van: De Paardenkrant aan: Karin Retera, Sjak Laarakkers, Peter Bleeker
Het KWPN benoemde onlangs in één klap drie vrouwelijke HK-commissieleden. Opvallend, omdat de Commissie Gelijke Behandeling een jaar geleden nog oordeelde dat het KWPN verboden onderscheid op grond van geslacht maakte. Evenzeer opmerkelijk was de keuze van het KWPN om drie aparte voorzitters aan te stellen. Deze keuzes bieden al genoeg stof voor discussie. Maar daar kwam de nodige kritiek op de persoonlijke belangen van enkele commissieleden nog bij. Wat vinden jullie van dit benoemingenbeleid?
Van: Karin Aan: allen
Het zal niemand verwonderen dat ik persoonlijk heel verheugd ben met de benoeming van deze drie deskundige vrouwen. Dat de uitspraak van de CGB hier rechtstreeks aan ten grondslag heeft gelegen, zal je mij niet horen beweren. Feit is echter wel dat gebleken is dat het draagvlak onder de leden voor meer vrouwen in topfuncties heel groot is en wellicht heeft dit wél invloed gehad op de keuzes. Ik sta
volledig achter een scheiding van de commissies. Specialisatie in sport en fokkerij betekent ook specialisatie van degenen die staan te beoordelen en selecteren. Er zijn ook geen topdressuurjuryleden die in het juryhok zitten bij de Global Champions Tour. Wat insinuaties over belangenverstrengeling betreft kan ik kort zijn: paarden horen beoordeeld te worden door paardenmensen en niet door fietsenmakers. Het zou een slechte zaak zijn als leden van dergelijke belangrijke commissies niet dagelijks met paarden te maken zouden hebben. Ik kan er niet zo goed tegen als mensen op voorhand al spreken over subjectiviteit als daar helemaal geen sprake van is. Wie de schoen past, trekke hem aan!
Van: Sjak Aan: allen
Ik zal de vraag beoordelen op de keuze die gemaakt is voor de dressuurcommissie, omdat ik daar zelf het meest in thuis ben. Ik geloof niet per se dat de uitspraak van het CGB invloed heeft gehad op de keuze voor Marian Dorresteijn als nieuw commissielid. Marian heeft jarenlange ervaring in zowel de sport als de fokkerij van dressuurpaarden. Het KWPN heeft de meest geschikte persoon gekozen, of dat een man of vrouw is, maakt dan ook niet uit.
Wat betreft de specialisatie denk ik dat we de goede kant opgaan door drie verschillende voorzitters te kiezen. Dat één persoon in de voorgaande jaren zoveel tijd kon vrijmaken om op alle fronten paraat te zijn vind ik heel knap. Maar dat is in deze tijd niet meer mogelijk. Bovendien is de fokkerij veranderd en met één allround voorzitter is specialisatie lastig.
Dat er persoonlijke belangen zijn, is niet te vermijden. Soms worden de belangen te groot, zoals bij mij het geval was. Ik kon het werk niet meer naar eer en geweten doen en ben er daarom ook mee gestopt. Ik denk dat de nieuwe leden capabel genoeg zijn om te bepalen of zij de paarden eerlijk kunnen beoordelen en hun belangen los kunnen laten.
Van: Peter Aan: allen
Dat er drie commissies moesten komen voor de verschillende fokrichtingen is een logisch gevolg van het verder doorvoeren van de specialisatie naar fokrichting op stamboekniveau en dit is weer een gevolg van een door de fokkers zelf ingezette tendens. Namelijk door zorgvuldige selectie van merries en hengsten uit bepaalde bloedlijnen naar het fokdoel toewerken dat men voor ogen heeft. Dressuur, springen of tuigpaardrijden vraagt om totaal verschillende paarden. Een eigen commissie met een eigen voorzitter per specialisatie is dus niet meer dan logisch. Of de uitspraak van de Commissie Gelijke Behandeling eraan bijgedragen heeft en of deze klacht echt wel gegrond was, laat ik in het midden. Maar dat er een slag te maken was richting meer dames op dit soort posten vind ik, zeker gezien de feminisering in paardenland, niet meer dan logisch en dit juich ik dan ook van harte toe. Dan de persoonlijke belangen. Ik denk dat dit een eeuwig probleem blijft. Mijn buurman heeft niets met paarden en dus ook geen belangen, maar is voor zo’n functie dus ook volstrekt ongeschikt. Zie ze maar te vinden, de juiste vrouw/man op de juiste plaats en die het qua tijd ook nog kan en wil doen. Ik hoop van harte dat een ieder de zaken voldoende gescheiden kan houden en zo niet, dan vindt er hopelijk geen herbenoeming plaats. Ik vind dat we deze nieuw benoemde mensen volop de kans moeten geven om hun kennis, kunde en vaardigheden ten volle te benutten.
Deze [email protected] verscheen dinsdag 3 juli 2012 in De Paardenkrant
Reageren kan hieronder of via [email protected]
Poll
Laden ...
Zoals de Hr Laarakkers al vermeld ,wanneer de belangen te groot worden kan je niet meer naar eer en geweten handelen , voorbeeld wanneer zus, broer, of vriend een paard aanleverd is het dan een 6 of een zeven. Dan zal het altijd een zeven zijn , dit is wetenschappelijk onderzocht en gaat altijd ten koste van het KWPN , want deze moet altijd uitstralen oprecht en open te zijn naar alle mensen.
En niet dat je soms een hele rare smaak in de mond krijg bij sommige beoordelingen.
Daar moet het KWPN, wil het toonaangevend zijn in de wereld heel erg op letten.
wat mij de laatste jaren opvalt is dat er steeds personen in de commissies komen die zelf te veel belang hebben kijk maar bij de keuringen waar ze zelf paarden hebben lopen en ook nog in de jurie zitten laat nou de jeugd ook eens mee praten over de paarden en de keuringen en beoordelingen het zijn nu allemaal van de oudere generatie 55 plussers en veel ouder met allemaal eigen belangen
De benoeming van Marianne Dorresteijn is een goede zaak. Als een van de weinigen binnen het KWPN concludeerde zij terecht in de Hoefslag (nr.45 2009) dat het racemodel van de Engelse Volbloeds een negatieve uitwerking heeft op de functionele eigenschappen van een sportpaard. De indexen lieten die trend overigens al veel langer zien.
Enige weken later beweert Wim Versteeg (KWPN) in IDS in alle toonaarden dat het Engelse Volbloed juist een positieve bijdrage kan leveren zonder daarbij de specifieke onderdelen te benoemen. Dat kan een fantast als Versteeg van dit op de kopgebouwde en op de voorhandlopende paard, dat puur en enkel op snelheid wordt geselecteerd, ook niet.
Het blijft dus weer gissen hoe deze flagrante tegenstelling bij de fokleiding zich in de praktijk uitwerkt. Anders valt er voor de leden weer geen touw aan vast te knopen.
Nu kunnen er bij de inbreng van Marianne ook nog de nodige vraagtekens worden gezet als zij ons deelgenoot van de geheimen van het dressuurpaard maakt.
De functionele onderbouwing voor bepaalde stellingen ontbreekt en ook schroomt Marianne niet om zomaar wat kreten te slaken. “Een paard dat goed in het rechthoeksmodel staat heeft voldoende lengte”. Waarop is die voldoende lengte dan gebaseerd?
Lengtebuiging van de romp is vanwege de tonconstructie sowieso niet mogelijk. En om een appuyement goed uit te voeren, dient het paard de romp te kunnen kantelen om überhaupt een zijwaartse beweging van de voorbenen mogelijk te maken.
Volgens Marianne zou ook de schuine schouder achterhaald zijn en gaat het nu om de lengte van de schouder. Een gedegen onderbouwing van deze conclusie zou aanmerkelijk geloofwaardiger overkomen. Het voortschrijdend inzicht – zo blijkt verder in het artikel- wil nog wel eens achterhaald worden. De lange schouder zou bovendien een indicatie geven over het voorbeengebruik en loopvermogen.
Niet het voorbeengebruik en het loopvermogen maar de tact en de daaruit voortvloeiende balans zijn cruciaal voor een dressuurpaard. Een paard kan bovendien nooit meer strekken dan zijn schouder schuin is. En de lengte van een paard wordt nog altijd bepaald door de ligging van de schouder en de ligging van het darmbeen!
Voorts ziet Marianne graag een lichthellende croupe een beetje “knie”. In de trant van mag het een onsje meer zijn. De knieactie en het zuiver gelijkopgaande heffende diagonale achterbeen onder de massa zijn echter noodzakelijk voor het paard om de romp van de in bewegingzijnde massa optimaal te kunnen ondersteunen. Dat noemt men tact en tact is het sleutelwoord voor een dressuurpaard om het gewicht zuiver in balans te kunnen verplaatsen. Daarbij is het lendenmechaniek, dat door Marianne geheel buiten beschouwing wordt gelaten, van eminent belang voor het paard. Dankzij het lendenmechanisme kan het paard de beweeglijke lendenwervels sluiten om daarmee de romp (massa) in de beweging stabiel te maken. Een voorwaarde om dit proces goed te laten functioneren is een lichthellende, lange croupe en een goed bespierde, oplopende lendenpartij noodzakelijk om het bekken in de beweging naar voren te doen kantelen waardoor de achterhand kan dalen om een gebalanceerde gewichtsverplaatsing van de voor- naar achterhand mogelijk te maken. Terwijl eerdere en dit onderzoek van 1998 http://www.dertierarzt.at/dis.html al overduidelijk werd aangetoond dat een lichthellende croupe voor een sportpaard beter functioneert dan de sterk hellende croupe die er door de Engelse Volbloeds en de keurmeesters werd ingebracht.
Helaas reikt het voortschrijdend inzicht nog niet zover om de functionele aspecten van deze croupe- en lendenvorm er uit te lichten en ook niet zover dat het terugkijkt om te constateren dat juist de vroegere landbouwpaarden uitgerust waren met een dergelijke, goed-functionerende achterhand.
Waar moet deze nu gewenste meer rechtere croupevorm genetisch en fenotypisch anders vandaan komen?
Kennelijk hadden de boeren van destijds meer kijk op de draagkracht van een paard dan de omvormers. Tact en de daaruit voortvloeiende balans in de beweging ontleent het paard aan zijn evenwichtige bouw, model en harmonieuze verhoudingen. En die dienen precies aan de door natuur gevormde wet van de zwaartekracht te voldoen.