Antwoord Schelstraete Advocaten
Indien partijen een overeenkomst aangaan voor een bepaalde tijd, geldt dat zo’n overeenkomst niet zomaar voortijdig kan worden opgezegd. Dan moeten er zwaarwegende gronden voor opzegging bestaan. In deze casus gaat het echter om een overeenkomst voor onbepaalde tijd. Men heeft namelijk bij het aangaan van de overeenkomst niet afgesproken hoe lang de overeenkomst zou gaan duren. Zo’n tussen partijen geldende overeenkomst van onbepaalde duur mag door één der partijen (eenzijdig) worden opgezegd. Volgens de wet moet er echter wel een redelijke opzeggingstermijn in acht worden genomen. Hoe lang deze termijn is, hangt af van de periode dat de overeenkomst reeds loopt.
Beter zou het zijn wanneer partijen hun afspraken schriftelijk hadden vastgelegd. Dan had er ook een afspraak omtrent de beëindiging van de overeenkomst gemaakt kunnen worden, hetgeen een vervelende situatie als deze had kunnen voorkomen.
De eigenaar mag zijn paard dus met inachtneming van een redelijke termijn ophalen bij de ruiter. De ruiter stelt echter dat mondeling is overeengekomen dat er bij een eventuele verkoop van het paard een gedeelte van de verkoopopbrengst aan hem zou toekomen. Ook een mondelinge afspraak tussen partijen is geldend ingevolge de wet. Daar kleeft echter wel een nadeel aan dat ik zo meteen zal bespreken.
Aangezien het paard bij de ruiter wordt weggehaald om bij een andere ruiter onder te brengen, is er dus geen sprake van een verkoop. Uit de casus blijkt niet dat partijen reeds hadden afgesproken om tot verkoop aan een derde partij over te gaan en zolang het paard dus niet verkocht is, kan er ook geen verkoopopbrengst worden verdeeld. Bovendien staat deze afspraak tot het verdelen van de verkoopopbrengst niet op papier. Dit betekent dat één der partijen, indien er bij het maken van de overeenkomst geen getuigen aanwezig waren, zich op het standpunt zou kunnen stellen dat een dergelijke afspraak nooit gemaakt is. Bij een mondelinge overeenkomst kun je dus met een bewijsprobleem te maken krijgen. Het is dan ook altijd verstandiger om dergelijke afspraken op papier te zetten.
Wil dit alles nu zeggen dat de ruiter met lege handen achterblijft? Indien de ruiter maandelijks door de eigenaar werd betaald voor het berijden en verzorgen van het paard hoeft de eigenaar bij het beëindigen van de overeenkomst in principe geen verdere vergoeding aan de ruiter te betalen.
Het kan echter zo zijn dat de ruiter niet werd betaald voor zijn diensten en dat deze kosten door het verdelen van de verkoopopbrengst uiteindelijk zouden worden voldaan. Nu is het paard blijkbaar niet verkocht, dus er valt geen verkoopopbrengst te verdelen. De eigenaar zal dan aan de ruiter wel een reële vergoeding moeten betalen voor de diensten die de ruiter de afgelopen jaren aan de eigenaar heeft geleverd. De eigenaar zal dus nog met de ruiter moeten afrekenen. Dit laatste geldt ook indien er helemaal niets op papier staat. De eigenaar mag er namelijk niet van uitgaan dat de ruiter het paard jarenlang gratis heeft getraind en verzorgd.
Is dit niet een rare casus? Indien een eigenaar zijn paard “gratis” laat gebruiken met als doel hobbymatig dressuur rijden heeft de eigenaar toch jaren de verzorging en risico’s in kosten op zich genomen? Het zou mij verbazen als de “ruiter” in dit geval dan nog een declaratie mag indienen.
Dat zou inhoudelijk betekenen dat elke “verzorger” achteraf een declaratie kan doen bij een paardeneigenaar dat lijkt me een zeer aparte situatie.
Uiteraard is het altijd verstandig afspraken overeen te komen op papier en in dit geval heeft de eigenaar besloten om van ruiter te veranderen, van verkoop is dus geen sprake.
Vervelend voor de ruiter dat het paard nu wordt overgedragen aan een andere ruiter maar het lijkt me meer dat het hier om emotie gaat. Volgens mij weegt de weegschaal hier gelijk…