Bianca Schoenmakers schreef op haar facebookpagina over hoe het haar de laatste tijd opvalt dat er veel slechte instructie is. "Om mensen paardrijles te geven hoef je eigenlijk niet heel veel meer te kunnen dan een geloofwaardig verhaal vertellen", aldus Schoemakers.
“Uiteraard zijn er accommodaties en werkgevers die een instructeursdiploma als eis stellen, maar verder is het een vrij beroep”, vertelt de springamazone. “In de 20 jaar sinds ik mijn instructeursdiploma op het NHB in Deurne behaald heb, is er dit jaar pas voor het eerst door mijn nieuwe WA verzekering naar gevraagd.”
Wekelijks voorbeeld
“De laatste tijd het valt me op dat er erg veel slechte instructie is”, vervolgt Schoenmakers. “Bijvoorbeeld een amazone die ik elke week les zie hebben en elke week ruim 20cm – ja echt – naast het midden van haar paard hangt tijdens die les, zonder dat zij daarin gecorrigeerd wordt. En die ruiter die met een slofteugel zijn paard met de kin niet verder dan tien cm van de borst af laat komen. Ja, dit doet hij dus onder het ‘kritische’ oog van zijn instructeur.”
Probleempaard
“Zo word ik soms door een paardenkliniek bij een probleempaard gehaald. De kliniek heeft deze patiënt dan geheel door de medische molen gehaald en gezond verklaard. Dus we gaan dan kijken waar het probleem verder kan liggen. Nou neem ik een ruiter die uit onkunde fouten maakt nooit iets kwalijk, zolang diegene er een expert bijhaalt om het beste uit zichzelf en zijn paard te halen, maar als die zichzelf benoemend expert dan op zo’n patiënt stapt, het met de kin op de borst trekt, zijn benen afsteekt en zich vervolgens afvraagt waarom dat paard toch niet wil lopen, vind ik dat behoorlijk kwalijk!”
Papiertje zegt niet alles
“Nou heb ik geen idee of dit gediplomeerde instructeurs waren, maar ook dat papiertje zegt denk ik niet altijd iets”, gaat de amazone verder. “Laatst was ik gastdocent springen op een MBO Paardenhouderij en -sport. De 2e- en 3e-jaars reden bij mij een springlesje. Aan het einde van het 3e jaar moeten deze leerlingen een ORUN aspiranten examen doen, waar zij voor slagen als ze minimaal een 6 behalen. Ik had ze een parcours met vier hindernissen en een dubbelsprong op laten bouwen. Na het losrijden met de eerste combinaties ben ik voor de zekerheid de hindernissen van 60cm gaan verlagen naar 40cm. Tijdens het losrijden was de eerste leerling al in tranen, want haar in slow-motion bewegende koudbloed was volgens haar zo enorm sterk en na twee rondjes galopperen waarin ik haar zei dat ze toch echt de voorkant los moest laten, kon ze het emotioneel niet meer aan.
Vervolgens zijn er vier leerlingen van hun paard afgevallen omdat hun balans op een paard van het niveau ‘carnavalsdronken ik op een evenwichtsbalk’ was. Paarden en ruiters gingen dus ieder hun eigen weg in een flauwe bocht na de sprong.”
Geen talent
“Gelukkig werden deze dagen geëindigd met leerlingen van een goed niveau en deed zelfs de juf een rondje mee op een door een fanatieke leerling meegebracht paard”, vervolgt Schoenmakers. “Deze juf kon prima rijden en haar paardrijkennis bleek ook van een goed niveau, dus haar schuld leek het me niet. Deze leerlingen hadden gewoon absoluut niet het talent om iets op een paard of in de instructie daaromheen te doen en dat heb ik ook uitgelegd aan diegenen die me na de les nog onder ogen durfde te komen.
Toch ORUN-papiertje
“Maar blijkbaar haalt een deel van deze dramatische gevallen toch hun ORUN. Enkele examinatoren schijnen moeite te hebben met het geven van halve punten, maar bij een 5 of lager zakken ze ook voor hun MBO en dat vinden ze sneu, dus geven ze een 6. Een MBO mag blijkbaar geen leerlingen weigeren op slecht paardrijniveau, maar misschien zouden er tussentijdse examens gedaan kunnen worden?”, vraagt Schoenmakers zich af. “En ik weet ook niet of het mogelijk, nuttig of zelfs goed is om van paardrijinstructie een beschermd beroep te maken. Want er zullen best hele goede oudere instructeurs zonder diploma zijn. Een particulier die gewoon een les van iemand wil, die doet waarschijnlijk niks met een regelgeving. En als er instructeurs voortkomen uit het drama wat ik op deze school gezien heb, wat zegt zo’n papiertje dan nog?”
Discussie op gang brengen
“Dus weet zo ook geen oplossing voor dit probleem, maar ik vind wel dat er door iedereen binnen de paardensport over nagedacht moet worden. Ik heb dit opgeschreven om hierover een discussie op te starten en zo wijzer te worden. Want als deze lijn doorgezet wordt, als dit soort leerlingen en instructeurs andere leerlingen en instructeurs gaan en blijven opleiden, dan gaat het niveau in de basissport echt heel erg hard achteruit!”, besluit Schoenmakers.
Bron: FB
Bianca , ik ben het helemaal met je eens ! Het probleem zit heel diep , het is niet alleen het niveau van de instructie , maar van de hele opleiding paardenhouderij . Het doel is (lijkt) om mensen hun papiertje te laten halen en dat gaat altijd ten koste van het niveau . Selectie aan de poort mag niet en daarna gaat selectie ten koste van slagingspercentages en dus van financiën ( toeslagen/subsidies) . Een vicieuze cirkel ! Maar wel een die we moeten doorbreken om het welzijn ( van mens en dier ) te bewaken .
Heel goed Bianca! Ik ben blij dat je dit aan de orde stelt!
Ik was op het instructeur seminar op het laatste horse-event. Een forumdiscussie of dat er meer paardenopleidingen moesten bijkomen. MBO,HBO en Orun opleidingen waren op het toneel vertegenwoordigd.
Na afloop stonden de heren bij elkaar. Ik vroeg hen of ik een vraag mocht stellen. Geen probleem. Ik zei dat ik op een dressuur wedstrijd met geluk misschien vijf combinaties zie waarbij het paard los door het lijf, ontspannen en onafhankelijk van de hand op zijn eigen benen loopt.
Dat beaamden de heren. Ja,maar dat is niet het ergste zei ik. Het ergste is dat de overgrote meerderheid die niet aan deze voorwaarden voldoet les krijgt van een instructeur die jullie hebben opgeleid. Toen was het stil. Stonden ze allemaal naar hun schoenen te kijken.
Paarden die foutief zijn afgericht winnen dressuur rubrieken! In de houding getrokken paarden zijn bijkans eerder regel dan uitzondering. Oranje linten zijn verworden tot brevet van bekwaamheid.
Ruiters die de essentie van het scala in de praktijk beheersen zijn zeldzaam. Op het laatste NK was het wat dat betreft bedroevend. Als ik dan de KNHS foto’s van een in elkaar getrokken paard met onderhals en een zeker vijf cm open gesperde mond die in de GP op het NK ruim 67% scoorde laat zien met het commentaar ‘goede jury’ krijg ik als antwoord dat ik het wel erg negatief zie. Men is zich bij de KNHS blijkbaar van geen kwaad bewust! Zouden zij echt van mening zijn dat het rijkunstige niveau goed is?
Qua springen kan ik niets zeggen, maar dat de benodigde kennis en inzicht omtrent rijkunst bij KNHS en opleidingen ver ondermaats is staat als een paal boven water.
De problemen zijn structureel!
Gebruik geen mensen met oranje linten maar mensen die het scala boven aan hun prioriteitenlijst hebben en dit ook kunnen toepassen bij de opleiding van instructeurs èn juryleden!
Het welzijn van alle betrokkenen zal er wel bij varen.
Ik schrik me kapot als ik dat lees over de MBO studenten. Met name dat ze een officieel ORUN diploma krijgen!! Over het niveau ben ik niet verbaast. Al die paarden aaiers koesteren de illusie dat ze “iets” met paarden willen gaan doen, zo leuk! Scholen ruiken hier een verdienmodel en zijn totaal niet kritisch in de toelating. Terwijl deze mensen veel beter paarden als hobby kunnen blijven houden en lekker op eigen niveau door knuffelen. Ik hoop dat rijverenigingen/maneges maar kritisch zijn in hun aaname beleid. Ik houd mijn hart vast voor onwetende particulieren die goede prive instructie zoeken.
MBO opleiding paardenhouderij is niets mis mee, maar voor de MBO instructeurs opleiding moeten de deelnemers een goede basis en voldoende rijervaring meebrengen, om in de beperkte tijd van de opleiding goede vakmensen af te kunnen leveren.
Bijvoorbeeld als toegangseis een kwalificatie KNHS in een nader te bepalen klasse.
Ach het is al jaren zo dat de KNHS “diploma’s/licentie’s”, bij het spreekwoordelijke pakje boter in de supermarkt verkregen kunnen worden ….
Om nog maar te zwijgen over alle die worden geschonken aan de vriendjes van ….. Enige kennis en kunde niet vereist …..
Kennis en kunde te over uit een andere tak welke de KNHS niet aanstaat of nog simpeler de persoon in kwestie, nee dan zijn ze niet thuis bang dat het ze duur komt te staan.
Wel nu denkt en stimuleert de KNHS alleen nog maar aan het verdienmodel en gaat helaas de kwaliteit binnen de sport verloren …..
Zo welkom en hard nodig, Bianca, … dank!
Er is al heel vaak hierover geschreven, echter er is tot op heden niets veranderd … alleen in negatieve zin! Peter Strijbosch gaf destijds aan dat er hard aan gewerkt werd, maar de resultaten blijven uit!
Ik wil niet in herhaling vallen, ik sluit mij volledig aan bij Sjak Arts.
Het is in- en intriest als we om ons heen kijken, of het nu in de wedstrijdsport is of de lessen in een vereniging. De slofteugels zijn eerder regelmaat dan uitzondering. Instructie staat met de handen in het haar te kijken hoe de “gevechten” in het zadel plaatsvinden om vervolgens de combinatie de rug toe te keren, niet wetende hoe dit op te lossen.
De inhoud van het losbladige ordnersysteem van ORUN is hoofdzakelijk gebakken lucht. Te triest voor woorden en geen wonder dat men geen kennis bezit. Voeg daar het gebrek aan kunde aan toe en het drama is compleet.
Ook de versnippering door de vele diverse hippische opleidingen draagt hier aan bij!
En die mensen worden los gelaten in de praktijk!
Inderdaad, laat niet het oranje lint, naamsbekendheid van stal of ruiter leidend zijn.
We hebben ontzettend goede paarden, maar de ruiters en proffesionals als instructie en juryleden zijn níet meegegroeid ……
Wat er m.i. mis is met het hedendaagse hippische onderwijs in Nederland is dat het niet meer de onafhankelijkheid heeft die het het NHB in Deurne ooit had of zoals Warendorf die nog steeds heeft, een instituut waar je respect voor hebt!
Teveel winnaars en organisaties met commerciële macht bepalen de richting hoe er opgeleid moet worden agv de vele belangen.
Het ontbreken van discipline en de versplintering vd hippische opleidingen dragen daar aan bij.
Niet langer is het Skala der Ausbildung de enige eerlijke en voor het paard meest verantwoorde wijze van opleiden, zoals ook de FEI die voorschrijft.
De snelle moderne rijerij die ogenschijnlijke winnaars levert bepaalt sinds decennia de nieuwe lijn in het hippisch onderwijs.
Oh ja, het Skala wordt zeker “behandeld” in de theorie, definities zijn immers gemakkelijk over te nemen, maar de theorie is volledig uitgehold. Men heeft het niet meer over de samenwerkende, overeenstemmende en regelende hulpen, …. dat kan immers veel sneller in de moderne rijerij door dat achterwege te laten! Gevolg van dit nieuwe beleid is dat de nieuwbakken instructeurs geen handvatten hebben, geen vaardigheden en dus niet in staat zijn ruiters te leren hun paard correct te gymnastiseren, niet in staat zijn te herleiden waar problemen vandaan komen en deze dus ook niet op kunnen lossen.
Als gevolg van onkunde, onvermogen en onbegrip vd rijtechniek zoekt met zijn/haar heil in ongeoorloofde trainingsmethoden …..
Vele ruiters, ook op hoog niveau, kunnen niet zitten, hebben dus geen balans en ritmegevoel, laatstaan enig rijkunstiggevoel.
Daardoor zien we heel veel bange ruiters op sensibele paarden m.n. in de dressuur, worstelend met alleen al de tempcontrole ….!
Persoonlijk denk ik dat het wijs zou zijn om het hippisch onderwijs terug te brengen naar een onafhankelijk instituut, geleid door ware vakjatten, waarbij het diploma een keurmerk wordt en die het koren, de echte professionals, zal scheiden vh kaf.
We werken immers met levend materiaal, die uiteindelijk de hoofdrolspeler is in de hippische wereld.
Uiteraard is het van het grootste belang dat je de goeie leermeesters op je pad treft, die je in en door de praktijk de theorie gaan laten begrijpen uiteindelijk ….
Helaas is het vinden van de juiste leermeesters vaker een kwestie van geluk. Dit zou een vanzelfsprekendheid moeten worden. Dat kan alleen als we allemaal dezelfde, eerlijke “taal” gaan spreken richting het paard ….