In Nederland is het brandmerken al vele jaren verboden na invoering van het chippen. Binnen de EU-regelgeving geldt de verplichting dat sinds juli 2009 alle veulens met een chip geïdentificeerd moeten worden. In Duitsland worden de veulens door de verschillende stamboeken nog altijd van een brandmerk voorzien. Brandmerken van paarden wordt er naast identificatie gezien als een eeuwenoude traditie, cultuurbezit en als kenmerk. Gezamenlijk hebben de verschillende stamboekorganisaties en de Duitse hippische sportbond (FN) jarenlang gestreden voor het behoud van het brandmerken. Oorspronkelijk zou in de nieuwe wet in Duitsland ook het brandmerken worden verboden, maar dat is nu definitief aangepast. Het brandmerken is toegestaan tot eind 2018. Ook daarna mogen de paarden in Duitsland gebrandmerkt worden, maar dan alleen met een kleine locale verdoving.
Bron: Horses/pferd-aktuell.de
Er maar één bijzonder punt aan dit bericht: het druist in tegen de regels die voor alle Europese landen moeten gaan gelden! Op het gebied van dierenwelzijn lopen wij hier sowieso voorop; er is tenslotte maar één Europees land met een echte politieke partij voor dieren. Die primeur hebben wij. Persoonlijk zou ik graag zien dat wij (en dus ook alle andere land in ons werelddeel) niet afhankelijk worden van de Brusselse regelaars, dus een eigen autonome wetgeving behouden, maar hier maak ik graag één uitzondering op. De algemene regelgeving op het gebied van dierenwelzijn zou ik graag in heel Europa gelijkluidend ingevoerd zien. Zodat als wij hier uit welzijnsoverwegingen regels opstellen voor bijvoorbeeld veevervoer of slacht (al dan niet verdoofd), men niet naar een buurland kan uitwijken om de regels van ons eigen land te omzeilen.
En vice versa. Als wij ‘geciviliseerde’ Nederlandse Europeanen besloten hebben om de oude barbaarse tradities achter ons te laten en ons te richten op modernere mogelijkheden van registratie van ons landbouwvee (wanneer worden de oormerken van ons vlees- en melkvee nu ook eens vervangen door zo’n pijnloze chip?) zou het prettig zijn als de ons omringende landen zich aan dezelfde regels zouden moeten houden. Dat is een van de positieve mogelijkheden van een Verenigd Europa. Waarom verbaast het me trouwens niet dat juist Duitsland zo zijn best doet om aloude barbaarse gewoonten tegen de trent in in stand te houden..? Dat er na 2018 nog slechts gebrandmerkt mag worden met een kleine verdoving is een wassen neus: de napijn is minstens zo voelbaar als het merken zelf en de stress van het moment van branden wordt er ook niet minder van. Maar laat ik niet te negatief doen over een gewoonte waar we onszelf ook jarenlang aan hebben bezondigd. Er zijn tenslotte nog wel meer landen in Europa waar men sommige barbaarse gewoontes maar niet of moeilijk kan afschaffen.
Denk maar eens aan Spanje’s nationale topsport, het stieren’pesten’. Want de term ‘vechten’ kan ik met deze tak van sport niet verenigen. Gelukkig wordt deze vorm van kwelling steeds vaker veroordeeld en langzaam aan ook wel afgeschaft, maar als je de gemiddelde Spanjaard naar zijn mening zou vragen ontdek je de -ware- aard van het mensje..
Want ook al zijn er modernere sporten in zwang, voetbal lijkt me een goed voorbeeld, dat nagespeelde oergedrag bij het doden van het ‘wilde’ dier zit er zo diepgeworteld in dat men er nauwelijks afstand van kan doen. Oeroude gewoontes worden blijkbaar niet zo gemakkelijk doorbroken.
Ook bij de Duitsers niet, zo blijkt..
En niet alleen daar, ook bij een groot deel van andere Europese ingezetenen is aanpassing aan modernere inzichten een onbespreekbaar gegeven. Denk aan de rituele slacht. Via een televisieprogramma als Groeten Uit De Rimboe hebben we in voorgaande jaren kunnen bekijken hoe inheemse volken leven. Primitief als sommige stammen zijn, worden bij hen koeien of geiten nog wel door verwurging gedood om als maaltijd voor een heel dorp te dienen. In het licht van deze primitiviteit bezien was het riuele slachten, zoals door moslims zowel als joden al eeuwen geleden toegepast, een humane manier van levensbeëindiging van het slachtdier. Er werden bijvoorbeeld regels gesteld aan de scherpte van het mes en er werd een godsdienstig verband gelegd tussen het doden en het niet laten lijden van het dier, dat wij voor ons welzijn ‘mochten’ opofferen.
Duizenden jaren later, blijkbaar niet gehinderd door kennis van moderne, pijnloze mogelijkheden van slachten worden er nog steeds slachtdieren onverdoofd van het leven beroofd door mensen die volhouden dat dat een godsdienstige verplichting is, teruggaand op voorouders die in heilige boeken beschreven staan. Juist daarom zou ik juist denken dat gewoonten van destijds wel eens ‘gedateerd’ zouden kunnen zijn en dat een aanpassing aan de huidige inzichten een optie is.
Zo niet voor de vasthoudende koshere of halal etende medemens. Die blijft zich beroepen op zijn (gewoonte-)recht om zich aan zijn godsdienstige verplichting te kunnen houden. En wordt daarin ook gehoord, want ondanks de enorme lobby door de Partij voor de Dieren tegen de onverdoofde slacht heeft dat -nog- niet geleid tot een verbod. Misschien dat Eropa dáár nu eens een voortrekkersrol in zou kunnen spelen! Dan lossen we daarna ook het Duitse probleem nog wel een keer op.
En wij mogen de oorjes niet uitscheren?
wat een tegenstrijdigheid!
Als ze zo graag gebrand vlees willen ruiken ,steek dan de BBQ op met braadworst erop, als je paarden laat chippen ,heb daarna een gezellige middag op stal, ook voor de paarden die moeten toch rustig aandoen!
De chip is een moderne uitvinding, het resultaat kan alleen barbaarser zijn dan brandmerken. Diervriendelijk? Een zwitsers onderzoek heeft uitgewezen dat chippen meet stress oplevert dan brandmerken. Ik heb nu diverse malen gezien hoe fout het kan gaan met een chip en dat is geen pretje. En dergelijke grote trauma’s waarvan de gevolgen voor later nog niet te overzien zijn heb ik nog nooit gezien na een brandmerk. Ik heb bovendien nog nooit een wandelend brandmerk gezien, wel wandelende chips. Bij een hond zat de chip uiteindelijk in de schouder, bij een paard is hij onvindbaar.
Er is inmiddels weer een onderzoek gedaan, nu aan de Universiteit te Hannover.
Zij hebben van 28 gebrandmerkte paarden weefsel onderzocht en een hele rij negatieve gevolgen genoteerd. Na het opzoeken van alle medische termen leken mij de twee gevallen van chronische ontsteking inderdaad ernstig; de rest valt onder een normale heling van de huid na beschadiging.
Het noemen van de term derdegraads verbranding is discutabel.
Bij de groep gechipte paarden (16 stuks) werden 3 gevallen van duidelijke ontsteking binnen het bindweefsel geconstateerd, waarvan 1 ernstig. De rest had geen tot minimale (?) onstekingsverschijnselen.
Leeftijd gebrandmerkte paarden 2 maand tot 20 jaar. Leeftijd gechipte paarden 2 maand tot 25 jaar.
Conclusie aan het eind: “De, in vergelijking grootvlakkige verbranding door het brandmerk en het risico van een gecompliceerde heling, met het kleine risico van een kleine begrensde ontsteking door de microchip, waarvan de klinische relevantie niet bekend is (!), spreekt eerder voor de identificatie dmv de microchip.”
Ben ik nou gek? 3 van de 16 is nogal wat meer dan 2 van de 28 en omdat de klinische relevantie van een ontsteking rond de chip niet bekend (nooit onderzocht) is, is dat ‘dus’ niet erg? Net als de bindweefselvorming in het spierweefsel?
Dit is tekenend voor de hele manier waarop het chippen ons als veilig is verkocht.
http://www.tiho-hannover.de/aktuelles-presse/aktuelle-meldungen/aktuelle-meldungen/article/kennzeichnung-von-pferden-mitt/