Pagina 9 van: Paardenkrant 19 – 2021

rlijk als kan?

Frank Hosmar rijdt met zijn Alphaville N.O.P. regulier in de Lichte Tour en traint door
richting de Zwarte Tour.

woensdag 12 mei 2021 | 9PARADRESSUUR

De ‘kritiek’ uit het veld is niet onbe-

kend voor Van Waardenberg. “Dat

we hier nu, in een Paralympisch jaar,

over praten is natuurlijk geen toeval.

Het geeft weer hoe serieus de par-

adressuur tegenwoordig genomen

wordt.” De sport heeft zich enorm

ontwikkeld, aldus de teammanager.

“Toen Joyce van Rooijen-Heuitink

als bondscoach begon, na Londen,

waren de eisen voor het A-kader

68% en het B-kader 66%. Nu is dat

72% en 70%, en op korte termijn

gaan we naar 73% en 71%.”

De indeling in grades is en blijft las-

tig, geeft Van Waardenberg toe. “Er

zijn vijf grades en voor elke grade

gelden profielen waar je aan moet

voldoen. Maar dan nog zijn er bin-

nen een grade altijd verschillen. Rui-

ters in de lichtste grades moeten

zichzelf al heel vaak verdedigen,

zeker als de handicap aan de buiten-

kant niet zichtbaar is. Ik ben van me-

ning dat we geen oordeel moeten

vellen over iemand aan wie je niks

kunt zien. Als deze persoon voldoet

aan de zeer strenge FEI-regels is dat

voldoende. Je kunt nu eenmaal niet

alles zien aan de buitenkant.”

“Ik heb een paar seizoenen in de

paradressuur gereden. Ik werd in-

gedeeld in grade V, de hoogste

grade, want ik mankeer wat aan

‘maar’ één ledemaat. Ik was al

jaren professional en heb op hoog

niveau gereden. Maar ik wist al

snel dat het me niet lag en daardoor

presteerde ik ook helemaal niet

goed in de paradressuur. Ik ben er

te ambitieus voor. In de paradres-

suur word je in een grade geplaatst

naar aanleiding van je handicap en

dat is het dan; op een hoger niveau

kom je niet. Zo komt het dat er

mensen zijn die 70% of meer rijden

in de reguliere Lichte Tour en in de

paradressuur een proef op Z1-ni-

veau rijden. Ik snap eerlijk gezegd

niet waarom mensen daar voor kie-

zen. Ja ok, je mag bijvoorbeeld op

Indoor Brabant rijden, maar dan

wel om 9 uur ’s ochtends zonder

publiek… En ja, je kunt misschien

naar Tokio. Maar je doet niet mee

aan de Olympische Spelen; het zijn

de Paralympische Spelen en die

zijn bedoeld voor sporters die in de

reguliere sport niet mee kúnnen

doen.”

Promotie moet kunnen
“Het probleem zit ‘m volgens mij

in de keuringen. Als je je aandoe-

ning daar een beetje aandikt, wordt

het met een beetje geluk een grade

lager, zodat je een ‘gemakkelijker’

niveau kunt rijden. Natuurlijk zeg-

gen ze dat de aandoeningen verifi-

eerbaar moeten zijn. Maar als ik

zeg dat ik bijvoorbeeld altijd hoofd-

pijn heb, kan toch niemand dat con-

troleren? De verschillen binnen één

klasse zijn hier en daar echt heel

groot. Het systeem is voor zover ik

weet in vijftig jaar nog nooit veran-

derd; er moet nodig een keer de

bezem doorheen. Naast een betere

classificatie zou het ook mogelijk

moeten zijn om op een hoger ni-

veau te rijden als je dat kunt. Bij-

voorbeeld met behulp van een pro-

motiesysteem, net als in de

reguliere sport. Zo weet ik dat Ni-

cole den Dulk regulier L rijdt. In

die proef zit galop en dat kan ze, na

veel trainen, ook. Maar in de grade

2-proef die ze rijdt, hoeft ze alleen

maar te stappen en te draven. Ze

moet dus regulier rijden voor wat

meer uitdaging. En dat doet ze heel

goed, maar eigenlijk is dat raar! Dat

zoiets binnen de paradressuur niet

kan, vind ik een heel slechte zaak.

Mijn mening is dat de parasport te-

ruggebracht moet worden tot waar

het voor bedoeld is, namelijk: spor-

ten voor gehandicapten die in de re-

guliere sport niet kunnen mee

doen.”

Maarten van Stek heeft het even geprobeerd, maar kwam al snel tot de conclusie
dat de paradressuur niks voor hem is. FOTO WWW.ARND.NL

Van Stek: ‘De bezem moet
er nodig doorheen’
Dressuurruiter Maarten van

Stek mist één arm, maar voelt

zich niet thuis in de paradres-

suur. Hij legt uit waarom.

Britney de Jong: “Ik begrijp heel

goed dat het voor buitenstaanders

lastig is om de beperking van ie-

mand te begrijpen als je die niet

kunt zien. Dat geldt niet alleen voor

mij; bij de meeste ruiters en amazo-

nes in grade 5 zie je aan de buiten-

kant niet veel. Ik kan het redelijk

goed compenseren, maar heb er met

rijden wel veel last van. Vooral dat

de teugel uit mijn hand glijdt. Daar-

door moet ik de teugel steeds over-

pakken en dat geeft een onrustig

beeld én het is onrustig voor mijn

paard. Dat laatste was de belangrijk-

ste reden om graag met een aange-

paste teugel te willen rijden; dat het

prettiger is voor mijn paard, omdat

de aanleuning dan rustiger wordt.”

Grote stap
“De stap om te laten keuren was

groot, vooral omdat ik eigenlijk niet

wilde toegeven dat ik last van mijn

arm heb bij het rijden. Maar om in-

ternationaal met een aangepaste

teugel te mogen rijden moest ik ge-

keurd worden en ingedeeld worden

in een grade. Dat was de reden dat

ik in Waregem was; daar vond die

keuring plaats. En omdat ze je ook

tijdens het rijden moeten beoorde-

len, reed ik daar ook mee.”

Extra onderzoek
“Nu ik de keuring heb meegemaakt

weet ik wel dat je echt niet zomaar

wordt ingedeeld in een grade. Ze

willen echt alle scans, alle uitslagen

hebben. Ook ben ik nog extra on-

derzocht in het ziekenhuis om vast

te laten stellen hoe groot het kracht-

verlies in de arm precies is. Dat

wordt helaas niet meer beter, eerder

slechter. Het ongeluk is nu vijf jaar

geleden, dus dan had de kracht in

mijn arm inmiddels wel terug moe-

ten zijn.”

Blijven uitdagen
Last van kritische vragen of ja-

loerse blikken heeft De Jong niet

gehad. “De onderlinge sfeer in Wa-

regem was heel goed, het was heel

erg gezellig. En dat ik nu op de

longlist voor Tokio sta, is natuurlijk

heel leuk. Het plan is om de ko-

mende observatiewedstrijden in

ieder geval mee te rijden. Waar-

schijnlijk ga ik in de toekomst alle-

bei doen, paradressuur en de regu-

liere sport. Want ik wil mezelf wel

blijven uitdagen en in de paradres-

suur blijf je altijd in dezelfde grade.

Maar hoe het precies verder gaat,

dat weet ik nog niet. Het is nog erg

nieuw allemaal!”

Britney de Jong, hier op het NK in Ermelo in 2020, startte niet met een voorop-
gezet plan in de paradressuur. Toch staat ze nu op de longlist voor de Paralym-
pische Spelen. FOTO WWW.ARND.NL

Britney de Jong: ‘Waarschijnlijk ga ik het allebei doen’
Young rider Britney de Jong maakte eind april in Waregem haar
debuut in de parasport. Ze werd daar drie keer derde in grade
vijf en reed twee A-kaderscores bij elkaar. Daarmee staat ze nu
op de longlist voor de Paralympische Spelen in Tokio.

‘Bij de meeste ruiters in grade 5
zie je aan de buitenkant niet veel’