Pagina 23 van: Paardenkrant 27 – 2021
Beste Maikel,
De familie Van der Vleuten zit al
een generatie lang in de paarden
want het is allemaal begonnen met
jouw vader. Ik heb veel respect voor
hoe Eric is omgegaan met de relatie
met jou en hoe hij jouw carrière op
poten heeft gezet. Daarvoor heeft
hij zichzelf hier en daar weleens
weggecijferd. Maar ik vind het ook
knap van jou hoe jij dat hebt opge-
pakt, ook richting jouw vader. Die
band die jullie met zijn tweeën heb-
ben, daar heb ik wel respect voor.
Jullie zijn ook een familie die altijd
weer met nieuwe paarden op komt
dagen, paarden die jullie stap voor
stap opleiden en waar jullie uitein-
delijk ook weer mee kunnen oog-
sten. En ik denk dat jullie ook een
voorbeeld zijn voor hoe je met
sponsoren en eigenaren omgaat.
Meer titels in dressuur
Zoals je weet, kom ik niet uit een
professionele paardenfamilie. Mijn
ouders hadden paarden waarmee ze
een beetje fokten. En mijn vader
was commandant van de club. Ik
heb altijd lokaal pony’s en paarden
gereden. Ik sprong, reed eventing
en vier- en achttal. Ik heb nog
samen met Imke Bartels achttal ge-
reden. Ik denk dat ik in die periode
meer titels in de dressuur heb ge-
haald dan in het springen. Wij ver-
kochten die paarden dan weer en
dan moest ik weer met een vierja-
rige beginnen. Ik kwam alleen niet
op een hoger niveau.
Na de Havo ben ik eerst nog een
half jaar thuis geweest. Ik reed wel
paarden van mensen hier uit de
buurt. En toen deed de kans zich
voor om bij Johan Heins te gaan rij-
den. Ik moet eerlijk zeggen dat ik
toen ver van de sport afstond. Ik
wist niet wie Johan Heins was. Ter-
wijl hij al Europees kampioen was
en chef d’equipe van Nederland.
Mijn vader zei dat ik drie maanden
naar Johan Heins moest gaan. Ook
omdat ik nog niet wist of ik wel
goed genoeg was om in de paarden
iets te bereiken. Ik heb hem toen
gebeld omdat hij iemand zocht. En
ik stelde voor om één dag proef te
komen rijden. Ik ben naar hem toe-
gegaan en nadat ik twintig minuten
had gereden zei Johan Heins dat ik
de volgende dag al kon beginnen.
Bij Johan heb ik veel van de basis
meegekregen. Het was voor mij een
eye-opener omdat het er allemaal
veel professioneler uitzag. En dat
trok mij enorm. Die drie maanden
zijn wel iets langer geworden, want
ik ben nog steeds niet terug naar
huis geweest.
Altijd langs de kant
Johan Heins had veel jonge paarden
te rijden, van vier tot zeven jaar
oud. We gingen daarmee landelijk
op concours vanaf L tot aan ZZ. En
er kwam ook weleens een paard
terug uit Amerika. In die tijd heb ik
mijn eerste internationale wedstrij-
den gereden in Leeuwarden, Veen-
dam en Zuidbroek en Young Ri-
ders-wedstrijden. Maar de focus lag
echt wel op de handel.
In die vier jaar dat ik daar ben ge-
weest heeft Johan Heins geen tien se-
conden gemist. Hij heeft niet veel ge-
zegd, maar stond altijd langs de kant
bij elke sprong die we thuis maakten.
De rest van de ontwikkeling ging ei-
genlijk vanzelf. Ik heb veel geleerd
door te stelen met mijn ogen.
Ik reed veel concoursen in de buurt
en won ontzettend veel. Ik hield dat
toen allemaal een beetje bij. Ge-
middeld won ik 150 parcoursen per
jaar. Ik ben dus goed gevallen. Ik
heb nu nog elke dag plezier van wat
ik bij Johan Heins heb geleerd.
Op een gegeven moment had ik de
beschikking over een aantal paar-
den waarmee ik bij de top tien van
de wereld kon rijden. Authentic
was daar één van. Dit paard heeft
later de meeste medailles gewon-
nen voor Beezie Madden. Johan
had toen wel eerlijk gezegd dat het
voor zijn zaak een te groot risico
was om die paarden een paar jaar
aan te houden. Maar ik wilde graag
verder en meer. Ik heb toen aange-
geven dat ik op zoek ging naar iets
anders waar ik mezelf verder kon
ontwikkelen.
Naar vijfsterrenniveau
Axel Verlooy ging graag op con-
cours want dat was goed voor zijn
business. Hij is van nature een han-
delaar en een avonturier. Maar hij
heeft ook een groot hart voor de
sport. We zijn toen begonnen op
één- en tweesterrenniveau. Ik reed
meer concoursen dan weken in een
jaar. De paarden die ik reed, werden
weer verkocht en met dat geld
kochten we betere paarden, ook wel
zeven-, acht- en negenjarigen,
zodat we niet weer van voren af aan
hoefden te beginnen.
Zo zijn we naar vijfsterrenniveau
gegroeid. Voor de stal was dat een
mooi uithangbord. Uiteindelijk ben
ik met de stal nummer één van de
wereld geworden. Dit is wel een
proces geweest van vijftien jaar. Ik
ben niet in een warm bad terechtge-
komen. De ambitie was er, maar we
hebben het samen gecreëerd.
Onze rolverdeling was iets anders
dan bij Johan Heins. Axel zat ’s
morgens tot ’s avonds aan de tele-
foon en achter de computer. Ik reed
de paarden en coachte ruiters. Als
je naar de top van de wereld kijkt,
dan zijn dat allemaal mensen die er-
voor hebben moeten werken, ster-
ker zijn geworden door tegenslag
en problemen aanpakken en oplos-
sen. Ik ben daar als ruiters mis-
schien wel het mooiste voorbeeld
van. Zonder een echte achtergrond
in de paarden ben ik toch nummer
één van de wereld geworden. Het
excuus dat vaak wordt aangedragen
is dat mensen zeggen dat ze geen fi-
nanciële middelen hebben. Maar
als je echt tot de top van de wereld
behoort, moet je veel meer kwali-
teiten hebben dan alleen maar goed
kunnen paardrijden.
Je zult mensen om je heen moeten
creëren die met een paard naar jou
toekomen en hem behouden voor
de sport. Zowel voor de sport als
voor jezelf ben je een uithangbord.
Je zult om moeten kunnen gaan met
eigenaren, sponsoren en media.
Nummer één van de wereld
Bij mij heeft het ook te maken gehad
met het management en de training.
Ik vergelijk dat altijd met een voet-
balelftal. Je bent een trainer en een
coach van jezelf en je paard. Je moet
een voorzet kunnen geven: paarden
genoeg de tijd geven om te rijpen.
En het ook kunnen afmaken, zoals
de spits hem erin moet koppen.
Toen ik zestien was heb ik tijdens
mijn eerste sollicitatiegesprek ge-
zegd dat ik nummer één van de we-
reld wilde worden toen daarom ge-
vraagd werd. Maar het is nooit een
doel op zich geweest. Ik ben altijd
bezig geweest om randvoorwaar-
den en omstandigheden te creëren
om zelf zo goed mogelijk te kunnen
presteren.
Ik moest alle fouten zelf maken om
erachter te komen hoe ik de vol-
gende stap kon maken. Bij Jos Ver-
looy is dat proces veel sneller ge-
gaan omdat ik hem al zoveel meer
van informatie kon voorzien. Dat
zie je ook terug bij ruiters waar al
een generatie voorzit, zoals bij
Fuchs of Philippaerts. Zij hebben al
veel meer connecties, wedstrijder-
varing en paardenmateriaal dat bin-
nenkomt. Daarom zijn die jongens
ook zo vroeg aan de top.
Gigantische successen
Het is mooi als je mensen tegen-
komt die dezelfde waarden hanteren
als jezelf. Dat is natuurlijk niet altijd
het geval. Als je daarin bewust de
juiste keuzes maakt, dan kom je dat
wel op jouw pad tegen. Jos Verlooy
is nog maar 25 jaar oud maar hij
heeft een palmares opgebouwd
waar de meeste mensen alleen maar
van kunnen dromen. Zoals Johan in
die vier jaar altijd bij mij heeft ge-
staan, heb ik Jos altijd bijgestaan bij
elke sprong. Thuis en op concours.
We zijn video’s gaan analyseren en
gaan trainen. Daar hebben we gi-
gantische successen mee gehad en
dat trok natuurlijk topklanten aan.
Van jongs af aan hebben mijn ou-
ders mij meegegeven dat ik me zo
breed mogelijk moest ontwikkelen.
Voordat ik Jos begeleidde, had ik
op 24-jarige leeftijd al een pupil die
deelnam aan de Olympische Spelen
in Athene. Sinds 2004 heb ik elk
EK en WK en drie Olympische
Spelen meegemaakt met pupillen
van stal, voordat ik zelf op de Spe-
len reed. Je zou kunnen zeggen dat
ik een laatbloeier ben voor de sport.
Ik ben daardoor wel een completere
ruiter geworden.
Op een gegeven moment werd het
tijd dat Axel de focus ging leggen
op Jos. Het is onmogelijk om twee
ruiters in de top-25 te hebben. Ik
wilde nieuwe uitdagingen en weer
verder. Ik heb op het moment ge-
noeg functies in mijn portefeuille.
In andere sporten, waar nog meer
geld in omgaat, hebben ze voor al
die functies een specialisme. Dat
gebeurt ook als onze sport zich ver-
der ontwikkelt.
Ik wist niet wie Johan Heins was
Beste Nayal,
Egypte is voor het eerst sinds 1960 gekwalificeerd voor de
Olympische Spelen met een springteam. Kun je ons een beeld
geven van hoe groot of populair deze sport is in Egypte? Jij
hebt op alle continenten gewoond in de wereld en hebt al heel
veel levenservaring met verschillende culturen, je spreekt veel
talen. Kortom: je bent een wereldburger. Wat zou je een op-
komende ruiter van Egypte adviseren om zijn carrière op te
bouwen? Wat zijn de voor- en nadelen van ruiterprogram-
ma’s in Europa en de Verenigde Staten?
Vriendelijke groet,
Harrie Smolders
In deze aflevering is het woord aan springruiter Harrie Smol-
ders. Op verzoek van springruiter Maikel van der Vleuten ver-
telt hij meer over de ervaringen die hij heeft opgedaan gedu-
rende het verloop van zijn sportieve carrière. Harrie Smolders
is voor menigeen een interessant voorbeeld vanwege de wijze
waarop hij zich als springruiter en trainer heeft ontwikkeld.
Tegenwoordig werkt hij voor Evergate Stables, de stallen van
Jennifer Gates. Zowel in België als Amerika. Volgende week
komt de Kettingbrief in handen van Nayel Nassar.
De Kettingbrief
Maikel van der Vleuten – Harrie Smolders – Nayel Nassar
FO
TO
W
W
W
.A
RN
D
.N
L
woensdag 7 juli 2021 | 23KETTINGBRIEF
‘Johan Heins heeft niet veel gezegd, maar stond
langs de kant bij elke sprong die we thuis
maakten. Ik heb nu nog elke dag plezier van
wat ik bij Johan heb geleerd’