Moet er een Dressuurpaardenfonds komen?

Van: De Paardenkrant
Aan: Jacob Melissen (directielid SFN), Leunus van Lieren (eigenaar Stal Hexagon), Matty Marissink (dressuurpaardenhandelaar)
Met de verkoop van Capri Sonne JR aan de Britse topamazone Laura Tomlinson-Bechtolsheimer wordt maar weer eens een pijnlijk verschil tussen springen en dressuur merkbaar. Het Springpaarden Fonds Nederland is zó succesvol dat er nu zelfs een tweede versie van komt. Maar ondanks de bewezen sportieve successen van het SFN staat er in de dressuurwereld niemand op om iets soortgelijks voor de dressuursport te regelen. Waarom is er nog steeds geen DFN? Of zou dat er toch kunnen komen?

Van: Jacob
Ik acht een Dressuurpaarden Fonds Nederland uitermate moeilijk realiseerbaar. In de eerste plaats omdat goede dressuurveulens en getalenteerde jonge paarden extreem duur zijn. Daarnaast is het herkennen van talent in een vroeg stadium erg moeilijk, met name als het gaat om de aanleg voor piaffe en passage. Als je alleen al kijkt naar het feit dat er vanuit Nederland de afgelopen jaren ruim 160 streng geselecteerde toptalenten zijn afgevaardigd naar het Wereldkampioenschap in Verden, en we daarvan pas zo’n zes of zeven op latere leeftijd op internationale FEI kampioenschappen hebben terug gezien. We kunnen daardoor wel stellen dat vele high-potentials het uiteindelijk niet weten waar te maken. Talent herkennen bij een vijf- of zesjarig springpaard is blijkbaar echt makkelijker.
Daar komt bij dat investeren in een paard dat uiteindelijk het grote werk niet aan kan, een slechte investering is. En daarmee komen we bij een andere doelstelling van het SFN, namelijk het behalen van rendement. Op een gegeven moment hoort daar het nemen van afscheid bij en dat brengt enorme emoties met zich mee, kijk maar naar de verkoop van Totilas. Dat leidde tot een collectieve woede-uitbarsting van heel dressuurminnend Nederland en ook dat zal mensen ervan weerhouden een DFN op te richten.

Van: Leunus
Over het algemeen hebben springruiters een heel andere mentaliteit dan dressuurmensen. Ik ben zelf op en top dressuurman maar dat durf ik wel te stellen. In het springwereldje zijn de mensen veel sportiever, leuker en collegialer. Als ik een ruiter op Jumping Amsterdam uit de ring zie komen, tipt hij zijn tegemoetkomende ruiter over op hoeveel galopsprongen de dubbel staat. Bij dressuur is het veel individualistischer, ieder voor zich.
Ook het herkennen van talent, wat Jacob al zegt, is een heel moeilijk punt. Zelfs de grote jongens zitten er nog wel eens naast. Zelf heb ik ook wel eens een paard gehad met alle capaciteiten voor het hoge werk. Piaffe, passage, hij kon het allemaal, maar hij deed het niet. Dus dan heb je het wél goed gezien, maar je hebt er niks aan. Het Springpaarden Fonds vind ik een geweldig initiatief waar ik enorm veel respect voor heb, maar met dressuurpaarden lijkt me het geen haalbare zaak. Ik denk dat we daarvoor echt afhankelijk blijven van individuele eigenaren met hart voor de sport. Want als je geen honger hebt, en geen behoefte hebt aan een sportwagen, kan je enorm veel plezier beleven als eigenaar van een (toekomstig) toppaard. Maar met een winstoogmerk wordt het ook al een ander verhaal. Dan gebeurt het een keer, zoals nu bij Capri Sonne, dat het geld boven het plezier verkozen wordt.

Van: Matty
Toen Totilas in 2006 aan familie Visser werd verkocht, ontstond deze discussie ook al eens. Ik denk dat er sinds die tijd veel veranderd is en dat de tijd er nu wel rijp voor is om een soort ‘Dressuurpaardenfonds’ op te richten. Maar er zijn veel verschillen tussen het dressuur- en het springwereldje, en dat maakt het zeker geen makkelijke opgave. Dressuurruiters beginnen over het algemeen al veel vroeger met een paard waarmee zij verwachten de top te kunnen behalen. Bij het springen wordt er veel makkelijker geswitcht van ruiters en is het vaak zo dat de paarden tot een bepaald niveau worden opgeleid en pas, wanneer de kwaliteit toereikend is, naar een topruiter gaat wanneer ze een jaar of zes, zeven zijn. Het groepje dressuurruiters is veel kleiner en wanneer zij een goed paard hebben, willen ze die niet graag afstaan.

De laatste jaren zit er veel beweging in de dressuurhandel en de betere paarden worden voor enorme bedragen verkocht. Ik denk dat dat ons wel heeft wakker geschud en dat het daardoor verstandig is om eens de koppen bij elkaar te steken met als doel twee of drie jonge talenten aan te kopen. De groep mensen die veel geld wil betalen voor een goed dressuurpaard wordt steeds groter en er zijn steeds meer voorbeelden, zoals natuurlijk Totilas en nu Capri Sonne, waaruit blijkt dat het ook echt gebeurt. Communicatie is bij zo’n fonds dus heel belangrijk, want op een gegeven moment zal er wel verkocht moeten worden. Maar ik denk dat het mogelijk is en dat we op die wijze meer talent kunnen behouden voor Nederland.

Deze [email protected] verscheen woensdag 22 april 2015 in De Paardenkrant.

Poll

 Laden ...