Pagina 4 van: Paardenkrant 41 – 2021

door Esther Berendsen

“Ik was eigenlijk meer springrui-

ter. Ik was niet de meest talent-

volle ruiter, maar kon aardig

meekomen vond ik zelf. Bij de

jeugd deed ik al mee aan de Euro-

pese kampioenschappen in Enge-

land en later reed ik internationaal.

In Aken heb ik meegedaan, het EK

in Luzern… Deelnemen aan die

eerste wedstrijd in Boekelo ging

eigenlijk via-via. Ik kwam in con-

tact met Hetty den Bosch, zij had

een manege in Enschede, en van

haar kreeg ik dressuurles. Zij

kende weer de parcoursbouwer

van destijds, Jurgens, die ook in

Rotterdam bouwde. Het mooie

was dat deze Hetty ook de dres-

suur jureerde in Boekelo. Dus ik

kreeg heel mooie punten… Wel-

licht was ze een beetje bevooroor-

deeld.”

Paarden kijken
Het crossen ging Brugman goed af.

“Ik was natuurlijk springruiter, dus

ik kon een paard op zich wel goed

bij de sprong krijgen. Ook wel in

een hoog tempo. En ik was niet

bang aangelegd, toen. Dat helpt

ook. Het was wel een uitdaging,

ook omdat ik ook gewoon een baan

ernaast had. Terwijl deze tak van

sport, op het niveau van Boekelo,

wel heel veel tijd kost. Niet alleen

het trainen, maar ik was ook veel

bezig met het zoeken naar goede

paarden. Met Alice Lozeman ben ik

nog naar Nieuw-Zeeland geweest

om paarden te kijken… Achteraf

snap ik niet hoe ik het allemaal

deed. Maar ik ben wel heel blij dat

ik het gedaan heb; het was absoluut

een mooie tijd.”

Ingewikkeld
Het verdwijnen van de steeplechase

is wat Brugman betreft een goede

ontwikkeling. “Dat ging wel heel

hard, en was ook wel echt vermoei-

end voor de paarden. Want ze kon-

den wel even bijkomen in het

wegparcours, maar de cross komt

dan nog. Ook de cross zelf is nu

compleet anders: veel technischer,

met breekbomen en minder zwaar.

Ongelukken zoals we die vroeger

hadden, dat komt nu eigenlijk niet

meer voor. Want als het mis gaat,

loopt een paard er meestal langs en

dan is er niks aan de hand. Het is

veiliger voor paard én ruiter en dat

is een goede zaak. Maar wel echt

ingewikkeld hoor, poeh.”

Te veel wedstrijdruiter
‘Boekelo’ heeft nog steeds wel een

speciaal plekje in het hart van de

Twentenaar. “Het was altijd het

evenement waar ik het liefst naar-

toe ging, ook omdat het zo dichtbij

was, haha. Nee, er was zeker een

bepaalde affiniteit, ook omdat mijn

vader jaren voorzitter was. Ook nu

nog ga ik graag kijken, samen met

mijn vrouw. Zeker als het zulk

mooi weer is.” Lachend: “Ik kom

altijd wel een paar heel oude men-

sen tegen, uit mijn tijd.” Rijden

doet Brugman niet meer. “Een paar

jaar geleden ben ik helemaal ge-

stopt met paardrijden. Ik ben te veel

wedstrijdruiter om alleen buitenrit-

jes of jachten te rijden, zoals mijn

vader tot op hoge leeftijd deed. Het

huis en de stal worden verkocht, het

wordt me te groot. We gaan in Del-

den wat kleiners bouwen. Maar het

blijft een mooie sport, dus ik blijf

het zeker volgen.”

Uit de oude doos, waarbij het jaartal niet meer te achterhalen viel: Hans Brugman jr met Stepping Stone. FOTO JACOB MELISSEN

door Esther Berendsen

“Ik ben nooit bezig geweest met

winnen”, vertelt de eigenaresse van

Landgoed Maarsbergen als ze een

dag na de cross net thuis aangeko-

men is met haar ruin Ekino (Car-

thino Z x Burggraaf). “Mijn doel

was Boekelo rijden en tijdens alle

wedstrijden die ik reed om me daar-

voor te kwalificeren, had ik dat doel

in mijn hoofd. In de dressuur ein-

digde ik vaak wel redelijk hoog,

maar in de cross reed ik vervolgens

op safe en dat leverde altijd tijdfou-

ten op.”

Dat was het dan
In Boekelo ging het mis op hinder-

nis dertien, een relatief eenvoudige

berkenoxer. “Tot daar had ik een

heel fijn ritme en zat ik ook heel

mooi op de tijd. Hindernis twaalf

vond ik één van de uitdagende hin-

dernissen, maar dat ging goed. Dus

ik werd denk ik wat overmoedig. Ik

had ook verwacht dat Ekino uit

zichzelf wel terug zou komen op

die witte hindernis, dus hield hem

te weinig in. Hij kwam uit zichzelf

echter niet terug en ging te vroeg af,

waardoor we beiden uit balans

raakten. Mijn airjacket ging in de

lucht al af en ik rolde er als het

ware af. Het was geen spectaculaire

val en Ekino was in orde. We zijn

terug naar de stallen gestapt en dat

was het dan.”

Amateur
Van der Goes baalt vooral van zich-

zelf. “Marc Rigouts, mijn crosstrai-

ner, zei nog: ‘blijf nou goed

paardrijden’. Door de ambiance,

het publiek en alles eromheen ge-

beurt het natuurlijk wel meer dat

mensen in Boekelo onder de indruk

zijn. Omdat ik zo goed op de tijd

zat, ben ik misschien toch anders

gaan rijden dan ik normaal zou

doen. Hartstikke stom. Maar geluk-

kig zijn we allebei nog gezond. En

als amateur hangt er voor mij min-

der van af dan voor veel collega-

ruiters.”

Zodoende had Van der Goes alsnog

een gezellige avond met de twintig

mensen die ze uitgenodigd had.

“Alle mensen die de afgelopen

jaren bijgedragen hebben, waren

erbij. De fokker van Ekino, de men-

sen die hem aan de hand gestapt

hebben, want ik heb geen stapmo-

len…”

Nu is het tijd voor een nieuw doel.

“Dat heb ik echt nodig, iets om

naar toe te werken. Dat maakt mij

beter. Met de twee vijfjarige paar-

den die ik heb, is dat doel er al: het

WK in Le Lyon-d’Angers volgend

jaar. De opvolging inderdaad.

Maar Ekino is pas twaalf, dus die

kan als het goed is ook nog jaren

mee. Dat nieuwe doel komt er

zeker.”

Van der Goes: ‘Bezinnen op een nieuw doel’
BOEKELO – Willemina van der Goes-Petter (49) had een dui-

delijk doel: voor haar vijftigste Boekelo rijden. Uitdagend, maar

wel haalbaar, zo schatte ze in. En het is, na een jaar of acht hard

werken, gelukt. Na een zeer sterke dressuurproef stond ze zelfs

achtste. En tot en met hindernis twaalf verliep de cross heel goed.

Maar op hindernis dertien kwam de droom wel heel abrupt ten

einde.

50 jaar Military Boekelo: terugblikken met Hans Brugman

Willemina van der Goes-Petter en Ekino na hun uitstekende dressuurproef, die
hen de achtste plek in de tussenstand opleverde. FOTO ASHLEY CLAUS/CLAUS CLOSE UP

BOEKELO – Hans Brugman jr (76) deed mee aan de allereerste

editie van Military Boekelo in 1971. En niet onverdienstelijk: met

Narcis, eigenlijk het paard van zijn vader, werd hij zesde. Met

Another Lady stond hij hoog na de dressuur, maar kwam hij ten

val in het water. Daarna volgden nog vele edities. “Iemand heeft

het uitgezocht en volgens hem heb ik veertien keer meegedaan.

Het zou maar zo kunnen.”

Trip down memory lane
Er zijn veel Nederlandse ruiters die warme herinneringen hebben aan vijftig jaar
Military Boekelo. De naam Eddy Stibbe zal bij heel veel mensen als eerste boven
komen; hij heeft aan maar liefst 31 edities meegedaan. Maar ook Maarten Jur-
gens, later hoofdredacteur van de Hoefslag, Frans van Herten, bekend van The
Robber, de latere Boekelo-crossbouwer Han van Amerongen en Daan Nanning
deden mee in de jaren zeventig. Ook de familie Lozeman heeft een lange staat
van dienst. Gerrit Lozeman kwam tussen 1975 en 1994 negen keer aan de start,
maar Alice Naber-Lozeman overtrof dat ruimschoots met maar liefst 26 keer. Ook
broer Henk-Jan en man Gert Naber reden meerdere keren mee. Een soortgelijk
verhaal geldt voor de familie Lips, met vader Martin, moeder Anette en uiteraard
Tim. Hij vertelt: “Mijn eerste herinneringen aan Boekelo zijn uit de tijd dat ik als
kleine jongen met mijn vader meeging als hij moest rijden. Ik ging natuurlijk vaker
mee naar wedstrijden, maar Boekelo was altijd bijzonder. Het publiek, de hele
ambiance… Mijn debuut was in 2007 met Oncarlos. Ik was net 22 en werd tiende
en Nederlands kampioen, op wat eigenlijk onze eerste grote wedstrijd was. Dat
begon dus heel goed!”

woensdag 13 oktober 2021 | 4EVENTING