Afgelopen weekend was ik in het zuiden van het land, waar een paar springpaarden van ons moesten lopen. De een vroeg op de dag en de ander laat in de middag. Er werden ook dressuurwedstrijden georganiseerd op B- en L-niveau en ik had dus alle tijd om deze te gaan bekijken. U zult misschien denken: B en L? Maar deze wedstrijden zijn vaak leuker en interessanter dan de zogenaamde hogere proeven.
De uitdrukking op de gezichten van amazones en ruiters weerspiegelen nog het gevoel dat het paard hen geeft en dat is op zichzelf een studie waard. Ik was blij verrast toen ik een meisje van ca 16 jaar een hele mooie proef zag rijden; correct uitgevoerde figuren, blij en zelfverzekerd kijkend, heel netjes zittend en dankbaar haar paard belonend na afloop. Ik gaf haar een compliment en zag dat zij dacht: “Wat leuk van zo’n vreemde oude meneer.”
Zij had het kennelijk aan haar instructrice verteld, want die stuurde mij de volgende dag een mailtje dat ze blij was met mijn mening en het een bevestiging was dat zij goed bezig waren. Verder was zij wel teleurgesteld wat betreft de punten. De amazone had maar 181 punten terwijl zij bijna altijd rond de 200 punten kreeg en won. Naar mijn mening volslagen onbelangrijk als je een goed gevoel hebt als ruiter.
Later zag ik een heel andere vertoning. Er liep een stokkreupel paard in een proefje. Als jonge amazone kun je dat misschien nog niet voelen, maar degene die voor staat te lezen en natuurlijk de jury moeten dat toch kunnen zien.
Ik had er weliswaar niets mee te maken, maar kon toch niet werkeloos blijven toekijken. Al was het alleen al om het zo veelgehoorde paardenwelzijn. Ik stapte naar de juryauto en maakte de jury erop attent dat zij een kreupel paard in de ring had. Zij vertelde mij dat ze ook twijfelde of het paard wel goed liep en dat ze juist van plan was er wat aan te doen. Ik bemoeide me daarna uiteraard niet meer met de zaak, maar zag wel dat er een behoorlijke discussie ontstond. De jury had het paard weggestuurd en naar mijn mening was dat de enige juiste beslissing.
Later hoorde ik dat collega-juryleden het er niet mee eens waren. Dit jurylid was immers geen dierenarts en ze had het kreupelen in de puntentelling kunnen verwerken als zijnde onregelmatig. In alle bescheidenheid maakte ik de jury erop attent dat er een enorm verschil is tussen een onregelmatigheid en stokkreupel. In het belang van het paard moet de oorzaak van de kreupelheid door een dierenarts worden vastgesteld en om erger te voorkomen, moet men direct stoppen met werken. Een bekende uitdrukking is: na regen komt zonneschijn. Deze dag was het voor mij andersom.
John Swaab
Deze column verscheen vrijdag 9 juli 2010 in De Paardenkrant.
Ja zelfs met een “onregelmatig” paard kun je niet doorrijden,een pasje kan nog eens een balanskwestie zijn maar duidelijk onregelmatig is toch echt eruit sturen en ik vind het vreemd dan andere mensen dan zeggen dat de jury geen dierenarts is.Dat ben ik ook niet,maar ik kan wel zien of een paard zuiver loopt ofniet..
Ook ik verbaas me over het feit van de reactie van de andere juryleden. Zelf jurylid zijnde en paardenwelzijn vooropstellend laat ik een combinatie met een onregelmatig en zeker een stokkreupel paard de proef niet uitrijden. Bij twijfel laat ik de combinatie nog even ronddraven met losse teugel om er zeker van te zijn dat er geen sprake is van teugelkreupelheid, want in dat geval zal de ruiter het wel terugvinden in de puntentelling. Als jurylid hebben we hier een verantwoordelijkheid te nemen. Het spreekt voor zich dat we de ruiter toelichting geven op onze beslissing en het advies geven een dierenarts in te schakelen.
Een jurylid mag nooit of te nimmer de plaats van een dierenarts innemen. Wanneer men ziet dat een paard onregelmatig loopt dan kan men dat in de punten tot uiting brengen.
Natuurlijk is het aan een dierenarts om te beoordelen of een paard kreupel is, maar het is toch de taak van de jury of het welzijn van het paard in het geding is? Bij mijn weten mag een jury een paard dat kreupel is gewoon de ring uitsturen. Lijkt me ook heel normaal dat dat gebeurt.