Eindelijk was het dan weer zover: Indoor Brabant! Na twintig jaar woonplezier in (de buurt van) het prachtige ‘s-Hertogenbosch en enkele honderden keren door de draaideuren van de Brabanthallen gelopen, gevallen en gerold te zijn voor, tijdens en na vele edities van Indoor Brabant, foute- en houseparty’s durf ik toch wel te stellen dat ik de weg daar op m’n duimpje ken.
Illusie
Blijkbaar was die stelligheid een (door alcohol opgewekte?) illusie, want het begon al bij de entree. Na de jaarlijkse aanvaring met de parkeerwacht – ik schijn ieder jaar weer precies de verkeerde te treffen, en dat ligt écht niet aan mijn parkeerkunsten denk ik – werd er aangegeven dat de nieuwe ingang links om de hoek was. Braaf liep ik voor mijn gevoel de compleet verkeerde kant op met de stroom mensen mee over iets wat op een tweehonderd meter lang zebrapad leek, en de desoriëntatie sloeg al lichtelijk toe.
Net zadelmakke pony
De nieuwe entreehal was prachtig, licht en ruim en er wapperden een behoorlijke boel vrolijke sponsorvlaggetjes. Helaas waren er nog wel dezelfde irritante draaideuren die verdacht veel overeenkomsten vertonen met een net zadelmakke pony, nèt als je denkt dat je er soepel doorheen kunt staan ze ineens stil om daarna een spurt te maken.
Misschien is dat gelijk een verklaring voor de valpartijen na de feestjes. Met een gemompelde vloek overleef ik de draaideuren en kan me vlotjes naar de eerste hal begeven. Wat leuk, er is weer een losrijruimte gelijk bij binnenkomst!
Tegelijkertijd slaat er een lichte paniek toe, en ik voel me een hopeloze toerist op de plek waar ik me al die jaren zo thuis heb gevoeld… alles was compleet anders! Plattegrondje dan maar? Nee nee, vermaan ik mezelf, we gaan hier niet als een zotje op een plaatje staan kijken, je woont hier potverdorie zowat.
Bar, pub, grill, sushilounge, VIP-café, check
Maar als je binnenhuisarchitect alle meubels verzet en dan ook maar gelijk alle gangen en kamers verplaatst, is het nog lastig om de woonkamer te vinden zeg maar. Bar, pub, grill, sushilounge, VIP-café, check. Duidelijk aangegeven maar ik heb geen honger, ben allesbehalve een VIP en voor drank is het nog veel te vroeg, gok ik.
Als een scheel kuiken wat de tafel van twaalf op moet lezen kijk ik om me heen en probeer de meest logische route langs de stands uit te stippelen. Tevergeefs, want ik heb geen blasse Ahnung waar ik me bevind. Dus, bij twijfel rechtsaf (in de klasse waarin ik dressuur rijd moet je in iedere proef na het binnenkomen rechtsaf, iets met ruiterlogica…).
Naakte vrouw en twee middelvingers
Net als ik langs luxe stands met bronzen beelden, stoelen die duurder zijn dan mijn complete inboedel, frontriemen die de Koningin van Engeland niet zouden misstaan en een metershoog schilderij van een naakte vrouw die twee middelvingers opsteekt (waarvan ik me afvraag wat dit hier doet, maar me merkwaardig genoeg enorm aanspreekt) slenter, kom ik wat vriendinnen tegen die ook nooit een Indoor overslaan. Ze lachen om mijn verloren blik maar delen mijn gevoel van dwaling. Gelukkig zijn zij het wegwijzerbord al een aantal keer gepasseerd en kunnen me er ongeveer naartoe wijzen.
Kreunende portemonnee
Ik vervolg mijn kronkelweg, langs nog meer stands waarvan mijn portemonnee bij voorbaat al hoorbaar begint te kreunen – of zijn dit nou weer dezelfde? Nee, dit is Cartier, daarnet was Chanel. Ofzo. Een keer of vijf steek ik de rijroute over en net als ik een lichte paniekaanval krijg omdat ik deze grillbar nu al voor de derde keer ruik kom ik dan eindelijk bij een vrolijke wegwijzer die aangeeft dat er in alle richtingen iets leuks te zien is. Main Arena, die kant op… yes, hoera!
Glimmende skelter
Langs een rij massagestoelen staat een mooi ijkpunt, een glimmende skelter die pontificaal op een plateau staat te prijken. V10, staat er naast het logo met vier ringen. Leuk. Misschien kan ik de navigatie eruit jatten om straks weer naar de uitgang te komen. Precies op tijd kom ik bij de tribune aan die uiteraard met de verandering mee zijn gegaan en nu anders heten dan de voorgaande jaren… blijkbaar zit ik nu op A in plaats van West, om het makkelijk te maken.
Ik vind het allang best en plof met een diepe zucht op mijn stoel, even bijkomen van dit onverwachte avontuur. Ik zou echt een héle slechte padvinder zijn. Inmiddels is het tijd voor wijn… proost. Op mooie paardensport.
Sabine van Amerongen
En dan nog maar niet te spreken over het gemis van de toiletten die voorheen direct achter de tribunes te vinden waren
Heel herkenbaar!
Het slechte overzicht, het gebrek aan duidelijke bewijzering is een grote gemiste kans voor een topevenement als Indoor Brabant.