Pagina 13 van: Paardenkrant 29 – 2021

door Bettine van Harselaar

Dat Go Legend het zo ver zou

schoppen had de familie Van Baa-

len toen hij jong was nooit gedacht.

“Hij was altijd al leuk, lief en heel

mooi, maar als jong paard was het

geen hoogvlieger. Geen paard voor

de Pavo Cup.” Het besef dat het

tóch wel een heel speciale kon wor-

den kwam pas toen ‘Gootje’ vijf of

zes jaar oud was. “Zijn gangen wer-

den expressiever, hij kreeg meer

lossigheid in zijn lijf en zijn werk-

willige karakter viel steeds meer

op. Dat stukje karakter komt nu nog

steeds meer naar me toe. In de ring

doet hij er graag een schepje bo-

venop, dat is heel fijn”, vertelt Mar-

lies van Baalen.

De tijd geven
Haar schoonvader Jan de Vries, van

huis uit geen paardenman, fokte Go

Legend. Toen zijn dochters gingen

rijden en hij ook plezier in de paar-

den kreeg, verdiepte hij zich in de

fokkerij en kocht de merrie Litchy

(v. Ferro), die ook tekent voor het

moederschap van de KWPN-hengst

Painted Black. “Als hij iets doet,

doet hij het goed”, lacht Marlies.

“In één van de eerste jaren dat To-

tilas ter dekking was, heeft hij daar

gebruik van gemaakt.”

Als jong paard werd er wel eens

over het verkopen van Go Legend

gedacht, maar de beide families be-

sloten hem de tijd te geven. “We

hebben wel vaker meegemaakt dat

paarden op jonge leeftijd nog niet

heel erg opvallen, maar dat later

wel doen. Toch hebben we nooit in

het achterhoofd gehad dat dit ervan

zou kunnen komen.”

Go Legend werd op Dressuurstal

van Baalen rustig opgeleid door Li-

sanne der Nederlanden en Jos Ho-

gendoorn. Sinds zo’n vier jaar, na

de geboorte van haar dochter Fe-

line, rijdt Marlies de ruin zelf. In-

middels is hij uitgegroeid tot haar

nummer één paard en heeft ze een

heel bijzondere band met hem. “Hij

staat heel dicht bij ons huis, ’s och-

tends zie ik hem als eerste. Hij kijkt

altijd naar buiten door zijn luik en

houdt alles in de gaten. En als hij

me ziet, krijg ik altijd een hinnik.”

Veel wedstrijdkilometers
Met Go Legend heeft Van Baalen

nog niet heel veel Grand Prix-proe-

ven gereden, maar ze hebben

samen wel al veel wedstrijdkilome-

ters in de benen. “Toen Ben

Johnson net Grand Prix liep, nam ik

vaak Go Legend als tweede paard

mee op internationale wedstrijd,

toen in de Lichte Tour. Daar ben ik

achteraf heel blij mee, daardoor

hebben we elkaar al goed leren ken-

nen. Zo weet ik goed wat hij op

wedstrijd spannend vindt, hoe hij

zich op een vreemde stal gedraagt

en dat soort dingen. In de Lichte

Tour liep hij goed, maar haalde

geen mega scores. Hij is in het kiel-

zog van Ben opgegroeid en komt

nu pas echt tot bloei.”

Athene
Toen Marlies van Baalen als 23-ja-

rige naar Athene mocht, kwam ze

net uit haar periode bij de jeugd,

met als laatste de young riders. De

U25 bestond toen nog niet. “Dat is

echt een groot verschil met nu. Ik

had natuurlijk wel bij de jeugd veel

teamervaring en veel mooie dingen

beleefd en medailles gehaald. Maar

toch was het bij de senioren een

heel nieuwe wereld. Je denkt op die

leeftijd dat je best veel hebt gedaan,

maar toch was het bij de senioren

en de Olympische Spelen wel heel

erg in het diepe. En Idocus was een

hengst, en ik heb hem pas op latere

leeftijd te rijden gekregen, ik kende

hem niet zo goed als ik nu bijvoor-

beeld Go Legend ken. Hij was heel

sensibel. Nu met Go Legend sta ik

er heel anders in, ook door alle er-

varingen die ik inmiddels heb op-

gedaan.”

Zeventien jaar later
In die zeventien jaar tussen Athene

en nu heeft Van Baalen veel goede

paarden gehad, maar redde het niet

tot de definitieve selectie van een

seniorenteam. “Ik heb altijd ge-

hoopt dat het nog een keer zou luk-

ken. In de tussentijd heb ik veel

Grand Prix-paarden gehad, in de

kaders gezeten, vaak op de longlist

gestaan, maar voor het team was

het niet goed genoeg. Wel heb ik

vier Wereldbekerfinales gereden en

zijn we reserve geweest voor het

EK in Rotterdam. Met al die paar-

den heb ik wel megaveel ervaring

opgedaan. Ook zie je nu weer hoe

gek het kan lopen in de aanloop

naar een groot kampioenschap.

Datgene waar we zelf invloed op

hebben, dat hebben we geprobeerd

in de hand te houden, maar dan nog

moet je het geluk hebben dat alles

lukt en klopt.”

Steun en toeverlaat
Naast haar groom is ook moeder

Coby, die zelf in 2000 met Ferro de

Olympische Spelen reed in Sydney,

mee naar Tokio. “Het zijn ook haar

zweetdruppels die in onze bak lig-

gen, we hebben samen gewerkt

naar dit resultaat. Ze verdient het

om mee te gaan. Ook na het over-

lijden van mijn vader is dit zowel

een goede afleiding, alsook een

mooie kers op de taart.”

Coby heeft volgens Marlies een

groot aandeel in haar selectie: “Ze

is mijn klankbord, mijn steun en

toeverlaat. We doen heel veel

samen: het bedrijf, maar ook het

technisch rijden, het hele manage-

ment. Natuurlijk moet ik het rijden

uiteindelijk zelf doen, en ook mijn

eigen weg bewandelen, maar ze

helpt mij hier wel enorm in.”

Zware, maar mooie tijd
Niet alleen haar moeder, maar ook

haar op 11 juni overleden vader

Arie heeft een groot aandeel in het

succes van Marlies. Arie van Baa-

len overleed na een kort ziekbed af-

gelopen juni, tussen het NK

Dressuur en CHIO Rotterdam in,

wat voor een hevige emotionele

rollercoaster bij de familie Van

Baalen zorgde. “Binnen vijf weken

na de slechte diagnose overleed hij.

We hebben tijdens zijn ziekbed als

familie veel gepraat en diverse sce-

nario’s doorgenomen. Ook of we

aan het selectietraject voor Tokio

deel wilden nemen in deze lastige

tijd. In eerste instantie hadden we

het idee dat hij er met de Olympi-

sche Spelen nog wel zou zijn. Mijn

vader wilde heel graag dat ik ervoor

zou gaan en ook van de rest van de

familie kreeg ik de bevestiging dat

ze daar achter stonden. Het is een

zware tijd geweest, maar ook heel

mooi. Ik kijk er met een goed ge-

voel op terug.”

Oog van het bedrijf
Vroeger ging Arie vaak mee naar

wedstrijden en kadertrainingen en

hij volgde alle jeugd-EK’s vanaf de

kant. “Die EK’s waren de vakanties

van mijn ouders, verder gingen ze

nooit weg. En hij was altijd het

vaste baken thuis. De laatste jaren

had hij al een hart- en herseninfarct

gehad, maar hij deed wat hij nog

kon. Hij was de laatste jaren het in-

looppunt, had altijd voor iedereen

een kop koffie en wat te eten klaar,

hoe vroeg of laat je ook binnen-

kwam. Hij was nog steeds het oog

van het bedrijf, hij wist altijd alles.

Van wie er allemaal waren geweest,

tot alle merries die op veulenen

stonden, wanneer er hooi gebracht

moest worden en noem maar op.

Hij was de onzichtbare, maar on-

misbare factor.” Nu Marlies en

Coby veel van huis zijn met alle

wedstrijden en de Olympische Spe-

len, zorgt Mara de Vries ervoor dat

op stal alles doordraait. “Dat gaat ge-

weldig, daar ben ik heel trots op en

dankbaar voor. Samen met onze hele

staf zorgt zij ervoor dat wij ons vol-

ledig kunnen focussen op de sport.”

Marlies van Baalen beleeft rollercoaster-jaar
‘Altijd gehoopt dat het nog een keer zou lukken om in het team te komen’
Piepjong was Marlies van Baa-

len, toen ze als 23-jarige aan

haar eerste Olympische Spelen

deelnam. Met de hengst Idocus

reed ze in 2004 in Athene. Nu,

zeventien jaar later, is het weer

zo ver: met de door haar

schoonouders gefokte Go Le-

gend (v. Totilas) neemt de Bra-

kelse amazone deel aan haar

tweede Olympische Spelen.

Een veelbewogen jaar met

hoge pieken en diepe dalen

ging daar aan vooraf. Ze reed

zich naar de top met Go Le-

gend, maar verloor ook kort

geleden haar vader, Arie van

Baalen.

Go Legend, hier als veulentje in de wei, werd gefokt door de schoonvader van
Marlies van Baalen: Jan de Vries.

“Zijn werkwillige
karakter komt
steeds meer
naar me toe. In
de ring doet hij
er graag een
schepje bo-
venop, dat is
heel fijn”, vertelt
Marlies van Baa-
len over Go Le-
gend (v. Totilas).
FOTO WWW.ARND.NL

woensdag 21 juli 2021 | 3OLYMPISCHE SPELEN