In organisatorische zin was er nogal wat aan te merken op de Hippiade mennen zaterdag in Ermelo. Er bleek een tekort aan vrijwilligers te zijn, of lag het aan een verkeerde verdeling? Zeven man bij het parkeren en één parcourshulp in de vaardigheid is op zijn minst een vreemde verhouding. Ook de juryleden klaagden steen en been.
Fouten in de tijdschema’s en andere perikelen werden de organisatie niet in dank afgenomen. Met als logisch gevolg dat de dressuurrubrieken te laat van start gingen. Met slechts één ringmeester op het hele dressuurterrein was het overzicht volledig zoek.
Iets anders wat de deelnemers bijna duur kwam te staan, was het feit dat de dichtbij elkaar gelegen jurytorens van de vaardigheidsringen ieder een bel met exact hetzelfde geluid hadden. In zo’n situatie wordt normaliter gezorgd voor verschillende geluiden, bijvoorbeeld door een bel in de ene ring en een zoemer in de andere. Nu overkwam het enkele deelnemers dat ze startten op het belgeluid uit de naastgelegen ring, waardoor uitsluiting het gevolg was. Gelukkig voor deze rijders besloot de jury om hen alsnog te laten starten. Maar als rijder ben je flink uit je concentratie. Als bezoeker of deelnemer kun je maar beter je zo min mogelijk eraan storen, maar het is wel het laatste wat je verwacht op een dergelijk kampioenschap.
Wrange bijsmaak
Voor de prijswinnaars kreeg hun succes een wat wrange bijsmaak, want het was onduidelijkheid troef hoe het zat met de prijsuitreikingen. Het ophangen van een simpel blaadje naast het scorebord met informatie over de tijd, locatie en wijze van prijsuitreiking had al veel onrust kunnen voorkomen. Als gevolg van de onduidelijkheid bij de deelnemers, waren sommige prijswinnaars op het moment suprême niet ter plaatse. Dat de prijsuitreikingen van de dressuur ook nog eens te voet bleken te zijn, werd door de deelnemers niet gewaardeerd. Menigeen verheugt zich op een ererondje door de hoofdring, maar dat zat er voor de dressuurwinnaars niet in. Jammer en niet passend bij een kampioenschap. Toen mensen door de verwarring soms toch met hun aanspanning kwamen (of omdat ze ook moesten inspannen voor de vaardigheidsprijsuitreiking of het kampioenendefilé), ontstonden zelfs gevaarlijke taferelen. De aanspanning werd namelijk zonder iemand op de bok in de ring neergezet, met alleen een persoon ervoor. Je moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als zo’n paard begint te lopen.
Toen vervolgens aan het einde van de dag de mededeling kwam dat de laatste prijsuitreikingen nog even werden uitgesteld, omdat de uitslagen gecheckt moesten worden, besloten veel mensen om maar naar huis te gaan. Zo werd het kampioenendefilé uiteindelijk voor een handjevol ‘eigen mensen’ verreden. Jammer, want dat het ook anders kan, is in de voorgaande edities wel gebleken.
Magda Coppoolse is freelance journalist, groom en supporter
Deze opinie verscheen vrijdag 23 september 2011 in De Paardenkrant.