy gaan doen op het hoogste niveau, waar paarden (thuis) keihard getraind worden, maar idd, jonge paarden beoordelen op paard, niet op handigheid van de ruiter.

  • Velina Hristova

    Naar mijn mening, hebben Toni en Marina Meggle het uitstekend bedacht! Super mooi initiatief! Natuurlijk gaat het om harmonie en samenwerking. Juist op dit hoge niveau moeten de hulpen al heel fijn zijn, en het paard moet makkelijk in balans en zelf-houding kunnen werken. Als het niet zo is, dat wilt zeggen dat de basis slecht is, geen goede ontwikkeling van de correcte spiergroepen, geen goede ontspanning en zo voorts.

  • Martina

    Ben het deze keer 100% met de Hr Rosie eens, even als met Miranda en H Hegeman. Enne Ko…vroeger had je goed opgeleide ringmeesters in/bij/op het voorterrein die op allerlei zaken letten. Maar dat was “ouderwets” en zijn o.a. wegbezuinigd dor de vele organisatoren. Velina, het moet niet zo zijn dat er “prijzen” worden bedacht voor iets wat inderdaan “gewoon: zou moeten zijn !! Net wat je zegt : dan is het in de basis al niet goed gegaan.

  • Henk

    Dit is wederom een lastig punt….
    Inderdaad als een paard correct is opgeleid en daar dus de tijd voor is genomen en het op de juiste manier is voorbereid voor topprestaties zal het ook flink moeten inspannen en er voor moeten gaan! Echter daar er tal van voorbeelden zijn dat diverse paarden gewoon niet getraind zijn op de manier waar het paard beter van wordt, maar waar ie door gaat scoren zal het wel altijd een twistpunt blijven ben ik bang…Hoeveel paarden lopen er op topniveau goed op het achterbeen met fijne aanleuning in alle gangen?…

  • Paardenfokkerij-Olympus

    Tja en nu denk ik dat DWR de plank zelf erg mis slaat. Als harmonie geen hoofddoel meer is dan kies je voor afdwingen. En wanneer moet je afdwingen? Als je je paard onvoldoende kunt faciliteren voor het gevraagde en daardoor het paard overvraagd.
    De lichaamscoördinatie van in paard in actie, is bijzonder complex. Bijvoorbeeld spoorstoten om een paard te dwingen het plaatje neer te zetten van een extra ondertredend achterbeen, schopt die lichaamscoördinatie juist in de war. Wordt de bedoeling om het achterbeen meer gewicht op te laten nemen door die dwang ook werkelijkheid? Neen, in de top van de internationale dressuur steunen de meeste paarden in de piaffe langer op de voorbenen dan op de achterbenen. Dus hoever ze ook sluiten(en dat doen ze wel), het blijft optisch bedrog. Dus de dwangmatige bewerking geeft wel het plaatje , maar niet de gewenste bedoeling. Dat deze combinaties veel te veel punten krijgen is geen rechtvaardiging voor het manco. De bedoeling van verzameling is juist het overgewicht op de voorbenen weg te nemen door te hurken van achter. Dat kan je niet op het voorterrein even fixen . Het is immers een kwestie van jarenlange training om de grote hoeken in de achterhand sterk EN soepel te maken. De extra inspanning op het voorterrein waar DWR het over heeft, is niets meer dan afdwingen als dat NIET in harmonie gebeurt. Het veroorzaakt slechts stress. Op de tong bijten is een voorbeeld van stress en falende lichaamscoördinatie.
    En de ingewikkelde lichaamscoördinatie kan alleen mooi en licht en sprankelend worden als deze perfect georkestreerd worden door de hersenen. De hersenen sturen alle zenuwen en daarmee de kleinste spiercontracties aan. Bekend is dat paarden alleen bij rust in hun hoofd goed kunnen nadenken en de kleinste hulpen voelen en dus hun lichaam verantwoord kunnen aansturen. Daarvoor is harmonie met de ruiter een absolute noodzaak! Het is ook voorwaarde voor het paard om heel te blijven. Het is ook voorwaarde voor welzijn tijdens de sport. Het moet speerpunt zijn binnen de ethiek van de mensheid bij het gebruik van dieren.
    Harmonie staat een topprestatie niet in de weg , integendeel harmonie haalt het beste uit de samenwerking van paard en ruiter en is de voorwaarde voor echte topsport.
    Dat er een prijs gegeven wordt voor het meest harmonisch los rijden maakt ons er allemaal van bewust dat alleen met harmonie een werkelijk sprankelende topprestatie neergezet kan worden, waarbij het paard niet als een marionet , maar als een vorst zijn proef af legt.
    Sjaak Hoedjes
    Bergen NH

  • Margriet Jonk

    Sjaak Hoedjes,

    Dit heb je nou eens perfect omschreven!

  • eddy crul

    Beste mr Sjaak Hoedjes,wat u schrijft is fenomenaal,dit is een stukje evangelie van de dressuur.Helaas vrees ik dat we in de huidige dressuursport ver verwijderd zijn van dit ideaal beeld. Toni en Marina Meggle proberen dit ook duidelijk te maken. Velina Hristova zegt eigenlijk in het kort het zelfde.De macht van het geld is de oorzaak van deze scheefgroei.Er is allang geen tijd meer om de jonge paarden een ONGEDWONGEN opleiding te geven en er zo voor te zorgen dat de basis voor elkaar is.En met de basis bedoel ik niet alleen het rijden maar ook de toestand van het paardenlichaam (juiste bespiering enz).Veruit de meest paarden moeten aan het werk beginnen als ze er nog niet klaar voor zijn.Als die paarden dan eindelijk op hun niveau lopen zien we gedwongen lelijke combinaties rijden ipv mooie harmonische combinaties.En misschien is die harmonie wel geen doel op zich,het is wel een NOODZAKELIJKE voorwaarde om een goede proef volgens het boekje te kunnen neerzetten.Dus die harmonie tussen ruiter en paard moet het eerste gestelde doel zijn.Dramatisch voor de dressuursport is,, dat niet in harmonie rijdende GEDWONGEN combinaties veel te veel punten krijgen. En dit naargelang de naam die op het paard zit of andere redenen die niets met puur goed dressuur rijden te maken hebben.Dat er dus campagne gevoerd wordt voor het ongedwongen rijden in perfecte harmonie is een goede zaak.Maar of er in de inrijbak daarvoor een prijs moet worden gegeven?,?Daarvoor heb ik op het ogenblik meer argumenten tegen dan voor.Ik schreef het reeds vroeger,het echte goed paard rijden in de dressuur zal de duimen moeten leggen tegen de macht van het geld.Sjaak nogmaals proficiat voor uw heldere reactie. vr gr EC

  • Frans Berings

    Waar gaat het hier om?
    Dat alle spieren van het paard harmonisch met elkaar samenwerken, of om een harmonische combinatie? Of is het een zonder het ander niet mogelijk?

  • Desiree

    Harmonie hoort het uiteindelijke doel te zijn, meneer Rosie! Dat het in de weg ernaartoe door het oprekken van grenzen wel eens zal ontbreken zal onvermijdelijk zijn.

    Maar wat de jury eigenlijk zou moeten verlangen in de ring is harmonie. Ik kan me voorstellen dat juries nogal eens de plank misslaan als ze net zoals u redeneren.
    En dan is dressuur niet meer helemaal mijn sport…..

  • MJ Kochx

    “Ik ken geen balletdanser en geen turner die zich bij de warming-up op voorhand beperkt tot half werk.” … maar DWR, geen balletdanser/turner zal zich tijdens de warming-up overstrekken, omdat dit onmiddellijk leidt tot lichte spierbeschadiging en dus een mindere prestatie.
    Eens, de pijnprikkel wordt door deze MENSEN nog wel eens genegeerd, maar moeten we dit 1 op 1 vertalen naar te hoge eisen voor derden (zijnde het paard)?
    Losrijden is opwarmen en als combinatie je voorbereiden op een optimale prestatie in de ring. Als dit betekent dat je het je paard moeilijk maakt in de losrijarena en vervolgens minder ‘druk’ geeft in de wedstrijdring, zodat je paard zich daar ‘op zijn gemak’ voelt, heb ik daar mijn vraagtekens bij qua harmonie.
    Ik heb voldoende voorbeelden gezien van paarden die tijdens het losrijden bijgetikt werden in bijv. de piaffe om vervolgens donders goed te weten dat dit in de eigenlijke wedstrijd niet zou gebeuren en daar dus bijna geen piaffe lieten zien, dus waar gaat het over.
    De reactie van Sjaak Hoedjes verwoord voor mij inderdaad hoe het zou moeten zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.