Pagina 6 van: Paardenkrant 14-15 – 2021
door Ellen Liem
Bo Nolten werd 26 jaar geleden ge-
boren in Den Haag en verhuisde
een half jaar later met haar ouders
naar Australië. “Ik heb van jongs af
aan paard gereden, maar dat was
niet heel serieus. Op een boerderij
croste ik rond zonder zadel. Ik was
gelijk verliefd, maar had eigenlijk
niks met dressuur”, blikt Nolten
terug. Dat veranderde toen ze als
groom ging helpen bij een echtpaar.
“Zij reed dressuur, hij sprong en ik
mocht mee naar wedstrijden om te
groomen. Toen de amazone zwan-
ger werd, mocht ik haar Grand
Prix-dressuurpaard rijden. Dat was
zo gaaf en vanaf dat moment wist
ik: dit is wat ik wil!” Van wedstrij-
den rijden kwam het toen nog niet.
“Ik was echt nog een broekie en
vond doorzitten al moeilijk. Maar
het gaf me wel de prikkel om door
te gaan.”
Idee drie maanden
Na de middelbare school wil Nolten
graag iets doen met paarden. “Ik
heb gekeken naar opleidingen in
Australië, maar uiteindelijk kreeg ik
het advies: ‘ga maar naar Europa
om te kijken of dit is wat je echt wil.
En of het zo mooi is als het lijkt.’”
En zo kwam Nolten terecht bij een
Australische springruiter in België.
“Ik mocht als groom mee naar inter-
nationale concoursen en het was
heel bijzonder om sport op dat ni-
veau mee te maken. Het idee was
om drie maanden in Europa te blij-
ven, maar vanaf dat moment wist ik
al dat ik niet meer terug zou gaan.”
Wereld open
Uiteindelijk bleef Nolten zes maan-
den in België. Daarna vertrok ze
naar Nederland en maakte haar en-
tree in de dressuursport. “Ik ben
heel ambitieus en wilde graag iets
meer. Toen ben ik me online gaan
oriënteren en kon ik aan de slag
bij een barokke dressuurstal in
Drenthe. Met één van hun Lippiza-
ners ben ik van de B naar het Z ge-
gaan, maar ik wilde ook graag
KWPN’ers rijden. Via via kwam ik
bij Matty Marissink en daar ging
een wereld voor me open. Dat was
pas echt dressuur. Ik dacht dat ik
kon rijden, maar toen realiseerde ik
me: oh shit, ik kan helemaal niet rij-
den”, zegt Nolten lachend. “Ik kon
bij Matty een aantal paarden op
wedstrijd uitbrengen en zien hoe zij
met klanten omgaat en paarden se-
lecteert. Het was echt een leerzame
tijd.”
Aan het sleutelen
Hoewel Nolten het bij Marissink
enorm naar haar zit had, besloot ze
toch te vertrekken. “Ik heb niet echt
iets met Drenthe en kan heel mak-
kelijk verhuizen. Ik zag een stalletje
in Limburg met acht boxen en
dacht dat dat me zou passen. Het
was best spannend want ik kende
niemand in Limburg. Maar voordat
ik het wist, had ik die stallen vol
staan.” Nadat de stallen die Nolten
huurde, verkocht werden, stalt ze
haar paarden nu op een pensionstal
in Swolgen. Daar traint ze paarden
van eigenaren en paarden die ze ge-
heel of gedeeltelijk in eigendom
heeft. Haar huidige wedstrijdpaar-
den zijn Justus (Desperado x Jazz)
in het Z2 en Fial F (Sino x Piton) in
het ZZ-Licht. In principe zijn alle
paarden bestemd voor de verkoop,
maar de Lusitano-hengst Fial vormt
daarop een uitzondering. “Met hem
is het doel de Subtop en de ambitie
is doorstromen naar de Grand Prix.
Daar heeft hij echt aanleg voor.”
Aanhouder wint
Nolten trainde jarenlang in Duits-
land bij Grand Prix-amazone Britta
Rasche en bemachtigde inmiddels
een felbegeerd trainingsplekje bij
Emmelie Scholtens. “Bij een zoek-
tocht naar paarden in Portugal ont-
moette ik Britta en zij leerde me het
eerste begin na het Z-werk. Daar-
door ben ik gaan durven de zwaar-
dere oefeningen mee te nemen. Ik
was een beetje zoekend naar een
andere blik en wilde al jaren heel
graag bij Emmelie lessen. Maar
daar kwam ik niet tussen. Op een
gegeven moment heb ik Emmelie
allemaal filmpjes gestuurd”, bekent
Nolten. “Uiteindelijk reageerde ze:
‘kom maar lessen’. De aanhouder
wint, maar daar heb ik wel vier jaar
over gedaan.”
Even een opgave
Inmiddels reist Nolten meerdere
keren per maand naar Gorinchem,
een reis van anderhalf uur heen en
anderhalf uur terug. “Qua wedstrij-
den heb ik nog niet heel veel kilo-
meters gemaakt, maar Emmelie is
daar gelikt in. Ze geeft me heel
goede handgrepen om het echt af te
werken en leert me om het beste uit
mijn paarden te halen. Ook met
mijn Lusitano. Die staat altijd ‘aan’
en heeft echt de rust en de tijd
nodig. Je moet barokke paarden
leuk vinden, maar Emmelie kan
zich heel goed aanpassen en is
overtuigd dat Fial een Grand Prix-
paard gaat worden. Dat is een heel
leuk vooruitzicht. De reistijd is wel
een opgave, maar je moet er wat
voor over hebben. En dat heb ik.
Het scheelt dat ik uit Australië kom,
dan ben je de lange afstanden wel
gewend.”
Aan de weg timmeren
Aan terugkeren naar Australië
denkt Nolten niet. “Ik heb hier m’n
thuis gevonden en als je echt mee
wilt doen in de topsport moet je in
Nederland zijn. Ik wil hier beter
worden, meer ontdekken en mijn
toekomst opbouwen. En alles wat
ik geleerd heb, wil ik graag ook met
anderen delen. Dat vind ik ontzet-
tend gaaf. Als de mogelijkheid er is,
zie ik een eigen stal wel zitten.
Maar is dat wel realistisch? Ik tim-
mer rustig aan de weg en naast het
rijden, lesgeven en handel is een
eigen stal een behoorlijke verant-
woordelijkheid. Maar als de moge-
lijkheid zich ooit voordoet, zou ik
dat zeker willen. Voor nu wil ik
graag bereiken dat ik met al mijn
paarden goed kan presteren en niet
met één of twee.”
Bo Nolten: ‘Ik heb hier mijn thuis gevonden’
GRUBBENVORST – Om te ontdekken of een carrière in de pro-
fessionele paardensport haar zou liggen, verruilde Bo Nolten op
zestienjarige leeftijd haar thuisland Australië voor Europa. Het
aanvankelijke plan was om drie maanden te blijven, maar het be-
viel zo goed dat de dressuuramazone bleef. Nadat ze bij verschil-
lende stallen werkte, runt Nolten inmiddels een eigen stal in
Limburg. Haar sportieve doel is succesvol meedoen in de topsport.
“Het idee was om drie maanden te blijven, maar vanaf dat moment wist ik al dat ik niet meer terug zou gaan”, vertelt Bo
Nolten die als zestienjarige naar Europa kwam. Inmiddels runt de amazone in Limburg haar eigen stal en met de Lusitano-
hengst Fial F (v. Sino) richt ze zich op de Grand Prix. FOTO IDPHOTOS.NL/IVONKA DOPIERALSKI
woensdag 14 april 2021 | 6INTERVIEW