Pagina 9 van: Paardenkrant 16 – 2021

Amerikaanse opleidingssysteem’

Op het Winter Equestrian Festival van 2020 trainden Markus Beerbaum en Meredith Michaels-Beerbaum de voor Israël rijdende
en in Nederland woonachtige amazone Danielle Waldman-Goldstein met Queensland. FOTO DINETTE NEUTEBOOM

Brianne Beerbaum, haar moeder en trainster Patricia Griffith voorafgaand aan Brian-
nes start in de Pony Hunter Derby op het grote derbyveld naast het dressuurstadion
in Wellington.

Het meest trots op…
Beerbaum moet even goed nadenken over de vraag waar hij het meest trots op is.
“Ik ben absoluut erg trots op het succes van mijn vrouw. Ik heb het gevoel dat ik er
deel van uitmaakte. Ze is nog steeds de enige vrouw die ooit nummer één van de
wereld was. Ten tweede ben ik erg trots dat Lucy Davis bij mij begon te rijden toen
ze nog heel jong was, en dat ze vijf jaar later naar de Olympische Spelen ging. Die
twee dingen maken me echt heel trots.”

woensdag 21 april 2021 | 9SPRINGEN

om een barrage te winnen of om bin-

nen de tijd te blijven. Want in de

equitation krijgen ze soms ook de

opdracht om ergens binnendoor te

draaien of om een galopsprong min-

der te rijden in een lijntje. En omdat

ze dat hun hele opleiding lang ge-

daan hebben, voelen ze zich nog

steeds op hun gemak als ze het in een

hogere snelheid doen in de jumper-

ring. Wat dat betreft lopen ze abso-

luut voor op de Europese manier van

het opleiden van jonge ruiters”, aldus

Beerbaum.

Trainer zijn in Amerika
“Ik vind de basisprincipes van het

dressuurmatig paardrijden en het

paard van het been naar de hand aan

het bit krijgen heel erg belangrijk.

Maar wat dat in veel gevallen ver-

oorzaakt is dat het hebben van con-

trole te belangrijk wordt. Die

controle kan ten koste gaan van de

galoppade, het ritme, het tempo en

het volgen van het paard. Die gecon-

troleerde rijstijl gaat dus als het ware

ten koste van andere belangrijke

principes. Het draait allemaal om

controle, het gaat om langzaam gaan,

en je vergeet het aantal galopspron-

gen en het ritme.”

Beerbaum is zich maar al te goed be-

wust dat er financieel over het alge-

meen meer mogelijk is in Amerika en

dat bijna iedereen daar fulltime bege-

leid wordt door een trainer. “Ik weet

dat het financiële deel natuurlijk een

enorme invloed heeft, want iedereen

kan zich hier een trainer veroorloven

die de paarden qua rijderij zelf ook

bijhoudt. In Europa hadden mijn

broer en ik geen trainers, dus we zijn

selfmade. Zo gaat het voor heel veel

meer ruiters en amazones in Europa.

Daaruit blijkt wel dat je het ook zon-

der heel veel begeleiding kunt redden.

Maar ik heb het gevoel dat mensen

hier in Amerika de training en de trai-

ner meer respecteren. In Europa gaat

het allemaal om de linten, ze willen

geplaatst worden en ze willen winnen.

Hier hechten ze meer belang aan de

opleiding. Ze zien als het ware meer

het licht aan het einde van de tunnel.

Ze hoeven niet onmiddellijk resulta-

ten te zien. Natuurlijk willen ze suc-

cesvol zijn, maar als ze een trainer

met een visie hebben en ze begrijpen

waar die visie hen naartoe kan leiden,

dan is dat oké”, vertelt Beerbaum.

Allemaal hetzelfde systeem
“Het goede van trainer zijn in Ame-

rika, is dat iedereen rijden geleerd

heeft via hetzelfde opleidingssys-

teem. Dus ook trainers op basisni-

veau werken volgens hetzelfde

systeem als trainers op topniveau. Ze

weten wat ze hun leerlingen moeten

aanleren om goed een hunter- of

equitationparcours te rijden. Mis-

schien weten ze niet genoeg af van

het rijden van een Grand Prix, maar

ze kunnen allemaal een degelijke

basis aan hun studenten meegeven

en ze leren hoe ze een parcours net-

jes moeten rijden. Als je de training

aan de basis in landen als Nederland

en Duitsland vergelijkt met die trai-

ning in Amerika is het verschil dan

ook vrij groot. Maar als je hier in

Wellington een tijd bij de losrijpiste

van de hoofdring gaat kijken, dan zie

je dat op het hoogste niveau, of dat

nou junioren, amateurs of professio-

nals zijn, de systemen net zo dichtbij

elkaar liggen als in Europa het geval

is. Maar in de basis is het heel an-

ders. We zijn er getuige van met onze

dochter.”

Initiatieven in Duitsland
Zou het dan ideaal zijn om een kind

tot zijn veertiende, vijftiende jaar op

te leiden volgens het Amerikaanse

systeem om dan verder te gaan vol-

gens het Europese? “Financieel zal

dat voor veel mensen niet mogelijk

zijn”, denkt Beerbaum. “Ik zou al-

leen graag willen dat Europeanen net

zo open staan voor het Amerikaanse

systeem als de Amerikanen open

staan voor onze manier van rijden en

onze concoursen. In ’84, ’86, toen ik

begon te rijden, domineerden de

Amerikanen de sport. Ze wonnen op

de Olympische Spelen, ze wonnen in

Aken. De Duitsers realiseerden zich

toen dat ze iets uit het Amerikaanse

systeem moesten overnemen om

beter te worden, maar dat was alleen

toen. Daarna namen de Europeanen

het weer vele jaren over. Het zou

mooi zijn als de Europeanen nu ook

zouden kijken wat we van de Ame-

rikanen kunnen leren, want zij doen

ook iets goed. Wij doen dingen goed,

maar zij doen het ook.”

Beerbaum weet dat er een soort rij-

stijlwedstrijden in Duitsland georga-

niseerd worden. “Maar dat is alleen

voor de beste junioren en kinderen.

Het zou mooi zijn als ze zoiets zou-

den doen op het niveau van mijn

dochter, waar het allemaal alleen nog

maar gaat om het ritme en het aantal

galopsprongen.”

Equitationwedstrijden
toevoegen
Stel dat Beerbaum het hoofd van de

Duitse federatie was en hij kon ver-

anderen wat hij wilde, wat zou hij

dan doen? “Ik zou alle rubrieken op

tijd tot 1,20 m afschaffen. Ik zou kin-

deren nooit tegen de klok laten rijden,

omdat dat van de zotte is. Dat heeft

niets met rijden te maken. Ze verge-

ten hoeveel galopsprongen ze ergens

moeten maken, het draait allemaal al-

leen maar om snelheid. Als ze het

juiste paard hebben, winnen ze de ru-

briek, ook al missen ze een paar keer.

Ik zou dat niet willen toestaan. Voor

de paarden is het ook niet goed.”

Beerbaum herinnert zich dat ze heb-

ben geprobeerd hunterklassen te im-

plementeren in Duitsland. “Maar dat

is zo anders, dat heeft geen kans.

Equitation moet worden gestart. En

het moet meer zijn dan een ouder-

wetse rijstijlwedstrijd. Het moet ge-

detailleerder worden, met bepaalde

lijnen die op een bepaalde manier ge-

reden moeten worden, met een vast-

gesteld aantal galopsprongen,

verplichte overgangen op bepaalde

plekken, een stukje contragalop, et

cetera. Dat soort uitdagingen moeten

erin komen”, vertelt Beerbaum.

“Het zou makkelijk te realiseren

moeten zijn. Je zou de juryleden uit

heel het land uitnodigen voor een cli-

nic. Je zou uitleggen hoe ze moeten

beoordelen, waar ze op moeten let-

ten. Dat is makkelijk te doen en hoeft

niet veel geld te kosten. Het zou ge-

woon mooi en goed zijn als de Euro-

peanen net zo open zouden staan

voor het Amerikaanse systeem als de

Amerikanen open staan voor het Eu-

ropese systeem. Mensen zouden hier

eens moeten komen kijken. Het zou

mooi zijn als de federatie iemand

hiernaartoe zou sturen om te bekij-

ken hoe het hier gaat en wat ze daar-

van aan hun eigen opleidingssysteem

kunnen toevoegen.”

Markus Beerbaum heeft al veel Amerikaanse amazones getraind en naar grote
hoogten gecoacht. Lucy Davis is waarschijnlijk één van de bekendste voorbeel-
den. Als zeventienjarige kwam ze bij Beerbaum trainen en vijf jaar later won ze
met Barron teamzilver op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. FOTO WWW.ARND.NL

‘In Europa hadden mijn broer en ik geen
trainers, dus we zijn selfmade. Zo gaat het voor
heel veel meer ruiters en amazones in Europa’