Nederlandse grond bevat van nature veel ijzer. Als water wordt opgepompt met een puls die dieper dan 100 meter gaat, blijkt er nauwelijks risico op een hoog ijzergehalte. Maar als water uit ondiepere lagen wordt gehaald is dat risico veel groter. Water uit een eigen bron of uit de sloot kan daardoor snel te veel ijzer bevatten. Dit kan een risico zijn voor paarden.
Paarden nemen ijzer namelijk heel efficiënt in de darmen op en stapelt dit in de lever. Uiteindelijk gaat de lever minder werken, wordt het paard ziek (vermageren, sloom, dorre vacht) en kan het zelfs sterven. Drinkwater voor paarden moet bij voorkeur minder dan 0,2 mg/l ijzer bevatten. Meer dan 10 mg/l ijzer in het drinkwater levert een reëel gezondheidsrisico op. Teveel zware metalen zorgt voor een verbindweefseling in de lever. Paarden kunnen, zonder duidelijk acute ziektesymptomen, plotseling sterven. Vergiftiging is dan een mogelijke doodsoorzaak. Deze kan dus ook voorkomen door teveel metalen in het eigen drinkwater.
Testen
Het is dus verstandig om drinkwater voor paarden, zeker als dit uit een sloot of eigen bron komt, te testen op kwaliteit en aanwezigheid van zware metalen. Bij de GD is dit mogelijk met het zware metalen-pakket waarin, behalve ijzer ook op arseen, cadmium, chroom, koper, nikkel, lood, ijzer en zink wordt getest.
Bron: FNRS
Nou, ons drinkwater van de paarden komt uit een puntstuk op 6 meter diepte en lijkt soms tomatensoep door het ijzer wat er in zit. Onze 31 jarige merrie drinkt het al 24 jaar, net als haar 27 jarige halfbroer die nog bereden wordt en nog steeds super vruchtbaar sperma heeft. Een vrouw die in ons huis geboren is en dat water ook jaren heeft gedronken uit de put, is 111 geworden.
Hoe is dat in de Oostvaardersplassen?