Ga naar hoofdinhoud

Vooral veel ruiterfouten gezien

Alice Naber“Afgelopen weekend werd de cross van het Wereldkampioenschap eventing in Kentucky gereden. Van de 79 combinaties die aan de start verschenen kwamen dertien foutloos en binnen de gestelde tijd over de finish. Bij een wedstrijd van die zwaarte en dat niveau rijden meestal tien tot vijftien ruiters binnen de tijd. Wat we het afgelopen weekend gezien hebben was in dat opzicht dus een gemiddeld beeld van een groot kampioenschap.

Dat veel ruiters in het zicht van de haven onderuit gingen heeft naar mijn mening met druk te maken. Op een grote wedstrijd als het WK neem je meer risico’s, je bent misschien wel te gebrand. Je wilt vlammen, want dit is waar je tien jaar naartoe hebt gewerkt. Dit wilde je ooit bereiken en als je er dan eindelijk staat ga je er ook vol voor. Dat zie je ook op de Olympische spelen. Op dat soort wedstrijden worden fouten gemaakt die op andere wedstrijden niet worden gemaakt. Het heeft niets met het deelnemersveld te maken. Strenger selecteren heeft geen zin, want je ziet juist veel goede ruiters de mist in gaan. Bij de laatste paar hindernissen denken ze dat ze er al zijn. Ze rijden verkeerd aan. Te schuin, te hard, in de  verkeerde versnelling of de afstand klopt niet.

Die fouten heb ik zelf ook gemaakt. Ik heb in Boekelo eens tweede gestaan na de dressuur. Ik dacht: ‘zo, ik ga Boekelo wel even winnen’. De volgende dag viel ik, want zo werkt het niet. De Italiaan Juan Carlos Garcia kwam hard ten val afgelopen weekend. Mensen zeggen dan dat hij een slechte ruiter is, maar eigenlijk is het hij een van de toppers. Vorig jaar won hij met het Italiaanse springteam zilver in Windsor en teamzilver op het EK eventing in Fontainebleau. Hoe hij ten val is gekomen weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat zoiets altijd bij iedereen kan gebeuren. Het is de sport. Het kan springruiters ook overkomen. En wat te denken van Adelinde, je verwacht toch ook niet dat Parzival op zijn tong bijt? Het ene seizoen win je alles en het volgende ga je onderuit. Dat is ook gelijk het moeilijke aan de paardensport.

Vorig jaar ben ik ook op het terrein van de cross in Kentucky geweest. Het parcours was toen anders, maar het terrein ken ik dus wel. Het lag er prima bij. Ik heb ook nu geen klachten gehoord. Mijn vader is daar en die vond het een prachtige cross. Heel geschikt voor een kampioenschap. De lat mag dan ook best hoger liggen dan bij een reguliere wedstrijd, zolang er maar geen ernstige ongelukken gebeuren. Dat is ook niet gebeurd. We hebben geen verkeerde beelden gezien. Ik heb zelf niet alle combinaties kunnen volgen, maar Gert vertelde me dat er geen gekke dingen zijn gebeurd en dat veel ruiters mooi door het terrein galoppeerden. De paarden met de oren naar voren.

We moeten de crossen niet lichter willen maken. Het niveau van de sport gaat nog steeds omhoog. Michael Jung, de nieuwe wereldkampioen, heeft vijftien strafpunten minder dan de winnaar van vier jaar geleden. De combinaties zijn aan elkaar gewaagd en de verschillen worden steeds kleiner. Vroeger was de marge van een balk misschien één plek, nu is een balk tien plekken. Dat maakt het heel fascinerend. Eén seconde kan het verschil zijn tussen winst en verlies. Met het kleiner worden van de marges tussen de verschillende combinaties neemt de druk toe en dat heb ik veel gezien. Ruiters maken fouten door de druk  van het willen presteren, het vol willen gaan voor die podiumplek. Simone Deitermann is geen topamazone, maar ze doet wel goed mee. Ze heeft een fantastisch paard waarmee ze al jaren aan de gang is. Zij maakte afgelopen weekend een fout op de laatste hindernis. Een fout zoals ik het haar nog nooit heb zien doen. Zoals ik het zag had ze een complete black-out. De fout die ze in Kentucky maakte maakt ze niet op een kleinere wedstrijd.

Eventing is gewoon een ontzettend moeilijk spelletje. Je moet flink tempo maken maar tegelijkertijd je paard onder controle houden. Concrex Oncarlos van Tim Lips heeft dit jaar weinig wedstrijden gelopen. Het paard moest topfit zijn voor het WK. Helaas gingen ze onderuit. Karin Donckers wordt met Gazelle de Brasserie vierde en ze reed met een gebroken arm. Het was haar vijfde kampioenschap met dat paard, ze kennen elkaar door en door, hebben al zoveel meegemaakt. Dat scheelt, het haalt de druk van je schouders. En dan Michael Jung. Hij is een topruiter met een toppaard. Winnen heeft aan de ene kant alles te maken met goed in vorm zijn, een goed paard, een topruiter en samen een combinatie vormen. Maar aan de andere kant, het moet dan nog wel even gebeuren.” 

Alice Naber-Lozeman is internationaal eventingamazone
Deze opinie verscheen woensdag 6 oktober in De Paardenkrant

© Horses.nl, overname niet toegestaan. Op dit artikel rust copyright

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.