"Ik heb gisteren een presentatie bijgewoond van de trainersgroep voor de opleiding ORUN 5. Dat is het hoogste trainersniveau in de paardensport (en ook bij NOC*NSF trouwens). Dat was kicken! Seth Boschman, Bram Chardon, Jeanette Chardon, Robbert Ehrens, Deborah Pijpers, Claire de Ridder en Nienke de Wolff, zeven toptalenten, presenteerden, als een gezamenlijke afstudeeropdracht, hun advies over de aanpak van paardenwelzijn. Gedreven vertelden ze over hoe we met z’n allen stappen kunnen zetten om nog beter voor het welzijn van onze paarden te zorgen en dat ook meer uit te dragen", schrijft Theo Fledderus, algemeen directeur van de KNHS, in zijn column.
“Mooi om te horen was, dat ze, toen ze begonnen met hun voorbereiding, het onderwerp paardenwelzijn belangrijk gevonden werd, maar dat ze ook op zoek waren naar hoe je daar dan grip op krijgt.”
Best goed op vizier
“Ze zijn allemaal in hun eigen discipline topruiter of menner, heel bewust met de training van hun paarden bezig en dachten dat ze het welzijn daarbij best goed op het vizier hadden. En toch merkten ze dat door samen nog bewuster bezig te zijn met en na te denken over de natuurlijke behoeften, het gedrag en voorkeuren van hun paarden ze ook anders omgingen met hun training en voorbereiding op wedstrijden. Er ontstond meer aandacht voor ontspanning, meer rust in de voorbereiding en meer harmonie. Dat ging bijna vanzelf!”
Cultuurverandering
“Er werden verschillende goede aanbevelingen gepresenteerd. Ieder vanuit zijn of haar eigen discipline. De belangrijkste gezamenlijke conclusie is dat voor het werkelijk verbeteren van paardenwelzijn een cultuurverandering in de sector nodig is: van een cultuur waarin het draait om de prestatie en we moeten zorgen dat het ‘niet fout gaat met het welzijn van het paard (en dat zeker niet voor het oog van het publiek)’, naar een cultuur waarin de balans voorop staat. Hoe houd ik de balans en harmonie goed in de training en op de wedstrijd? Wat heeft het paard vanuit zijn natuurlijke eigenschappen nodig om tot die prestatie te kunnen komen?”
Leerprogramma
“De KNHS kan bijvoorbeeld helpen door een leerprogramma te ontwikkelen zodat je niet alleen leert hoe je snel en foutloos een parcours kunt rijden, maar van begin af aan daarbij altijd uitgaat van de natuurlijke eigenschappen van het paard. Een goede rijstijl aanleren is dus belangrijker dan van jongs af aan in zo min mogelijk seconden een parcours leren afwerken. Hierin is met de KNHS Hartog Trophy, een springcompetitie gebaseerd op de rijstijl, al een hele mooie stap gezet.
Topruiters en influencers
“En in onze communicatie kunnen we nog veel beter laten zien hoe mooi de wisselwerking tussen mens en paard is en met hoeveel passie wij paardrijden. Niet alleen vanuit de bond, maar vanuit elke ruiter, amazone, menner of voltigeur. Naar voren stappen dus, in plaats van in de verdediging schieten. Ook topruiters en influencers hebben hier een belangrijke voorbeeld rol.”
Kritische buitenstaanders
“In hun zoektocht hebben de trainers gesprekken gevoerd met experts, gekeken naar het buitenland maar ook gesproken met kritische buitenstaanders als de Partij voor de Dieren. En juist dat samen op zoek gaan en in gesprek zijn bracht de verdieping. Gooi de ramen open, ga in gesprek, deel je gedachten, wellicht ook je zorgen. Want het kan niet waar zijn dat we over 10 jaar geen topsport meer met paarden zouden kunnen beoefenen.”
Wederzijds geluk
“Dus deel op social media hoeveel plezier we beleven aan paardrijden, in welke vorm dan ook. Want paardrijden doet iets bijzonders met je en dat mogen we aan de hele wereld laten zien. Wij geloven dat de unieke band tussen ruiter en paard, die zorgvuldig en harmonieus is opgebouwd en in balans is, leidt tot wederzijds geluk, meer plezier en betere sportprestaties!”
Bron: KNHS
Leuk en heel positief en hoog tijd , maar tegelijkertijd ook triest; de jeugd die de bobo’s uitleggen wat er moet gebeuren om de sport voor de toekomst te behouden.
Chapeau dames en heren!
Zelf ben ik van mening dat je voor drastische verandering juist niet je oor moet gaan leggen bij hen die er nauw bij betrokken zijn.
Zij zullen altijd, of ze het willen of niet, enige vorm van bedrijfsblindheid hebben daar waar het de omgang met paarden betreft.
Laten we de eerste olifant in de kamer noemen: Het gebruik van bitten.
Als een instantie op een concours alle paardenmonden zou mogen controleren dan zou de uitslag schrikbarend zijn. Ik durf hier keihard te beweren dat een heel erg groot deel van de paarden littekens en/of wonden heeft in de mond door het misbruik van bitten (of ijzerwerk dat die naam heeft maar in de praktijk ware marteltuigen zijn).
De tweede olifant is het misbruik van zweep en sporen.
Als je toekomstbestendig te werk wilt gaan dan sta je alleen nog het gebruik van hele kleine en botte spoortjes toe en een heel kort zweepje waarmee je hooguit een tikje in de hals of flank mag geven.
De derde olifant is doping. Ik weet uit ervaring en praktijk dat de gemiddelde springruiter bijna net zoveel verstand heeft van medicamenten ter bevordering van de prestatie toedienen als de gemiddelde dierenarts.
Ik weet dat dit allemaal moeilijke onderwerpen zijn en juist daarom zou je een club die compleet geen affiniteit met de paardensport heeft, een rapport van aanbevelingen moeten laten maken.
Pas dan weet je wat nodig is om de paardensport toekomstbestendig te maken.
Je kunt het ook niet doen en alles op z’n beloop laten.
Dat heeft met Zwarte Piet ook zo goed gewerkt. [NOT].
Nog 3 punten van aandacht:
1: het gewicht van de ruiter in relatie tot het paard… vooral bij de pony’s zijn er veel te veel te grote /te dikke kinderen voor de pony die ze berijden en kijk ook eens rond op een manegebedrijf( voor zover ze er nog zijn).
2: het conservatisme in de paardenwereld: dat van “wij, paardenmensen weten het, altijd zo gedaan enz. enz.” Helpt de dialoog met de ‘stadsen’ echt niet en het imago van de paardensport nog minder.
3: de kleding van de ruiter, zo’n colbertje of pandjesjas geeft nou ook niet direct het gevoel dat er ‘sport’ bedreven wordt. Dat kan toch veel leuker!
Waar ik de krampen van krijg en écht aan mijn niet paardrijdende vrienden kan uitleggen: de samenwerkingsverbanden van grote bedrijven. Zij worden internationals met een CEO en keren dividend uit…. . Is daar tijd en ruimte voor elk individu (paard) of gaat het om het tevreden houden van de aandeelhouder?
Ik krijg hier echt wel een beetje de kriebels van het gaat mijns inziens soms echt wel heel kort door de bocht. Draait hier niet alles om wederzijds respect tussen mens en dier… Het gaat er niet om hoe lang de sporen zijn of hoe scherp het bit, net zoals het gewicht van de ruiter. Het gaat er mijn inziens om wat ermee gedaan wordt. Een lichtgewicht ruiter die bitloos rijd kan misschien wel meer schade toebrengen dan een stevige ruiter die altijd mooi met de beweging mee zit. Een bitloos hoofdstel is echt niet zo vriendelijk als er een verkeerde hand achter zit, dus daar ga ik dan ook echt niet in mee. Net zoals het rijden met sporen, heb je een stil been dan zie ik geen probleem, beter dan iedere pas een flinke trap in de ribben. (geen leugen, ik was laatst op een manege waar tijdens de les serieus werd gezegd “je moet schoppen om hem voorwaarts te houden”) En ja, deze ruiter reed zonder sporen dus echt briljant ahum en nee, deze ruiter moet nu geen sporen maar wel van een ander les! Waar ik wel problemen mee heb is dat er tegenwoordig heel veel mensen met paarden zijn en nog maar weinig paardenmensen. Iedereen is tegenwoordig coach, iedereen weet tegenwoordig wat het beste is voor een paard en dan het liefst mensen die er in de praktijk niets mee te maken hebben maar denken er alles over te weten. Overal komen de Paddock Paradise omdat dat beter zou zijn voor het dierenwelzijn, alles moet nu ineens anders en oh oh kijk hem nou toch eens lekker in het zand lopen. Prima, heel fijn maar net zoals schuilstallen mogen deze echt niet overal zomaar gebouwd worden. Daarbij, wie zegt mij dat dit echt voor alle paarden het beste is, zoveel mensen zoveel wensen, zo ook bij paarden. Laat de mensen en de paarden in hun waarden. Diegenen die niet het beste met het paard voorhebben doen dat ook niet door het bit eruit te halen, want dan verzinnen ze wel weer iets anders. Alleen omdat sommige mensen menen dat zij het allemaal het beste weten moet iedereen daarin meegaan en ja dan gaat het niet alleen om de paardenwereld maar ook om de “gekleurde” Piet