Van: De Paardenkrant
Aan: Maarten van der Heijden (topsportdirecteur KNHS), Albert van Unen (teamveterinair mennen), Marie de Ronde (FEI-jurylid tweesterren en groom)
Het staat vrij duidelijk in de menregels van de FEI: menpaarden mogen een klein beetje bloed in hun mond (of elders aan hun lichaam) hebben. Toch wordt het zilver van Chester Weber, van wie één der voorpaarden de vaardigheid afsloot met een klein beetje bloed in de mond, ter discussie gesteld. Hoe zit het nou? Heeft Chester Weber terecht of ten onterechte de zilveren WK-medaille gewonnen?
Van: Maarten
Zoals de vraag nu wordt gesteld, luidt het antwoord: Chester Weber heeft terecht de zilveren medaille gewonnen. Op het kampioenschap is namelijk het geldende reglement in acht genomen. We zijn het als KNHS alleen niet eens met de verschillende reglementen op dit punt in de diverse disciplines en we hebben ook steeds op wijziging aangedrongen bij de FEI. En dat zullen we bij de volgende sessie weer doen.
Het is logisch dat de disciplinereglementen van de FEI onderling van elkaar verschillen voor zover dat samenhangt met de eigenheid van een bepaalde discipline. Maar paardenwelzijn is discipline-overstijgend. In geen enkele discipline moeten paarden in competitie blijven als ze bloeden. Wij vinden het onjuist dat de dressuursport op dit punt anders te werk gaat dan de overige disciplines, waaronder de mensport.
Het meest voor de hand liggend is dat je altijd de bel luidt als er bloed gesignaleerd wordt en de wedstrijd (tijdelijk) stillegt. Bloed willen we immers in de wedstrijdbaan nooit zien. Na de bel laat je de FEI-dierenarts onderzoeken wat er aan de hand is en je gaat tot uitsluiting over als er sprake is van een acute of ernstige bloeding. Als er niets ernstigs aan de hand is of de bloeding is al gestopt, kan de FEI-dierenarts het advies geven aan de jury om de wedstrijd te hervatten.
Als KNHS vinden wij dat de FEI-reglementen op het punt van het paardenwelzijn zo snel mogelijk geüniformeerd moeten worden. Dat gebeurt elk jaar een beetje, maar niet genoeg.
Van: Albert
Ik vind het goed dat bloed in de mond niet automatisch tot uitsluiting leidt. Dit komt in de mensport best wel wat vaker voor. Wat ik dan belangrijk vind, is dat er onderscheid wordt gemaakt tussen aan de ene kant wreedheid of opzet van de rijder en aan de andere kant het onschuldige sneetje in de tong of de lip van het paard.
Ik heb eerder als teamveterinair te maken gehad met de springpaarden; daar gebeurde het niet vaak. Bij de dressuurpaarden werd het al wat meer, maar het vaakst zie je bloed in de mond bij het mennen. In de marathon gaat het er soms best hectisch aan toe en bovendien heeft een vierspanrijder vier keer zo veel kans dat hij hiermee wordt geconfronteerd.
Het is mijn ervaring dat iedere rijder en elk land hier wel een keer mee te maken heeft. En dan is het mij veel te kort door de bocht om gelijk tot uitsluiting over te gaan. Het is veel reëler om even te kijken wat er aan de hand is. Een klein sneetje in een tong kan stevig bloeden en dan ziet dat er samen met het speeksel spectaculair uit. Maar korte tijd later is het gestold.
Ik vind het terecht dat zo’n geva l dan niet tot gevolg heeft dat je je medaille kwijt bent. Er is in zo’n geval natuurlijk wel nader onderzoek nodig door de aangewezen officials en de FEI-dierenarts, liefst in overleg met de teamveterinair.
Van: Marie
Ik had even een ‘Adelinde-momentje’ toen ik Chester Weber zag rondrijden in de vaardigheid. Iedereen zag het, maar vanuit de jurytoren bleef het stil. Drie minuten was de Amerikaan in de ring, reed een goede foutloze rit, maar er kwam overduidelijk bloed uit de mond van zijn linkervoorpaard. Volgens het FEI-reglement (discipline mennen) moet élk geval van bloed onderzocht worden door de ground jury, maar op wélk moment wordt niet vermeld.
Ongelijk gaf ik de Amerikaan niet dat hij doorreed. Misschien was hij de enige die het écht niet gezien had, het paard had misschien wel alleen even op zijn lip gebeten. Het reglement is vaag over wannéér de controle dient plaats te vinden, dus het uitblijven van de ‘bel’ om de kegelproef stil te leggen, is te beredeneren. Reglementair is de ground jury wél in de fout gegaan door überhaupt niet zelf poolshoogte te nemen, maar het paard nadien door een dierenarts te laten bekijken (lees: de bovenlip omhoog te schuiven terwijl minimaal 20 mensen om het vierspan krioelden).
Voor de buitenstaander zag het er niet goed uit, voor de leek was het dierenmishandeling, voor al die mensen die in Kentucky Adelinde de baan uitgestuurd zagen worden, onbegrijpelijk. Meten met twee maten!
Chester Weber heeft zijn zilveren medaille verdiend en ik gun het hem. Schrijnender is dat juryleden niet meegroeien met de professionalisering van de sport en daarnaast hun verantwoordelijkheden niet durven nemen. De goeden daargelaten: een aantal zit lekker in hun ivoren toren, strooit met punten om zich heen en laat zich fêteren op hun oude dag. Ik hoop dat de regelgeving eensluidend wordt en bovenal duidelijk. Zonder een grijs gebied waarachter juryleden zich kunnen verschuilen.
Deze [email protected] verscheen woensdag 17 september 2014 in De Paardenkrant.
Poll
Laden ...
Automatisch uitsluiten is tenminste een duidelijke regel. Kan er nooit onduidelijkheid over inzicht ontstaan. Wat de ene dietenarts voldoende bloed vondt voor uitsluiting kan voor een ander individu te weinig zijn voor uitsluiting, blijf je eeuwig deze discussie houden.
Maar ja, het lijkt m.i wel ern beetje op het verschil zoals tussen dressuur en springen. Een balk is duidelijk, een punt voor een dressuuronderdeel interpretabel….Vandaar duidelijkheid. Bloed is bloed = uitsluiting !
Of een wondje in de mond nu ernstig of onschuldig is, lijkt me van ondergeschikt belang. Het punt is dat door het schuim in de mond het er voor het publiek al snel heftig uit ziet. De sympathie voor de sport kan dan al snel omslaan naar antipathie en dat is dodelijk voor de sport. Dit laatste is dermate zwaarwegend, dat alle andere argumenten daaraan ondergeschikt zijn.
Sjaak Hoedjes
Bergen NH
Het is aan het (leken)publiek niet uit te leggen waarom in de ene tak van paardensport wel en in de andere geen uitsluiting volgt bij de constatering van bloed. Dus, gelijk trekken (en dus uitsluiten)om verdere negatieve gevolgen te voorkomen. Argumenten dat het nu eenmaal vaker voorkomt bij het mennen vind ik de zaak eerder meer kwaad dan goed doen.
sommige commentaren hierboven doen denken dat het “heel normaal” is dat tijdens het beoefenen van sport, een paard gewond raakt in de mond. “een sneetje” of “op de lip bijten”. Mij is dat in de afgelopen 35 jaar van intensief en dagelijks veelal meerdere uren rijden, nog nooit gebeurd. (bitloos rijden helpt daarbij natuurlijk ook). Denk dat het dan toch iets te maken moet hebben met het geweld dat, hectische strijd of niet, wordt aangedaan in de paardenmond. De nonchalance waarmee het hier wordt afgedaan, stuit mij tegen de borst. Denk eens na over wat je in je handen hebt als ruiter of menner. Alleen al daarom zeg ik: ALTIJD uitsluiting bij bloed uit de mond. En voor straf zelf een dag lang met een stuk ijzer in je mond rondlopen. (en bij meerdere overtredingen iemand vragen om daar af en toe een lekkere ruk aan te geven).
Bloed in de mond zou onmiddelijke diskwalificatie tot gevolg moeten hebben, in elke discipline. Zo was het ook tot de wereldruiterspelen in 2010, waar Adelinde Cornelissen werd gediskwalificeerd. Maar meteen kwam toenmalige bondscoach dressuur Sjef Janssen in opstand, en diende bij de FEI een verzoek in om bloed toe te staan, de veelbesproken bloedregel. Nu is die blijkbaar in elke discipline van kracht. Een zeer kwalijke zaak. Ik vind het niet normaal wat we tegenwoordig zien; bloed, blauwe tongen, en paarden die zich op een manier bewegen die tegen alle FEI regels ingaat (Totilas, Valegro en vele anderen). Maar inplaats van zulke vertoningen te diskwalificeren of op zijn minst punten af te trekken, worden dergelijke wanvertoningen beloond met medailles. De FEI zegt dat zijn belangrijkste doel “Het promoten van paardenwelzijn” is. Nou daar merk ik niks van. Het wordt zelfs hoe langer hoe paardONvriendelijker in de paardesport.
Aangezien het echte ‘beest’ geen grenzen kent zijn we helaas genoodzaakt aan elkaar grenzen te stellen. Want geef je een homo sapiens 1 vinger, dan nemen zij niet alleen de hele hand, maar de hele arm! Van mij een ‘EENS’! (ondanks mijn grote voorliefde voor topsport)
Natuurlijk, bij paarden onderling is een beetje beschadiging (lees = bloed), geen issue! Echter, dat komt voort uit een correctie bij natuurlijk kuddegedrag. Alleen, paarden KENNEN hun grenzen.(let wel; bij natuurlijk kuddegedrag)
Gezien het gedrag van mensen, is men (zijn we) genoodzaakt aan elkaar grenzen te stellen!
Mijn (voorlaatste) eigen inzicht.
Bloed in de mond betekent altijd uitsluiting en mag niet onderhevig zijn aan het oordeel van verschillende mensen die daar een eigen gradering voor kunnen hanteren.