Pagina 7 van: Paardenkrant 5 – 2022

dat een paard met een beetje span-
ning er altijd spectaculairder uitziet
dan een paard dat helemaal los en
ontspannen door het lijf is. Dus we
begeven ons daarmee op dun ijs,
heb ik het gevoel. Het is een groot
probleem.”

Over de rug
Schut-Kery gaat niet voor het spec-
taculair dravende paard, althans
niet als dat ten koste gaat van de
ontspanning. De amazone besteedt
heel veel tijd aan de basis om de
souplesse en gedragenheid op een
correcte manier te ontwikkelen.
“Vandaag reed ik een jong paard
dat dit jaar vijf wordt. Ik keek in
de spiegel en zag dat ik een beetje
in het zadel stuiterde. Dat wil iets
zeggen. Dat zegt mij dat het paard
nog niet voldoende soepel over de
rug is en dat ik daar dus meer tijd
voor moet nemen in mijn training.
Dat zijn dingen waar ik heel erg op
let en misschien wel naar op zoek

ben. Ik heb ook een ander jong
paard, een Toto jr die dit jaar zes
wordt. Hij knarst een beetje met
zijn tanden”, vertelt Schut-Kery
over de bij het NRPS-goedge-
keurde KWPN-er Gorgeous Latino
(Glock’s Toto jr x Rubiquil). “Dit
paard is erg ver voor zijn leeftijd,
maar dat hij met zijn tanden knarst,
neem ik heel erg serieus. Daar ga ik
niet zomaar aan voorbij. Dat zegt
me dat ze meestal een beetje strak
zijn en ook mentaal niet ontspan-
nen zijn. Het is als nagelbijten bij
een persoon; ze zijn gespannen. En
als ik goed naar mijn zit kijk op dat
paard, dan zie ik ook dat die niet
helemaal correct is. Dat alles teza-
men zegt mij dat ik meer tijd moet
nemen voor en aandacht moet be-

steden aan de souplesse en dat ik
oefeningen moet doen waarbij hij
zijn rug en zijn achterhand meer
moet gebruiken. Ik moet bij dit
paard dus nog beter werken aan het
harmonicaeffect door hem voor-
waarts en terug te rijden. Niet door
hem met de hand terug te nemen,
maar door hem na een voorwaartse
lange zijde aan het einde van die
lange zijde een volte in te rijden
zodat de buiging hem korter maakt
en ik hem kan gaan leren meer
onder te treden vanuit mijn been.
Het paard leert immers eerst om
vanuit het been naar voren te gaan,
dus op een gegeven moment moet
ik het paard leren dat het been ook
een vormgevende hulp is voor de
buiging, de souplesse en de gedra-
genheid.”

Serieus nemen
Na deze uitleg haast ze zich te zeg-
gen dat dit niet betekent dat ze het
altijd voor elkaar krijgt. “Dit bete-

kent natuurlijk niet dat ik met mijn
benadering altijd succesvol ben.
Ik wil alleen maar aangeven dat ik
zulke dingen heel erg serieus neem,
ze niet uit de weg ga en er veel tijd
aan besteed in mijn training. Er is
dat gezegde dat een paard pas echt
volledig los is als het je laat zitten.
Er kan een paard zijn dat van na-
ture moeilijker uit te zitten is, maar
naarmate je het soepeler krijgt,
wordt het zeker weten makkelijker.
Als je een paard echt doorgewerkt
hebt, zal het hete paard meer ont-
spannen gaan en je been beter ac-
cepteren. Bij het moeilijker te mo-
tiveren en van zichzelf wat luiere
paard zullen daarentegen de hulpen
beter doorkomen omdat hij losser
in zijn lijf wordt. Want een stijve

rug of een steile nek kan de voor-
waartse energie blokkeren. Ik pro-
beer zo’n paard meer over de rug te
krijgen en hem van daaruit meer tot
dragen te brengen.”

Principes
Het tot in de perfectie uitvoeren
van de basis heeft Schut-Kery dan
misschien wel die hoge scores en
een zilveren medaille in Tokio op-
geleverd, mensen zagen haar lange
tijd alleen maar als de vriendelijke
en correct rijdende amazone die
een echte topsportmentaliteit zou
missen. “Ik heb vaak kritiek gehad
op mijn rijderij. Het gaat helemaal
terug naar mijn kindertijd toen
mensen zeiden dat ik altijd alleen
maar lang en laag en over de rug
reed. ‘Ze is een fijne, eerlijke rui-
ter’, zeiden ze dan. Maar dat was
het dan ook. Ik moet eerlijk beken-
nen dat ik er best wel een klein
beetje last van heb gehad dat ik een
groot deel van mijn leven niet als
serieuze concurrent werd gezien,
want ik ben wel heel erg competi-
tief ingesteld, denk ik. Het is echter
wel zo dat ik er alleen maar voldoe-
ning uithaal wanneer ik een goed
ontwikkeld paard kan laten zien
aan de jury. En dan kan de jury
me vertellen wat ze ervan vinden.
Ik zie het meer als een les waar ik
weer van leer. Ik word nooit gedre-
ven door een eventuele kans op een
medaille. Ik ben me ervan bewust
dat ik met Sanceo nu een paard heb
dat het heel erg goed doet, maar
daar ga ik mijn principes niet voor
aan de kant zetten.”

Kracht, pure kracht
Maar goed, om zo goed te pres-
teren in Tokio stond er waar-
schijnlijk toch wel wat meer druk
op de ketel dan op een normaal
concours, letterlijk en figuurlijk.
Wat deed Schut-Kery dan precies
om Sanceo zo geweldig door de
baan te laten gaan? “Kracht, pure

kracht. En een redelijk foutloze
proef”, zegt ze lachend. “Sanceo is
heel erg gespierd, maar ik kan hem
niet dwingen. Hij kan zo bewegen
omdat de kracht er is dankzij ja-
renlange training. Ik sluit gewoon
mijn been en hij is er. Het is zoals
pilates voor mensen. Spieropbouw
en ervoor zorgen dat ze begrijpen
wat je wilt. Maar dat kan alleen
maar als ze er fysiek toe in staat
zijn omdat ze anders gespannen
raken. En als je gespannen bent,
sta je er niet voor open informa-
tie mentaal op te nemen. Dus dan
kom je weer bij correcte spierop-
bouw terecht. Ik denk ook dat de

paarden het leuk vinden als ze het
lichamelijk aankunnen. Sanceo
maakte zich op de juiste manier
groot toen ik dat stadion binnen-
reed. En dat voert ook weer terug
op het creëren van een gelukkig
paard, een paard dat gedragen
gaat, een paard dat het leuk vindt
wat hij doet en ook mentaal ver-
bonden is met jou en je hulpen”,
legt de Amerikaanse uit. Ze ver-
volgt: “Sanceo was een beetje kij-
kerig en gespannen toen hij bin-
nenkwam, maar we kennen elkaar
door en door. Je rijdt dan ook zijn
interieur, niet alleen zijn lijf. En
we doen het echt samen.”

DRESSUUR woensdag 2 februari 2022 | 7

Trainingsmethode Sabine Schut-Kery is als een ode aan de klassieke rijkunst

Sabine Schut-Kery overwintert met Sanceo in Loxahatchee, een dorpje naast Wellington. FOTO DINETTE NEUTEBOOM

Met het Amerikaanse team won Sabine Schut-Kery afgelopen zomer teamzilver
op de Olympische Spelen in Tokio, waar het overgrote deel van de dressuurwe-
reld de combinatie leerde kennen. FOTO WWW.ARND.NL

Wandelingen door de wijngaarden
Sabine Schut-Kery vertelt over haar training en wat ze daarnaast doet met San-
ceo: “Ik rijd Sanceo vier dagen per week en wil hem dan altijd als eerste rijden. Ik
stap hem voor 30 minuten onder het zadel en dan werk ik hem een half uurtje.
Dat vind ik genoeg. Morgen is er weer een dag als iets niet goed ging. Hij heeft
nog nooit in een stapmolen gestaan. Ik laat dat paard toch zeker niet alleen
maar rondjes lopen? Dat kan ik zelf wel met hem doen,” zegt Schut-Kery. “Op
de dagen dat ik hem niet rijd, gaat hij in de aquatrainer. Rond lunchtijd neem ik
hem mee om te grazen terwijl ik aan het lesgeven ben. En dan gaat hij later op
de dag weer dertig minuten stappen. Meestal doe ik dat aan de hand. Thuis in
Californië ga ik met hem wandelen in de heuvels. De eigenaren van de stal in
Napa hebben wijngaarden. Het is er prachtig. Er is één heel steile heuvel, dus
we doen samen veel heuvelwerk”, vertelt de amazon glimlachend. Tot kort voor
Tokio liep Sanceo elke dag in de wei. Tegenwoordig graast hij aan de hand. “Ja,
dat valt me heel erg zwaar”, reageert Schut-Kery. “Voor Tokio werd ik gewoon een
beetje zenuwachtig dat er wat zou gebeuren en ik durfde het risico niet meer te
nemen. Ik haal hem zoveel mogelijk uit de stal om te grazen en te wandelen,
maar ik vind het wel heel moeilijk.”

»Kijk voor een filmpje op Instagram: @paardenkranthorses.nl

‘Ik probeer op een zo natuurlijk mogelijke

manier een leider te zijn voor het paard’

“Thuis in Californië ga ik met Sanceo wandelen in de heuvels. De eigena-
ren van de stal in Napa hebben wijngaarden. Het is er prachtig. Er is één
heel steile heuvel, dus we doen samen veel heuvelwerk”, vertelt Sabine
Schut-Kery. FOTO EIGEN ARCHIEF