Pagina 10 van: Paardenkrant 2 – 2022

door Savannah Pieters

“Ik was als jong meisje al ambiti-
eus en heb mezelf nooit iets anders
zien doen dan paardrijden”, begint
Amy van Dijk lachend te vertellen.
“Met mijn C-pony reed ik destijds
Z2 en werd ik nog Nederlands
kampioen. Met de D-pony’s nam ik
vaak aan allerlei competities, zoals
de Imperial Riding Cup, deel. Na
de middelbare school volgde ik nog
een jaar de opleiding marketing en
communicatie, maar toen ben ik
gestopt en maakte ik de overstap
naar Deurne. Die opleiding was
toch niets voor mij, het liefst ben
ik de hele dag aan het rijden en met
de paarden bezig.”

Blij met accommodatie
Toen de amazone zestien was,
begon ze haar eigen dressuurstal.
“We moesten in die periode weg
van onze vorige accommodatie
en kregen de kans om dit prach-
tige complex in Baarle-Nassau
te kopen. Ik heb hier alles wat ik
me maar kan wensen: zeventien
boxen, een binnenbak van twintig
bij veertig en een buitenbak van
twintig bij zestig. De focus ligt hier
voornamelijk op het trainen en op-
leiden van de dressuurpaarden, die
ik heb van drie jaar tot Grand Prix-
niveau. Een deel daarvan is van ei-
genaren en een deel is van onszelf.
Maar ook lesgeven hoort erbij. Ik
geef wekelijks rond de tien uur les,
mijn moeder is daar wat fanatieker
mee bezig.”

Eigen systeem
Van Dijk heeft acht paarden onder
het zadel. “Meer rijden lukt ook
niet, we doen het stalwerk en alles
er omheen allemaal zelf, dus meer
tijd is er gewoon niet. Ik vind het
namelijk ook heel belangrijk om
de tijd voor ieder paard te nemen,
zowel letterlijk als figuurlijk. Ieder
paard benader ik op de manier die
het beste bij hem of haar past. In de
loop der jaren heb ik daar, samen
met mijn moeder, een systeem in
ontwikkeld. Ik volg zo nu en dan
een clinic van een andere trainer
en de dingen die ik daar leer, pas
ik dan toe op ons eigen systeem.
Mensen vragen me weleens of dat
wel goed gaat, een moeder die haar
dochter traint, maar voor ons werkt
dat heel goed. We hebben nooit
mot en ik ben er juist heel trots op
en blij mee dat we het zo doen.”

Zelf leren
Hoewel de amazone kan rekenen
op de hulp van haar moeder, traint
ze ook vaak al-
leen. “Ik leer
door te

doen en door te ervaren en dat is
wel heel belangrijk als ik me wil
blijven ontwikkelen. Hoewel ik
het namelijk ook heel leuk vind
om jonge paarden te rijden en op
te leiden, is het mijn uiteindelijke
doel om op hoger niveau goed te
presteren. Dan moet je het ook al-
leen kunnen doen.”

Eners
De amazone staat al dichtbij haar
uiteindelijke doel, de Grand Prix.
Met de door haar zelf opgeleide
Django van de Wateringhoeve (v.

Don Renzo) heeft ze een aantal
keer Intermédiaire II gestart. “Dat
ging – al zeg ik het zelf – helemaal
niet onverdienstelijk”, vertelt ze
lachend. “Django kan heel goed
stappen, heeft veel aanleg voor de
passage en draait super pirouette’s,
maar hij vindt de eners nog wel
moeilijk. In de proeven lukken ze

gelukkig wel goed, maar voordat
ik de overstap naar de Grand Prix
maak, moeten er nog wel een
paar bij. De overgangen tussen
de piaffe en passage mogen ook
nog wat vloeiender.”

Opvolgers
“Ik rijd ook nog een tienjarige
Uphill-zoon voor zijn eigenaar.
Happy loopt momenteel Inter
I en laat al heel leuke dingen
zien. Hij piaffeert heel makke-
lijk en doet – in tegenstelling
tot Django – de eners juist heel
makkelijk. Voor mij is dat wel
fijn, want daardoor worden ze
voor mijn gevoel op Django
ook wat makkelijker. Hope-
lijk groeit Happy dit jaar ook
door richting het Zware Tour-

niveau. Daarnaast heb ik een

achtjarige Don Olymbrio, die we
zelf gefokt hebben. John Olymbrio
loopt nu Z1 en kent een beginnende
wissel.”

Jong talent vinden
“Fokken doen we vandaag de dag
niet meer. We hadden destijds een
oudere fokmerrie, John was haar
laatste nakomeling. Daarna heb-
ben we nog wel geprobeerd een
jonge merrie, een halfzus van
KWPN-hengst Everdale, drach-
tig te krijgen, maar dat lukte toen
niet. Daardoor ging het plezier

in die hobby wat verloren. Jonge
paarden kopen we dus. Zo kochten
we vorig jaar bijvoorbeeld nog een
jaarling van Fontaine. Die heeft
toevallig, net zoals Django, veel
wit. Ik houd daar wel van. Ik vind
de looks wel belangrijk, maar ik zie
ook graag een jong paard met een
mooie bovenlijn en veel souplesse.
Maar eigenlijk is het toch altijd
een beetje een gok, je weet nooit
hoe ze uitgroeien. Van Django heb
ik me in het verleden ook weleens
afgevraagd of hij het allemaal wel
zou kunnen. Uiteindelijk moet je er
gewoon de tijd voor nemen en je
hart volgen.”

Handiger in opleiden
“Hoewel ik van de Grand Prix
droom, hoort het opleiden van
jonge paarden er voor mij wel
bij. Ik heb namelijk het liefst
een paard dat ik van jongs af aan
onder het zadel heb. En naarmate
ik meer paarden opleid, word ik
er ook steeds handiger in. Nu ik
met Django bij de Zware Tour
ben aangekomen, neem ik bij de
jonge paarden steeds eerder kleine
dingetjes mee, die in de verdere

opleiding goed van pas komen. Ik
laat ze eens een keer een dribbeltje
maken of laat ze een keer een sim-
pele wissel springen.”

Management
Bij het trainen van de paarden komt
volgens de amazone haar opleiding
tot sporthorse manager goed van
pas. “Ik volg momenteel die oplei-
ding, omdat ik me nog verder wil
verdiepen in het management van
sportpaarden. Ik leer daar onder an-
dere over anatomie en biomecha-
nica, simpel gezegd hoe een paar-
denlichaam werkt, maar ook over
voeding en inspanningsfysiologie,
dus bijvoorbeeld hoe je een paard
optimaal in conditie krijgt. De
naam zegt het natuurlijk al, maar
echt alles wat bij het management
van een sportpaard komt kijken,
komt aan bod.”

Gevoel volgen
“Door die opleiding kijk ik nog
bewuster naar mijn paarden en wat
de training met hen doet, niet al-
leen lichamelijk, maar ook tussen
de oren. Ik probeerde daarvoor ook
altijd al wel te doseren. Het moet
leuk voor de paarden blijven. Het
is bij een jong paard echt niet erg
als iets niet in één keer lukt en ook
bij een verder opgeleid paard is het
prima om een keer een trainings-
dag geen draf of juist geen galop
te doen. Het blijft belangrijk om je
gevoel te volgen.”

Geen schema’s
“Ik train de oudere paarden gemid-
deld vijf keer in de week, rond de
dertig tot veertig minuten. De drie-
jarigen rijd ik maximaal drie keer
per week voor ongeveer twintig
minuten. Afhankelijk van de ont-
wikkeling en doelstelling van het
paard, pas ik de training aan. Wer-
ken met schema’s doe ik niet, het
zit allemaal in m’n hoofd”, besluit
de amazone.

SUBTOP woensdag 12 januari 2022 | 10

Amy van Dijk: ‘Ik leer door te doen en te ervaren’
B A A RLE-NA SSA U – Dres-
suuramazone A my van Dijk
kreeg dankzij haar moeder
Karin van Dijk, die met meer-
dere paarden succesvol Lichte
Tour-dressuur reed, de liefde
voor de paardensport met de
paplepel ingegoten. Ze wist
al op jonge leeftijd dat er een
carriè re in de paardensport
voor haar in het verschiet lag.
I nmiddels runt ze samen met
haar moeder al tien jaar lang
Dressuurstal A my van Dijk
in B aarle-Nassau en hoopt dit
jaar haar debuut in de G rand
Prix te maken.

Amy van Dijk
hoopt over niet al
te lange tijd haar
debuut te maken
in de Grand Prix
met deze Django
van de Watering-
hoeve (v. Don
Renzo). FOTO FOTO4U

visitekaartje

Naam: Amy van D
ijk

Leeftijd: 26 ja
ar

Woonplaats: Baa
rle-Nassau

Wedstrijdpaarde
n: Django van d

e Wateringhoeve
(v. Don

Renzo), Happy (
v. Uphill), Joh

n Olymbrio (v. D
on Olym-

brio), La Viva
de Toer RS2 (v.

Vivaldi) en Le
nte (v.

Glamourdale)

Trainer: Karin
van Dijk

Hoogste niveau:
Intermédiaire

II

Toekomstdoel: ‘
Mijn doel is om

mezelf te blij
ven ont-

wikkelen en paa
rden op een eer

lijke manier op
te lei-

den naar het vo
or hun hoogst h

aalbare niveau’

‘Ik werk niet met schema’s, het zit allemaal in

m’n hoofd’