Ga naar hoofdinhoud

Blog 5: De held van Engeland

Exclusief
Het is een beetje mosterd na de maaltijd, maar mijn eventing-kliekje mag ik u niet onthouden.

In de mixed zone aan de finish wachten wij journalisten de ruiters op na hun cross-country. Toppers als Michael Jung, Mark Todd, maar ook de zielige Julia Krajewski (drie weigeringen) en de gevallen Karin Donckers, ze nemen allemaal alle tijd om journalisten uit alle werelddelen te woord te staan. Zwetend, moe, ongetwijfeld verlangend naar hele andere dingen dan telkens weer hetzelfde verhaal te moeten vertellen aan OBS, ARD, BBC en God weet hoeveel tv-zenders nog meer. En te langen leste dan ook nog eens aan ons eenvoudige zielen van de ouderwets schrijvende pers.

Great fun

Daar komt een lange gestalte de lopende interview-band op lopen, William Fox-Pitt. Als hij de tv-zenders heeft afgewerkt, kijkt hij vanuit de hoogte wat fronsend naar de staart van het journalistieke peloton, maar kan de pleiterik niet maken als mijn vrouwelijke Britse collega’s naar hem beginnen te kirren. How fantastic was je ride William, en wasn’t Chilli Morning great today! Yes, indeed, het was allemaal geweldig en bovendien was het great fun.

High tea-kransje

Nou had ik William op het gesloten tv-circuit een stommiteit uit zien halen in een combinatie. Ik besluit om het strikt Engelse high tea-kransje te verstoren met een gezonde Hollandse vraag:

“Vertel eens wat daar misging in die combinatie.”

Uiteraard hadden de groupies van de William Fox-Pitt-fanclub zich compleet op hun idool gestort, waardoor ik wat terzijde stond. William moest zich dus omdraaien om te zien welke idioot het waagde om deze impertinente vraag te stellen. Ik ben twee meter, hij kón me gewoon niet uit de hoogte aankijken, ik zag dat dit loutere feit ‘m al irriteerde.

“Heb je niet naar de televisie gekeken?”, pareert William mijn aanval.

“Jawel. Ik wil graag van je weten hoe die fout is ontstaan.”

“Als je het zelf hebt gezien, waarom wil je dat dan nog weten?”

“Nou, omdat ik graag jouw verklaring voor die 20 strafpunten wil horen.”

Rupert Campbell-Black

Naast mij blijft het ijzingwekkend stil. De plaatsvervangende schaamte over deze scene walmt van mijn Engelse collega’s af. William staat erbij als Rupert Campbell-Black, de hoofdpersoon uit Jilly Coopers boek ‘Riders’. Volkomen overtuigd van zijn geweldigheid, aanbeden door zijn journalisten, die ongetwijfeld aan zijn andere fans in het van Europa verloste Engeland zullen melden hoe geweldig hij het weer gedaan heeft.

Even overweegt William om weg te lopen. Maar dan bedenkt hij toch de volgende dooddoener.

“Als je zo goed naar de tv hebt gekeken, moet je wel gezien hebben dat ik mijn lijn heb doorkruist.”

“Dat heb ik gezien. Maar wat ik wil weten is waarom je dat hebt gedaan.”

Zweetverwekkend

Het ongemakkelijke van de situatie begint nu zweetverwekkend te worden. Mijn Engelse collega’s turen in hun aantekeningen, drukken op de rode button van het opnameapparaatje in hun iPhone, dit continentale kruisverhoor moet maar eens afgelopen zijn.

Zo blijkt William er ook over te denken, ik zie hem smachten naar iets heel anders dan lastige vragen.

“Because he ran out!”, snauwt William. En weg beent de held van Engeland.

Amazone uit Zimbabwe

Als even later een amazone uit Zimbabwe – de eerste die ooit voor dit land deelneemt aan de hippische Olympische Spelen – huilend van geluk de pers te woord staat, stamelend over haar langzame cross die zij – in tegenstelling tot William Fox-Pitt – foutloos heeft afgelegd, zegt een Amerikaanse collega zachtjes tegen mij: “Well, that’s nice for a change, after Fox-Pitt.”

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.