Dier&Recht roept 20 gemeentes op om te stoppen met drafraces

Dier & Recht schrijft het volgende in een persbericht: Kortebaandraverijen zijn racewedstrijden op straat, waarbij paarden in draf een karretje (sulky) met een rijder (pikeur) voorttrekken. Die rijders gebruiken veel omstreden dwangmiddelen om de paarden te dwingen tot gehoorzaamheid. De zintuigen van de dieren worden belemmerd met oordoppen en oogkleppen en de bewegingsvrijheid van het hoofd wordt ernstig beperkt door een opzetteugel. Twee metalen bitten in de mond trekken aan de mondhoeken en zetten druk op het gehemelte en tandvlees. Om te voorkomen dat het paard de druk op het bit verlicht, wordt de tong strak vastgebonden aan de onderkaak met een pantykousje of postelastiek. Veel van de gebruikte middelen zijn verboden in andere takken van paardensport.

Dier&Recht bezocht de eerste wedstrijden van het seizoen, in Assendelft en Venhuizen. Bovengenoemde dwangmiddelen werden nog steeds volop gebruikt en veel paarden vertoonden pijn- en stresssignalen.

Pijn slecht herkend

Uit meerdere onderzoeken blijkt dat de gebruikte dwangmiddelen stress en verwondingen veroorzaken. De pijn- en stresssignalen van paarden worden echter door veel rijders genegeerd of zelfs niet als zodanig herkend. In een brief aan de gemeentes geeft Dier&Recht uitleg over deze signalen, zodat raadsleden die tijdens de races kunnen herkennen.

Brief aan 20 Nederlandse gemeentes

Tussen mei en oktober organiseren 20 Nederlandse gemeentes 26 kortebaandraverijen. Dier&Recht roept inwoners van deze gemeentes op om hun gemeenteraad te laten stoppen met het financieren en organiseren van de dieronvriendelijke wedstrijden.

‘Volksvermaak geen reden voor dierenleed’

Sarah Pesie, dierwetenschapper bij Dier&Recht: “De pijnsignalen van paarden zijn misschien niet voor iedereen direct herkenbaar maar de wetenschappelijke kennis hierover is duidelijk. Ook op Nederlandse wedstrijden zien wij steeds weer dieren met pijn en stress. Als meer mensen zien dat deze paarden lijden dan komt er hopelijk snel een eind aan dit soort evenementen. Volksvermaak mag geen reden zijn voor dierenleed.”

Reactie Nederlandse Kortebaanbond en Stichting Nederlandse Draf- en Rensport

De Stichting Dier en Recht is sinds enige tijd bezig met een stigmatiserende campagne om de drafsport, en in het bijzonder de kortebaandraverijen in Nederland, in diskrediet te brengen.

De gruwelverhalen over de dwangmiddelen die in de sport zouden worden gebruikt, en de verwijzing naar Fins onderzoek waaruit naar voren zou komen dat het merendeel van de dravers verwondingen zou oplopen in de mond, zijn aantoonbaar onjuist en hevig gekleurd.

Het Finse onderzoek heeft betrekking op een totaal andere tak van paardensport (eventing) en niet over de drafsport zoals die bij kortebaandraverijen wordt beoefend. Bovendien gelden in Nederland strenge regels voor het harnachement dat mag worden gebruikt, en wordt op de kortebanen al jarenlang zonder zweep gereden. Dravers behoren tot de best verzorgde en gekoesterde sportpaarden die er zijn, genieten tussen koersen ruime rust-intervals met volop ruimte, veel beweging, hoogwaardige voeding, uitstekende gezondheidszorg en bovenal heel veel liefde en gezelschap in en rond hun stallen.

Tegenstanders van de sport mogen ook graag refereren aan ‘het grote geld’ en dat het welzijn van de paarden daaraan ondergeschikt wordt gemaakt. Niets is minder waar. In de Nederlandse drafsport gaat het helemaal niet om grote geldbedragen, integendeel. Het merendeel van de kortebaandravers wordt uit liefhebberij getraind. Voor deelname aan een kortebaan ontvangt de trainer of eigenaar van een paard een reiskostenvergoeding en als het paard bij de beste zes eindigt een prijzengeld van een paar honderd tot –bij winst– hooguit een paar duizend euro. Zelfs de meest succesvolle paarden leveren hun eigenaren meer trots dan geld op.

Tot slot: de vrijwilligersorganisaties die de kortebaandraverijen organiseren zijn bewaarders van hun lokaal cultureel erfgoed, maar ook paardenliefhebbers. Paardenwelzijn staat daarbij voorop en is voortdurend onderwerp van reflectie. Een sportpaard is een gezond paard dat het aan niets ontbreekt, en waarmee niemand medelijden hoeft te hebben. Als Bond van Harddraverijverenigingen en -stichtingen in Nederland hebben wij, in samenspraak met de Stichting Nederlandse Draf- en Rensport, eerder een petitie van de Sectorraad Paarden gesteund tegen stigmatiserend dierenactivisme en bijgaande folder uitgebracht waarin een eerlijk beeld wordt gegeven van het immaterieel cultureel erfgoed dat de kortebaandraverijen vertegenwoordigen.

Ik hoop dat u het geschetste beeld wilt rechtzetten. De acties van Dier en Recht zijn schadelijk voor het aanzien van een eerlijke sport, beoefend door échte paardenliefhebbers en lelijk afbreuk doen aan de vrijwilligersorganisaties die met veel liefde en enthousiasme kortebaandraverijen organiseren in hun lokale gemeenschap.

Vriendelijke groet, Paul Mulder, voorzitter SNDR