Collega’s en freelancers over de beste ‘paardenstukjesschrijver’

De redactie van De Paardenkrant maakte ter gelegenheid van het afscheid van Dirk Willem Rosie een speciaal katern in De Paardenkrant van vorige week (bestel ‘m hier). Omdat Rosie ook afscheid neemt van Horses.nl plaatsen we de artikelen uit dat katern de komende tijd ook op Horses.nl.

Afscheid van een vakman

In juli van 2010 werd Eisma Media Groep eigenaar van de Paardenkrant. Een overname samen met een groot aantal andere merken, van Reed Business. Een jaar later werd daar het Sportpaard aan toegevoegd. Dirk Willem kwam, als mede-oprichter en hoofdredacteur mee met deze laatste overname. In januari 2012 ging hij als hoofdredacteur Paardenkrant aan het werk.
De Paardenkrant, die in 1989 werd opgericht, heeft een rijke geschiedenis. In de loop der jaren groeit de populariteit van het blad en breidt het zijn focus uit naar alle disciplines binnen de paardensport. Een mooi nieuw merk dus binnen onze portfolio.
En naast dit mooie merk kreeg Eisma Media Groep in Dirk Willem een hoofdredacteur die de paardenbranche door en door kende. Niet door vanachter zijn bureau wekelijks een krant in elkaar te zetten, maar door op elk evenement aanwezig te zijn en daar met iedereen te spreken. Hij kent iedereen en iedereen weet wie Dirk Willem is. Hij wist wat er ging gebeuren in paardenland. Had daar een mening over, vond er wat van en schreef dat op in zijn column. Soms prikkelend en uitdagend, altijd een mening waar je wel even over na moest denken.
Het succes van de Paardenkrant/Horses.nl is mede te danken aan Dirk Willem. Met zijn kennis van en betrokkenheid op de paardensport, gecombineerd met zijn kennis van uitgeven heeft hij het merk Paardenkrant/Horses, met het team, groot gemaakt. Daar willen we hem als directie voor bedanken. We nemen nu door zijn pensionering, afscheid van een vakman.
Wij, de directie van Eisma Media Groep, wensen hem een goede tijd toe, met alle dingen die hij nog gaat doen. Want stilzitten zal er niet bij zijn. Ook niet na dit afscheid.
Rens Sturrus

In de rol van

Door de jaren heen heb ik jou Dirk Willem Rosie in diverse rollen mogen meemaken. Het verwonderde me hoe goed en met welk gemak jij die rollen kunt spelen. Voorop gesteld vind ik je een bijzonder goede journalist die precies weet waar het om draait, maar je was ook nooit te beroerd om eens te kijken hoe het vanaf de andere kant voelde. Als je dan al geen empathie zou hebben, dan heb je die zo wel gekregen.
Om maar eens met het laatste voorbeeld te beginnen; je bent bezig om je te laten opleiden tot toezichthouder bij de KNHS. Een schrijnend te kort heerst en er is zeker een groot gebrek aan de juiste richtlijnen. Als een pitbull bijt jij je vast in het probleem en wat je na aan het hart gaat: het welzijn van het paard. We moeten er met zijn allen voor open staan en er aan werken dat er geen grensoverschrijdende handelingen ten aanzien van het paard plaatsvinden. Jij schrijft er niet alleen kritisch over, maar staat ervoor open om er daadwerkelijk wat aan te doen. Zo kun je aan den lijve ondervinden wat er gaande is, ten eerste als paardenliefhebber, ten tweede als journalist. Prachtig vind ik dat.
Ik leerde je kennen als verslaggever bij de Hoefslag. Een lang slungel die geen blad voor de mond nam en vaak de vinger op de zere plek wist te leggen. Dat laatste werd je niet altijd in dank afgenomen, maar zorgde er wel voor dat je aanzien en respect kreeg.
Bij het KWPN dachten ze je denk ik wat te kunnen laten inbinden door je in te palmen. Mis dus. Hoewel je daar leuke rubrieken hebt opgezet en het blad In De Strengen weer tot leven bracht, had je tevens een heel goede visie voor het stamboek die je niet onder stoelen of baken schoof. Ook in die periode was je niet te beroerd eens een andere rol in te nemen en de keuring eens van een andere kant te bekijken. Op klompen en in een oude stofjas gehuld zette je je in om voor de familie Hekkert op de Dag van het Gelders Paard te helpen bij de vrachtwagen met van alles en nog wat. Chapeau.
Bij het KWPN werd je te veel aan banden gelegd en jij moest juist je vleugels kunnen spreiden. Je ambitie reikte verder, een eigen blad volgde: het Sportpaard. Tja, daarmee zagen we je bij de Paardenkrantredactie wel als serieuze concurrent. We keken kritisch naar de uitgaves en waren stiekem wel eens jaloers op een aantal sterke rubrieken en artikelen, maar het hield ons ook wel scherp.
En vervolgens kwam je ons versterken met je ongekende journalistieke kijk op de paardenwereld. Bij Eisma lagen weer nieuwe kansen die zie jij als geen ander. De media verandert in rap tempo en jij kunt daar als geen ander op inspelen en je aanpassen. Weer speelde je een nieuwe rol: die als commentator bij ClipMyHorse. Een rol die je echt voortreffelijk vervult. Dat leidde al snel tot nieuwe ideeën en zelfs tot je hoofdrol als presentator in HorsesTV.
Fokkerij is echt wel je ding en hoe mooi is het dan dat jij je kwaliteiten helemaal kunt laten gaan in HorseTelex, dat je liet groeien tot een zeer gewaardeerde site waarmee veel fokkers hun voordeel kunnen doen. Daar liggen nog steeds mogelijkheden die jij als geen ander ziet.
Ik wens je dan ook alle geluk in de toekomst, zeker in je nieuwe rol als pensionado.
Jacquelien van Tartwijk

Professor Rosie

Mijn eerste stappen in de hippische journalistiek zette ik als zeventienjarige bij Het Sportpaard. Ik stuurde Dirk Willem Rosie, samen met wijlen Wim Sprey oprichter van Het Sportpaard, een mail waarin ik hem onder andere vertelde over mijn extreme nieuwsgierigheid. 
Hij antwoordde niet. Dus ik stuurde nog een mail. Weer niks. Daarna nog één. Die laatste maakte hem aan ’t lachen en ik werd op pad gestuurd voor een verhaal. Dus toog ik met de trein naar Ostbevern, naar fokkersfamilie Borgmann voor een interview. Ik liep de twee kilometer van het station naar de boerderij van familie Borgmann en werd daar wat meewarig aangekeken. Ik kon de gedachten lezen: ‘wat komt deze puistenkop hier eigenlijk doen?’. Het verhaal dat ik een paar dagen later opstuurde viel dusdanig in de smaak dat ik per direct een bijbaan had. 
De eerste journalistieke les die ik leerde van Dirk Willem was de volgende: ‘doe alsof je zieke oude moeder dolgraag mee had gewild naar het evenement waar jij een verslag van moet maken en schrijf datgene op wat je haar zou willen vertellen. Als je aan haar ziekbed verschijnt, begin je niet met te vertellen wie er ‘s morgens als eerste de baan binnen reed. Je vertelt als eerste datgene waar je vol van bent: HET NIEUWS!’
Nu, zestien jaar later, heb ik die baan nog steeds. En die eerste les is nog altijd wat ik in m’n hoofd heb als ik een verhaal maak. Wat zou ik mijn zieke oude moeder vertellen als ik op een evenement ben geweest en zij niet meekon? Met die les in m’n hoofd vertel ik altijd het goede én het slechte nieuws. Het mooie en het akelige. Kan ik het belangrijke van het onbelangrijke onderscheiden en weet ik meestal snel hoe ik een verhaal wil beginnen. 
In de afgelopen zestien jaar leerde ik nog veel meer lessen. Ook doordat het mogelijk was om fouten te maken. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in De Sportpaard-tijd Gerco Schröder op een concours in Italië liet winnen, terwijl dat helemaal niet het geval was. Ik weet niet meer precies hoe het kwam, maar wel dat ik de uitslagen compleet verkeerd had gelezen. En zo kwam fake news op de voorpagina van Het Sportpaard terecht. Dirk Willem was uiteraard not amused om het zachtjes uit te drukken, maar m’n baan verloor ik niet. 
Ook in dat opzicht is Dirk Willem een echte leraar: de mensen waarin hij wat zag, mochten ook fouten maken. 
Dirk Willem noemde mij al relatief snel professor Helmink, vooral omdat ik dacht op m’n zeventiende al heel wat wist. De echte professor is voor mij Dirk Willem. Dankjewel voor alles professor Rosie. 
Rick Helmink

Chaos en humor

Bedankt voor je:
Vertrouwen
Geweldige columns
Bijdrage aan onze clashes
Journalistieke lessen
Humorvolle appjes
Chaos in mijn orde
Oprechtheid
Steun bij lastige discussies
Repeat
Geniet van je pensioen!
Bedankt!
Marlien Smit

Onvervangbare productiemachine
Toen ik een jaar of zes geleden op sollicitatiegesprek kwam bij Eisma Horses Media gooide ik in blinde paniek m’n koffie over de tafel. Want Dirk Willem Rosie, die had natuurlijk wel een reputatie. En daar werd ik best een beetje zenuwachtig van. In het echt viel het erg mee. Je maakte zelfs de tafel schoon en haalde nieuwe koffie!
Tijdens dat eerste gesprek ging het al over je naderende pensioen. Toch leek dat oneindig ver weg en onrealistisch; mensen zoals jij gaan toch helemaal niet met pensioen?! En dit is natuurlijk ook geen pensioen-pensioen. Maar wel een afscheid van de Paardenkrant en Horses.nl, en daar gaan we je missen.
Dat je als hoofdredacteur onvervangbaar bent, was al snel duidelijk. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat je, kort samengevat, een onvermoeibare ideeën- en productiemachine bent. Van Deense/Duitse/Nederlandse hengstenkeuring naar Wereldbekerfinale naar General Assembly, enzovoorts, en als ik op een willekeurige vrijdagavond CMH aanzet ben je daar ook nog de livestream aan het volpraten. Een artikel voor de krant kon er altijd wel bij, en een Fokkerijdag voorzitten of webinar presenteren, geen probleem. ‘Hoe dan’, vroegen wij simpele zielen op de redactie ons dan af.
We stuurden nog wel even een reminder en soms niet voor niks, maar het kwam altijd goed. “Even een overhemd kopen onderweg en dan ben ik er zo.” “Ik kom er zo op terug”, was vaak de reactie op mijn verzoek om hulp bij het bedenken van een Info@. Tien minuten later kreeg ik dan twee spraakberichten met een uitgewerkt idee. Komt er deze week weer een column? “Ok, tot augustus dan.”
Nu is het dus zo ver. We gaan ons best doen, op eigen benen.
Veel dank!
Esther Berendsen

Van ‘concurrent’ naar collega

Wij gaan al zo’n 25 jaar terug en ik heb je leren kennen in de tijd dat ik vanuit het Groenhorst College in Barneveld stage liep op jullie fokstal. Hoewel ik meer contact had met jouw ex-vrouw Anne, staan me nog enkele momenten helder bij. Bijvoorbeeld op die zondag toen we samen naar de Havikerwaard in De Steeg scheurden om sperma van Celano op te halen voor de Le Mexico-dochter Ciompf. Ik heb onderweg amper iets van de omgeving gezien en wist niet dat je zó snel naar De Steeg kon rijden.
Ook die keer toen we samen bij familie in de Betuwe een jong paard moesten ophalen zal ik niet snel vergeten. De familie bestond niet uit paardenliefhebbers, zodat wij het jonge paard in ons eentje moesten laden. Dat paard had daar geen behoefte aan en liet dat ook duidelijk merken, waardoor we voorzichtig te werk moesten gaan. Het duurde oneindig, maar uiteindelijk lukte het en gingen we met het zweet op de rug weer op weg naar Haaksbergen. Onderweg kreeg je telefoon. Een zakenrelatie van Uitgeverij Misset met de vraag waar je bleef. Samen zouden jullie naar een wedstrijd van voetbalclub De Graafschap om het ‘nuttige met het aangename te verenigen’. Dat was je even vergeten, iets met chaotisch. In allerijl werd een plan bedacht. Er kwam een luxewagen naar Doetinchem gespoed, waar wij met de vrachtwagen inmiddels ook aangekomen waren. Snel werd een wissel gedaan en jij vertrok in je afgesleten spijkerbroek en smerige shirt naar De Vijverberg.
Tot slot reed je in die periode ook met enige regelmaat een 40-pluswedstrijd, samen met een paar bekenden van de rijvereniging. Allemaal stoere mannen met grote praat. Ik vond als je naar zo’n concours ging, je in ieder geval netjes moest verschijnen en dat je paard dus keurig gevlochten moest zijn. Jij vond dat maar onzin (lees: je schaamde je dood voor al die stoere mannen). Maar ja, stiekem vlocht en waste ik dan toch je paard, zodat je met een ‘my little pony’, ten tonele moest verschijnen. Het waren heel leuke tijden.
In die fase begon ik ook bij De Paardenkrant, toen nog in handen van Henk Rootveld. Best raar aangezien jij als ‘In de Strengen-man’ toch een soort van ‘concurrent’ was. Toen hadden we nooit kunnen denken dat we jaren later nog eens samen aan diezelfde krant zouden werken. De afgelopen jaren zijn snel voorbij gegaan en ik heb een hoop van je geleerd. Over kritisch naar dingen kijken en keuzes maken. Ik had nooit verwacht dat jij echt met pensioen zou gaan. Het leek mij waarschijnlijker dat je gewapend met rollator en je scherpe pen toch nog overal langs de kant te vinden zou zijn. ‘Het is tijd voor de nieuwe generatie’, zei je laatst. Ik denk dat we elkaar in de toekomst nog weleens tegen zullen komen, want ‘eens een paardengek, altijd een paardengek’. Bedankt voor de leerzame tijd en geniet samen met Muur van alles wat er komen gaat!
Melanie Brevink-van Dijk

Vastberaden en standvastig

Ik heb Dirk Willem leren kennen door mijn freelancewerk voor Horses.nl en de Paardenkrant. Waar ik Dirk Willem echt om respecteer, is zijn buitengewone journalistieke kennis, zijn vastberadenheid en standvastigheid. Als hij ergens voor staat, dan staat hij daar ook echt voor. Een journalist in hart en nieren. Dirk, ik ben dankbaar voor wat ik van je heb geleerd, maar had stiekem graag nog veel meer van je willen leren. Ik wens je veel moois voor de toekomst. Natuurlijk met je werk voor HorseTelex, maar ook met onder andere de fokkerij. Heel veel plezier!
Savannah Pieters

Genieten van de vrije tijd

Nu het schrijven over een conflict, actualiteit of een kampioen, ten einde komt, mag jij genieten van je pensioen!
Geen stress meer over een te halen uiterst aanlevermoment, maar genieten van vrije tijd,
voor de volle 100%.
Groet,
Johanna Faber

Fijn pingpongen

Het hart op de tong. Niet te beroerd om de zaken op scherp te stellen, maar immer voornaam. Een journalist zoals ze vandaag de dag niet meer gemaakt worden. Het was altijd fijn pingpongen over de hippische actualiteit. Geniet van je pensioen en bedankt voor alles!
Arnout Coppieters

Waardevolle lessen

Dirk Willem, ik wil je vooral bedanken. Toen ik bij Horses.nl en De Paardenkrant begon, was ik een stukjesschrijver die van de ‘dark side’ kwam. Een communicatieadviseur en commercieel copywriter, die altijd wel nieuwsgierig was naar de journalistiek, maar daar nooit werk van had gemaakt. Jij leerde me de basisprincipes. Maar vooral ook gaf je me het vertrouwen om, als ik wist dat ik die principes gevolgd had en de feiten op een rijtje stonden, ook daadwerkelijk te publiceren. Ook als niet iedereen (of zelfs bijna niemand) daarop zat te wachten. Dank voor die waardevolle lessen en aanmoedigingen. Ik zal je zeker nog bellen om te sparren over journalistieke vraagstukken of gewoon voor een discussie als ik het weer eens wel of juist níet met je eens ben. Het ga je goed!
Mirjam Hommes

Nieuw hoofdstuk

Een paard mag met pensioen, maar een schrijver niet. Je bent alleen aan een nieuw hoofdstuk in je leven begonnen. Het leven van die schrijver is een hemel op aarde. Zo verweven met je paardenleven dat je twee levens nodig hebt, vanaf een paardenrug bekeken een oneindig levenspad. Het schrijversvak zit bij jou in je bloed, zweet en tranen. Blijf in dit schrijversbestaan met paarden dus altijd doen waar jouw (paarden)hart ligt.
Martina Berk

Wijsheid

Dankjewel voor alle wijsheid, die je hebt gedeeld, je kritische blik, je humor en alle journalistieke lessen, die je hebt gegeven. Het was fijn om altijd bij je terecht te kunnen! Veel plezier met alle extra tijd, die je vanaf nu hebt om al je (hippische)plannen en dromen uit te laten komen en ik hoop dat je heel goed gaat genieten van je pensioen! 
Liefs,
Nancy Versluis-Borsboom

Lezer emotioneren

In mijn ogen ben je de beste paardenstukjesschrijver van Nederland. Je hebt veel kennis van de hippische wereld en van de Nederlandse taal en weet ook nog met allerlei metaforen en prikkelende opmerkingen de lezer te emotioneren.
Als ik mijn vrind Google mag geloven, moet een goede schrijver doorzettingsvermogen hebben, groots kunnen denken, prestatiegericht kunnen werken, flexibel, stressbestendig en kritisch zijn én kritiek aankunnen. Volgens mij zit het met al die eigenschappen bij jou wel goed. Maar hoge bomen vangen veel wind, dus met je scherpe columns heb je regelmatig een bak kritiek over je heen gekregen. Ook al was ik het niet altijd met je eens, ik vind het goed dat er ook binnen de hippische wereld journalisten zijn die bepaalde dingen aan de kaak stellen, kritische vragen stellen en soms tegen heilige huisjes aanschoppen. Als er op een constructieve manier iets mee wordt gedaan, worden we met z’n allen nooit slechter van.
Dank voor wat je voor de hippische wereld hebt betekend en nog zult blijven betekenen, dank dat je altijd in mij hebt geloofd en dank dat je de lat qua schrijverij altijd hoog hebt gelegd!
Het ga je goed en ik hoop nog regelmatig iets van je te kunnen lezen!
Hartelijke groeten,
Dinette Neuteboom

Niet ‘echt’ met pensioen

Dirk Willem, na een heel aantal jaren samengewerkt te hebben, is dan nu het moment aangekomen dat je de Paardenkrant-redactie gaat verlaten. Je gaat met pensioen! Nooit geweten dat je al zo oud was 😉
Maar ik twijfel er niet aan dat we elkaar nog wel eens gaan tegenkomen op een evenement, want ‘echt’ met pensioen zie ik jou nooit gaan. Bedankt voor al je wijze lessen over de journalistiek en de paardenwereld!
Tamara van de Krol

Fijne kneepjes van het vak

In januari 2007 ben ik begonnen als sectorredacteur fokkerij voor Het Sportpaard, en in die rol heb ik Dirk Willem Rosie beter leren kennen. Een workaholic pur sang, die soms uren na middernacht nog aan de telefoon hing om te checken of deadlines gehaald gingen worden. Ik vond het altijd wel een geruststellende gedachte dat ik niet de enige was die midden in de nacht nog aan het werk was. Tijdens de redactievergaderingen en tussendoor probeerde Dirk Willem mij en de andere redacteuren de fijne kneepjes van het vak bij te leren. Tips als ‘wanneer je een intro gaat schrijven, denk er dan aan wat je je bedlegerige moeder zou vertellen zodra je thuiskomt van concours’ zijn me altijd bij gebleven en Dirk Willems invloed heeft er absoluut aan bijgedragen dat ik ruim 16 jaar later nog steeds schrijvend mijn geld verdien. Hoewel Dirk Willem altijd druk en lichtelijk chaotisch was, was hij er op gebrand om zijn protegees beter te leren schrijven: kritisch, geïnformeerd en met inachtneming van de journalistieke regels (hoor-wederhoor). Later toen Dirk Willem aan de slag ging bij De Paardenkrant zijn onze wegen na enige tijd wat verder gescheiden, maar op evenementen in binnen- en buitenland hebben we elkaar nog vaak getroffen. Zijn columns in De Paardenkrant heb ik altijd met interesse gelezen. Met veelal waardering voor zijn gewaagde en verfrissende blik, en soms was het een kwestie van ‘we agree to disagree’. Het is een leermeester en collega waar ik veel respect voor heb en ik wens hem veel plezier en ontspanning na het verlaten van dit vak.

Jenneke Smit