Ondergetekende nam onlangs weer eens deel aan een landelijke wedstrijd. Na jarenlange afwezigheid vanwege studie en werkdrukte was dit de hernieuwde kennismaking met het concoursterrein. Wanneer je deelneemt, vallen bepaalde zaken beter op dan wanneer je langs de kant staat. De drukte op het inrijterrein maar als eerste…
Kriskras door elkaar schieten verhitte paarden en rode hoofden van ruiters langs mij heen. Tussendoor wordt nog even een paard gelongeerd om de stalmoed te verdrijven. De bloederige KWPN’er bokt dat het een lieve lust is en de ruiter staat strak van spanning in een hoekje. Wanneer de groom het paard los zou moeten laten, krijg je naar mijn mening de grootste ongelukken.
Ook nieuw voor mij was de begeleiding van ruiter en paard naar de dressuurbaan door de groom. Netjes aan een halstertouw kon de betreffende combinatie nog net een volte bij letter B voor elkaar krijgen. Verder door de hoek ging niet en de combinatie bedankte vriendelijk de jury. Deze mijnheer stapte uit zijn auto en sprak de combinatie bemoedigend toe: “Gaat u alstublieft gewoon rijden!”
Ikzelf kwam er al snel achter dat de letters A en B elkaar wel erg snel opvolgen in een twintig bij veertig ring. De proef kende ik natuurlijk nog niet uit het hoofd en de nogal stevige wind speelde mij en mijn voorlezer behoorlijk parten. Al rondrijdend kwam bij mij de gedachte bovendrijven dat een twintig bij zestig ring voor de beginnende ruiters en paarden een veel betere optie is. We fokken het best presterende paard van de wereld. Deze is wat groter geworden, heeft veel meer beweging en staat behoorlijk hoog in het bloed. Geef dit paard in het begin van zijn of haar sportcarrière wat meer ruimte, zodat de natuurlijke gang veel beter kan worden getoond. De lompe remacties van ruiters en amazones na een uitgestrekte draf over de diagonaal zien we dan hopelijk ook wat minder en we behouden een blijde atleet.
Al doordravend schiet me een volgende optie binnen. Laat twee combinaties tegelijk starten in een grotere baan, bijvoorbeeld een L- en B-proef, zodat het relatief groene paard wat steun heeft aan de ander in de rijbaan. Bij het springen lijkt me dit lastiger maar desalniettemin niet onmogelijk.
Als kijksport geeft dit misschien ook wat extra elan, er gebeurt meer tegelijkertijd en we zijn met z’n allen nog sneller thuis. Daar waar ikzelf met enige weemoed terugdenk aan de afsluitende parade!
Drs. Gerrit Kampman, dierenarts bij Dierenkliniek Den Ham.
deze column verscheen vrijdag 12 augustus 2011 in De Paardenkrant
