van: De Paardenkrant
aan: Tineke Bartels, Hans Peter Minderhoud, Klaus Balkenhol
Zo graag als topspringruiters deelnemen aan wedstrijden, zo gering is vaak het enthousiasme onder hun dressuurcollega’s. Vooral de CDI 5*-wedstrijden hebben – niet alleen in het olympische seizoen – te lijden onder matige deelname. En dan komt het ook nog eens vaak voor dat toppers afzeggen. Geen goede ontwikkeling met het oog op de sponsorgelden waar evenementen van moeten leven. WDM-organisator Ton Kies stelt voor om topruiters te verplichten om per seizoen een minimum aantal concoursen te rijden. Is dat een goede oplossing of blijft vrijheid blijheid?
Van: Tineke
Aan: allen
Ik begrijp het probleem en heb er als voormalig directeur sportief van het CHIO natuurlijk vaak mee te maken gehad. Ik vind dat je ruiters niet moet verplichten om ergens te komen of om een minimaal aantal keren te starten. Het probleem zit ergens anders.
Allereerst is de topgroep te klein. Die moet groeien en het ziet er sinds een paar jaar eindelijk naar uit dat dit gebeurt. Dan ben je als organisator niet meer afhankelijk van deelname van een paar combinaties.
Verder moet er een betere samenwerking komen tussen FEI en organisatoren. Aan kalendercoördinatie gebeurt nu bijna niets. De grote wedstrijden kunnen beter ‘beschermd’ worden en er zijn heel wat maatregelen denkbaar om die wedstrijden aantrekkelijker te maken. Als landenteams en ruiters zich alleen in die grotere wedstrijden kunnen kwalificeren voor de kampioenschappen, voorkom je dat ruiters zoals nu juist de kleine wedstrijden opzoeken in de hoop dat ze daar hoger eindigen of een betere score halen. Overigens hoort daar ook een gericht jurybeleid en een professionalisering van de juryleden bij. Dat de regie van de dressuursport beter moet worden vind ik dus ook.
Van: Hans Peter
Aan: allen
Ik wil vooropstellen dat wij ontzettend blij zijn met wedstrijden als de WDM, super georganiseerde wedstrijden die op prachtige locaties worden gehouden en waar je als ruiter ook nog goed de kost kunt verdienen.
Maar… de meeste dressuurruiters beschikken maar over één toppaard op Grand Prix-niveau en dat vergt een goed management. Ieder jaar is er een groot kampioenschap waar je je op focust: EK, WK of Olympische Spelen. Het NK en het CHIO Rotterdam moeten verplicht worden gereden als observatie en dan is er nog Aken, een wedstrijd die je eigenlijk ook niet wilt missen.
Met zo’n druk schema is het soms lastig om ook nog verschillende WDM-wedstrijden in te plannen waarvan sommige ook qua data dicht bij de andere wedstrijden liggen. Als het past rijd ik ze heel graag, vooral Palm Beach is geweldig, maar dat is vaak gelijk met de hengstenkeuring en dan kan je het tegenover de paardeneigenaren niet maken om daar de hengsten niet te rijden. Ik begrijp de frustratie van organisatoren en sponsors, maar het is absoluut geen onwil als ik niet aan de start verschijn.
Van: Klaus
Aan: allen
Laat ik beginnen te zeggen dat een ruiter altijd vrij moet zijn om te rijden of niet te rijden. Die keus móet je de ruiter laten, want alleen hij kan beoordelen of het wel in het belang van het paard is om op concours te gaan.
De situatie van dressuurruiters is toch echt wezenlijk anders dan die van springruiters. In de springsport heb je paarden van verschillend garnituur, daar hebben ruiters veel meer keus. Nog steeds hebben topdressuurruiters vaak maar de beschikking over één echt toppaard. En dat kan echt niet elk weekend op concours. Wij merken het zelf aan onze paarden. Die hebben na een paar wedstrijden echt weer even ‘vakantie’ nodig.
Als je het bij elkaar optelt, gaan toppaarden per jaar (zomer en winter bij elkaar opgeteld) meestal wel zo’n zes keer per jaar op concours. Dat lijkt een mooi richtgetal om met elkaar af te spreken.
Deze [email protected] verscheen dinsdag 5 juni 2012 in De Paardenkrant.
Reageren kan hieronder of via mailto: [email protected]
Poll
Laden ...