Van: De Paardenkrant
Aan: Eric van der Vleuten, Rob Ehrens, Jur Vrieling
De FEI heeft op het Sports Forum in Lausanne duidelijk ingezet op landenteams van drie combinaties. De bedoeling is duidelijk: zo veel mogelijk landen moeten kunnen deelnemen aan grote internationale kampioenschappen. En traditioneel sterke landen moeten een minder dominante rol kunnen spelen. Wat vinden jullie van dit plan?
Van: Eric
Hier ben ik geen voorstander van. Misschien dat teams van drie wel meer spanning opleveren, maar ik vind de wedstrijdformule zoals we die al heel lang kennen juist erg mooi en heel spannend. Het is een traditie waar we niet te veel aan moeten veranderen.
Eerlijk gezegd denk ik dat de FEI zichzelf met dit voorstel in de voet schiet. Je zult zien dat juist de zwakkere landen nu het grote risico lopen dat ze de eerste ronde niet eens overleven. Want als er met één combinatie iets misgaat – en dat gebeurt met een zwakker land veel vaker dan met een ervaren team – is het kampioenschap meteen voorbij. Dat is gelijk ook de reden waarom ik drie combinaties helemaal niet spannender vind. Het wordt meer een kansspel, met als grote teleurstelling dat een team er gelijk uitligt als er met één paard of één ruiter iets misgaat.
Ik vrees ook dat de topruiters zullen redeneren: ‘ik ga lekker Global Champions Tour rijden.’ Dan weet je vrij zeker dat je geld verdient. Maar als je afhankelijk bent van je teamleden, neemt het risico toe dat je met niks naar huis gaat.
Van: Rob
De meerderheid van de landen, waaronder Nederland, Amerika, Zwitserland en Frankrijk, heeft vorige week uitgesproken vier combinaties in het team te willen houden. We hebben duidelijk aangegeven dat we niet drie combinaties zonder ‘drop-score’ willen. Het welzijn van de paarden is hierin het belangrijkst. Als je met drie combinaties op een groot kampioenschap aankomt en er is er één niet zo in vorm als je zou willen, zou er alles aan gedaan worden om die wel van start te laten gaan. Daarnaast willen we niet een scenario waarbij op de Olympische Spelen een val van de eerste ruiter of een ronde met zestien strafpunten een land direct sportief laat kelderen. ‘Drama hoort bij de sport’, wordt weleens gezegd, maar zo’n scenario vind ik te ver gezocht.
Minder ontwikkelde hippische landen die niet vier combinaties op de been kunnen zetten, kunnen over het algemeen ook niet drie combinaties op de been zetten. En als ze toch drie heel goede combinaties kunnen laten starten, kunnen ze gewoon meedoen en prestaties leveren.
Daarbij moeten we onze sport niet ten onder laten gaan aan het steeds korter en duidelijker voor het publiek te maken, waardoor een wedstrijd bij wijze van spreken binnen één uur televisie past. We hebben een historische sport die in die zin nu eenmaal niet te vergelijken is met andere sporten. Innovatie is goed en we moeten niet conservatief zijn, maar we moeten wel opletten dat onze sport er niet aan onderdoor gaat.
Van: Jur
Ik vind het jammer dat ze dit van plan zijn, want het brengt maar weinig. Die mindere landen brengen het niveau niet omhoog. Op een kampioenschap moet het gaan om de beste en dan maakt het land niet uit. Het terugbrengen naar drie ruiters maakt de wedstrijd natuurlijk korter, wat interessant is voor televisie. Maar in werkelijkheid zal er op tv altijd worden geknipt. Ze kunnen het beter interessanter maken door de puntentelling duidelijk weer te geven, waardoor de spanning voor het publiek toeneemt.
Daarbij is drie combinaties per team voor het welzijn niet goed. Het kan dan zijn dat iemand een paard in de tweede ronde aan start brengt, terwijl dat eigenlijk niet verstandig is. Maar als je slechts drie combinaties hebt en geen wegstreepresultaat, werk je zoiets in de hand. Zeker als er iets belangrijks als een kwalificatie voor de Olympische Spelen aan verbonden is.
Persoonlijk zou ik liever zien dat ook de vijfde man – de reserve – de tweede ronde zou mogen springen. Dat de bondscoach na de eerste ronde mag beslissen wie er in de tweede ronde starten. Dat komt het dierenwelzijn alleen maar ten goede.
De regel dat op de Wereldruiterspelen maximaal drie ruiters per land in de finale mogen starten, ook al is de vierde gekwalificeerd, vind ik ook jammer. Het gaat om sportief gezien de beste en dan maakt het niets uit of dat nu vier Duitsers, Engelsen of Nederlanders zijn.
Deze [email protected] verscheen donderdag 7 mei 2015 in De Paardenkrant.
Poll
Laden ...
Dat schermen met dierenwelzijn is schijn.
Waar het vooral om gaat is dat op kampioenschappen de besten moeten aanwezig zijn. Dat wil zeggen de beste landen, met de beste ruiters en de beste paarden.
En dat wil zeggen teams van 4 capabele ruiters mét schrapresultaat.
Of willen we in de paardensport taferelen als Eric Moussambani, maar dan een pak gevaarlijker? (voor degenen die hem niet kennen, googel het maar eens een keer).
FEI en IOC weigeren kennelijk om te leren van mislukkingen uit het verleden. Laten deze bobo’s zich eerst maar eens realiseren waarom de dressuur op de OS in Rome, 1960, zo’n beschamend dieptepunt was: twee ruiters per land, geen landenwedstrijd. Dat was dus absoluut waardeloos. Geldt het argument van: “zo veel mogelijk landen” ook voor de Olympische Winterspelen? Moeten daar dan tropische landen aan gaan meedoen? Dit gaat toch om topsport? Daarin heb je toplanden en floplanden. Het is niet anders. Andere landen, andere zeden. Wie dat wil veranderen heeft dus niet begrepen dat dat nog nooit is gelukt en ook nooit zal lukken. Dom, dom, dom.
Toch wel bijzonder dat er zo weinig gereageerd wordt op deze @info. De landenwedstrijd is namelijk wel een belangrijke wedstrijd en wordt ook zo ervaren door ruiters en kijkers.
Misschien dat niet iedereen zich er iets bij voor kan stellen als de opzet veranderd wordt.
Volgens mij is het belangrijk dat er een schrapresultaat blijft in een wedstrijd als deze, juist omdat je te maken hebt met twee levende wezens, waarvan de ene al niet kan praten.
Ga je dan met drie combinaties werken en dus één schrapresultaat, dan is de wedstrijd naar mijn idee minder spannend. Ga je zónder schrapresultaat werken, dan heb je inderdaad kans dat het dierenwelzijn in het geding komt.
Het lijkt mij dat iedereen het over eens is dat dat niet een goede zaak is.
Ik vind het afschaffen van het schrapresultaat een prima ontwikkeling. Of dat nou met 3 of 4 ruiters per land is maakt niet zoveel uit. Veel begrijpelijker voor het publiek en spannend tot de laatste hindernis van de laatste ruiter. Die nu vaak niet eens hoeft te starten, wat een enorme afknapper kan zijn. Het is ook niks bijzonders: In de 4×100 m estafette tellen toch ook alle 4 de tijden mee?