Ga naar hoofdinhoud

Hoe Sharbatly brons kon winnen

Huldiging landenwedstrijd springen
Afgelopen weekend las ik het vonnis van het FEI-tribunaal dat Khaled al Eid en Abdullah Sharbatly tot acht maanden schorsing veroordeelde en vervolgens de uitspraak van het Court of Arbitration for Sport (CAS) dat hen weer ‘vrijliet’. Het vonnis van CAS-arbiter Graeme Mew (twee maanden) stelde Sharbatly in staat om in Londen brons voor zijn land te winnen.

De paarden Vanhoeve (Al Eid) en Lobster (Sharbatly) werden begin december 2011 en begin februari 2012 op twee verschillende concoursen betrapt op lage hoeveelheden buut in het bloed. Beide Saoedi’s waren al eens eerder de klos bij een dopingonderzoek: Al Eid in 2005 wegens medicatie en Sharbatly in 2006 wegens doping. Beide Arabieren beweerden in april van dit jaar bij een hoorzitting ten overstaan van het FEI-tribunaal dat zij niet bewust buut hadden gegeven aan hun paard. Het poeder moest wel in het stro of de voerbak van de concoursstal in Riyadh, respectievelijk Al Ain gezeten hebben.

Hoewel het erg toevallig is dat twee paarden van hetzelfde team binnen twee maanden op twee verschillende plaatsen in een met buut besmette concoursstal komen te staan (en de buut vervolgens óók nog opeten!), aanvaardde het FEI-tribunaal zonder meer dat de Saoedi’s het middel niet bewust hadden toegediend. Bovendien stelde het tribunaal dat het Saoedische team altijd bijzonder professioneel te werk gaat. Nu is het wat mij betreft van tweeën één: óf je hebt een superteam dat altijd zorgt voor ontsmette stallen zodat je geen gedonder hebt met de dopingcontrole (maar dan vergroot dat de kans dat je de buut zélf hebt toegediend), óf je hebt niet zo’n professioneel team om je heen en pas dan wordt het aannemelijker dat je het spul niet zelf hebt toegediend.

Bij de bepaling van de strafmaat oordeelde het FEI-tribunaal dat het zich niets gelegen liet liggen aan de Olympische Spelen. ‘Anders krijg je verschillende straffen, kort voor en na de Olympische Spelen.’ Acht maanden schorsing betekende geen Londen voor Al Eid en Sharbatly.

Maar CAS-arbiter Graeme Mew opende de deur naar Londen. Die Arabieren hadden het spul toch niet zelf toegediend, ze hadden een super team om zich heen en dan waren daar ook nog de Spelen! Die pak je een sporter toch niet af!

Over de breuk in de lijn van de strafmaat, die het CAS heeft veroorzaakt, moet de FEI zich nu zorgen maken. Maar om te beginnen moet de bond begrijpen dat slecht gemotiveerde vonnissen een makkelijke prooi vormen voor het CAS. De sportwereld moet zich intussen afvragen of één persoon wel de hoogste rechtsprekende instantie mag vormen.

Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur ([email protected])
Deze column verscheen dinsdag 28 augustus in De Paardenkrant.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.