Ga naar hoofdinhoud

Ondernemende sporters

De peperdure springpaarden vlogen ons de afgelopen maanden om de oren. Palloubet d’Halong, Bella Donna, Utascha, ze gingen als warme broodjes. Uit dressuurland kwam een heel ander bericht: Valegro blijft definitief bij Charlotte Dujardin. Zoals Jerich Parzival blijft bij Adelinde Cornelissen, Glock’s Undercover bij Edward Gal, Damon Hill bij Helen Langehanenberg en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is opvallend dat de beste dressuurpaarden ter wereld niet te koop zijn, terwijl hun ruiters zelf niet uit een kapitaalkrachtig nest komen.

Het lijkt wel alsof de tragische neergang van het fenomeen Totilas de handel in topdressuurpaarden definitief op slot heeft gegooid. Voor potentiële kopers van Valegro moet Totilas de nachtmerrie zijn geweest die hen van een mega-investering heeft afgehouden. Niet alleen overlaadt de nieuwe ruiter van zo’n paard zichzelf met hooggespannen verwachtingen, de potentiële nieuwe eigenaar zal bij zichzelf hebben gedacht: ik koop straks dat paard wel, maar Carl Hester krijg ik er niet bij; hoe houd ik ‘m heel?

In een interview dat binnenkort verschijnt in de volgende uitgave van het magazine ‘Dressuur’ beschrijft hoofdredacteur Marlies van Baalen het grote verschil tussen hippische topsporters en ‘gewone’ topsporters. Sven Kramer doet tussen z’n trainingen door een middagdutje. Dat zit er voor ruiters niet aan! Wie met paarden topsport wil bedrijven zal óók ondernemer moeten zijn. In de paardenwereld kennen we twee totaal verschillende ondernemers: de dressuurruiter die lesgeeft, begeleidt en zo af en toe een paard verkoopt (maar zeker niet z’n beste!) en de springruiter die handel drijft.

De ruimte op deze pagina schiet tekort om de verschillen tussen spring- en dressuurruiters uit de doeken te doen. Maar één ding hebben ze gemeen: ze hechten zich allebei aan het paard waarmee ze zoveel gezamenlijke trainingsuren maakten, waarmee ze grote emotionele hoogte- en dieptepunten beleefden. Springruiters hebben zich alleen verzoend met hun lot, ze zijn eraan gewend geraakt om hun vroegere topper terug te zien onder een concurrent.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het destijds vreselijk vond toen het kunstwerk Totilas/Edward uiteen viel. Maar we gaan nu wel een dodelijk saai tijdperk tegemoet. Waarin juryleden elkaar zullen overschreeuwen met tienen voor Dujardin en Valegro. Intussen kijkt de springwereld vol verwachting naar de nieuwste ontwikkelingen. Kunnen de voormalige ruiters van Palloubet, Bella Donna en Utascha zich vóór Normandië bijtijds herbewapenen? Staan de Qatari’s in Caen op het podium? De dressuur wordt mooi, op de Wereldruiterspelen. Maar spannend, dat wordt het springen.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur

Deze opinie verscheen 5 februari in De Paardenkrant   

4 reacties op “Ondernemende sporters

  • Wendy van den Barselaar

    Wordt het dodelijk saai? Zo zie ik het niet. Helemaal niet zelfs.

    We krijgen weer titanenstrijd met diepgang. Ruiter en paard hoeven niet meer ´te groeien´ als combinatie, iedereen is bevestigd. Nu gaat het om de finesses. Waar het in de top ook om hoort te draaien. Wie traint er beter, welke innovaties hebben bijgedragen? Worden er eindelijk eens door alle juryleden unaniem tienen gegeven?

    Vergelijk het eens met andere sporten. Als wij het moeten hebben van de spanning over die ruiter die het met dat paard beter of slechter kan dan met de vorige ruiter, is het slecht met ons gesteld, als sport.

  • Jennifer Vermee

    Ik meen me te herinneren dat gedurende een groot gedeelte van de jaren 90 en het begin van de 21ste eeuw het ook zogenaamd doodsaai was omdat een zekere Nederlandse amazone met alle prijzen ging lopen. Ik vermoed dat mijnheer Rosie er toen niet zo een kritische kijk op zal hebben gehad gezien zijn nogal chauvinistische kijk op de dressuur van de laatste jaren. En volgens mij is het zeker geen uitgemaakte zaak wie er in Caen zal winnen. Charlotte en Helen zijn aan elkaar gewaagd. En het zijn nog heel wat maanden, wie weet wat Edward en Adelinde nog uit hun mouw kunnen schudden. En voor een echte dressuurliefhebber zal het nooit saai worden! Er zijn nog zoveel punten te verbeteren bij alle combinaties, jazeker ook bij de bevestigde combinaties, en dubbel jazeker ook bij de Nederlandse combinaties, maar voordat mijnheer Rosie dat ziet zal hij eerst zijn oranje bril moeten afzetten. Dressuur gaat toch om de minuscule afstemming tussen ruiter en paard, een proces dat nooit stopt. Ik denk dan ook dat het veel moeilijker is om een dressuurpaard over te nemen dan een springpaard. Zonder daarmee de springsport teniet te doen overigens, chapeau voor de goede springruiters die steeds weer opnieuw terugkomen op het hoogste niveau.

  • wouter meessens

    Wie wil er nu eigenlijk springpaarden met dressuurpaarden en de hele wereld rond deze twee verschillende disciplines gaat vergelijken?

  • Carolien van Diemen

    Het belang van het paard is gediend bij een ruiter, die een band heeft met het paard. Woklahoma is er waarschijnlijk ook niet op vooruitgegaan. Okidoki heeft ronduit pech gehad. Totilas had zelf ook niet voor de overgang gekozen en Edward Gal al helemaal niet. Ik pleit er voor om het belang van het paard ernstig mee te laten wegen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.