Pagina 7 van: Paardenkrant 4 – 2022

door Savannah Pieters

O
ndanks het gemis van zijn linkerarm heeft Maarten
van Stek een succesvolle dressuurcarrière achter de
rug. Maar vier jaar geleden liep hij bij een knullige
val een gecompliceerde, meervoudige beenbreuk op
en stond zijn carrière opeens stil. “Ik heb altijd een
paar gezonde benen en gezond verstand gehad, maar

toen ik bij dat ongeluk m’n been op meerdere plaatsen brak, had
ik daar wel even moeite mee. De revalidatie duurde bijna twee
jaar en toen ik weer op het paard stapte, deed ik dat met trillende
knieën. Ik heb mezelf echt weleens afgevraagd of ik het allemaal
nog wel zo leuk vond en waar ik het nog voor deed.”

Enthousiasme terug
Op een gegeven moment kon de ruiter zijn Lichte Tour-paard
William (Worldly I x Feiner Graf) weer gaan rijden. “Willem,
zoals hij thuis genoemd wordt, pakte het goed op. Ik wilde voor
mijn ongeluk heel graag Grand Prix rijden, maar ik was allang
blij dat ik weer kon rijden en dacht: dan rijden we nog maar
een jaar Lichte Tour. Ik ben in die periode bij Dominique Filion
gaan lessen en zij heeft me ook echt wel heel erg gemotiveerd.
We gingen samen op pad en zo groeide mijn enthousiasme voor
het rijden weer. Ondertussen zaten we volop in de corona-pan-
demie en was wedstrijdrijden er niet meer bij. Uiteindelijk was
Willem op een gegeven moment niet meer in de topconditie
waarin hij normaal gesproken verkeerde. Ik wilde het hem niet
meer aandoen om op zijn achttiende weer opnieuw de ring in te
moeten lopen.”

Gat
“Na het pensioen van Willem, viel ik wel een beetje in een gat.
Ik had wel jonge paarden, maar daar zat nog veel werk in.” On-
dertussen kwam Farah Dibah, of Phoebe, zoals ze thuis genoemd
wordt, op het pad van Van Stek. “Zijn eigenaresse Feline Wilten-
burg-Ginsel en ik zijn al tientallen jaren goede vrienden en we
doen veel voor en met elkaar. Ze kocht Phoebe toen de merrie zes
jaar was en reed haar van B tot en met de Lichte Tour.”

Cadeautje
“Phoebe kende in haar leven wat problemen en het kwam echt
als een cadeautje dat Feline haar zelf in de Lichte Tour kon star-
ten. Maar Feline viel twee maanden geleden van een jong paard
en kampt nu met wat blessureleed. Daarom ben ik Phoebe gaan
rijden. Daarvoor had ik al wel eens gegrapt dat als ze Lichte Tour

had gestart, ik ook weleens een rondje wilde doen op concours.
En nu is het dan zover. Het is voor mij vier jaar geleden dat ik
voor het laatst de ring inreed, dus de laatste tijd begon het wel
weer te kriebelen.”

Voor het plezier
“Dat ik weer op concours ga, is puur voor mijn plezier. Ik heb een
succesvolle carrière gehad en heb niemand, vooral mezelf niet,
meer iets te bewijzen. Als ik de ring inga, is dat nu omdat ik het
leuk vind. Zonder druk, zonder iets. Ik ben inmiddels zestig en
als ik niet meer zou starten, maakt dat niemand wat uit. Maar als
ik het doe, vinden mensen het alleen maar leuk.”

Toekomstpaard
De ruiter is nog altijd druk met het geven van lessen en hij rijdt
regelmatig paarden van zijn lesklanten. Maar hij heeft zelf ook
nog een jong talent onder het zadel. “Ik heb nog een heel leuke
zevenjarige merrie. Ze heeft lichamelijk wat dingetjes gehad,
maar ze doet het nu goed. Ik neem het met haar zoals het komt.
Ze heeft voor ik überhaupt aan een concours ga denken nog een
lange weg te gaan, maar ik sluit niets uit. Het is in ieder geval een
fenomenale merrie en ik ben heel gek met haar.”

Rijden met één hand
Dat Van Stek maar één arm heeft, weerhoudt hem er niet van
om jonge paarden op te leiden. “In tegendeel juist”, voegt hij er
lachend aan toe. “Ik ben niet anders gewend en ik rijd op ieder
paard zo weg. Ik heb in mijn carrière heel veel verschillende paar-
den gereden en heb vanaf het begin af aan goede trainers gehad.
Het voordeel van rijden met één hand is dat ik de teugels vrij
dicht om de hals heb, waardoor ik veel contact met de schouders
heb. Ik voel het dus al heel snel als een paard wat tegen één teugel
aan gaat hangen en ik kan het dus ook snel corrigeren. Daarna rijd
ik er met mijn been achteraan, zoals het hoort.”

Alle tijd
“Wellicht zorgt het rijden met één hand er wel voor dat de op-
leiding van een paard soms wat minder snel gaat, ik kan nooit
eens de binnenbocht nemen”, grapt de ruiter. “Als je twee armen
hebt kan je je handen weleens wat breder zetten, wat in sommige
gevallen handig is. Ik kan dat natuurlijk niet, dus daardoor doe ik
er soms weleens wat langer over. Anderzijds heb ik daar helemaal
geen moeite mee, ik hou niet van forceren en neem graag alle tijd
voor de opleiding van mijn paarden. Ik doe het al vijftig jaar op
deze manier en ik sta hier helemaal achter.”

INTERVIEW woensdag 26 januari 2022 | 7

Maarten van Stek: ‘Het begon toch weer te kriebelen’
BEINSDORP – Na een wedstrijdpauze

van bijna vier jaar, onder andere door een

veertienvoudige (!) beenbreuk en het pensi-

oen van zijn Lichte Tour-paard William (v.

Wordly I), kriebelt het bij dressuurruiter

Maarten van Stek weer om de ring in te rij-

den. Hij heeft daarvoor Eldamasja’s Farah

Dibah, een dochter van Florencio I uit een

E-pony, ter beschikking om in de Prix St.

Georges te starten. De merrie is van een les-

klant en goede vriendin van de sympathieke

ruiter. “Het begon eigenlijk als een grapje,

maar ik vind het hartstikke leuk dat ik weer

die ambitie heb en de mogelijkheid er is om

de ring in te rijden. Ik doe dit echt voor me-

zelf, ik hoef niemand meer wat te bewijzen.”

Na een gedwongen
pauze richt Maarten
van Stek zich met
Farah Dibah (v. Flo-
rencio), die hij tijdelijk
voor een vriendin
rijdt, weer op een
wedstrijdcarrière. FOTO
MIRIAM VOORWINDE

‘Ik heb mezelf echt weleens

afgevraagd of ik het allemaal nog

wel zo leuk vond en waar ik het

nog voor deed’