Het eerste dat mij opvalt is de complexiteit van de Nederlandse hengstenselectie. Die is veelomvattender en veeleisender dan de Duitse. In Duitsland zijn er allerlei sluipwegen; lukt het in Hannover niet, dan krijgt een eigenaar zijn hengst in Westfalen of Oldenburg waarschijnlijk wel gekeurd. In Nederland is er geen ontkomen aan, je moet met je hengst door die strenge selectie die voor iedereen gelijk is.
Sportieve verplichtingen
Maar tussen de gekeurde hengsten bestaat, naar mijn mening, in Nederland geen echte kansgelijkheid. Het maakt nogal wat uit of een ruiter van het niveau Emmelie Scholtens, Edward Gal of Hans Peter Minderhoud op je rug zit! Zo krijgen hengsten, die zeer professioneel worden gemanaged en waarvan de eigenaar kan kiezen voor een topruiter, meer kansen dan andere hengsten. En wát als een jonge hengst bijvoorbeeld geblesseerd raakt, of om een andere reden niet kan voldoen aan sportieve verplichtingen?
Die sportieve verplichtingen vormen dan ook het grote verschil met Duitsland. Als een hengst bij ons eenmaal het verrichtingsonderzoek heeft doorlopen, volstaat het als hij zich één keer per jaar super laat zien op een hengstenshow. Nederlandse hengsten hebben een zwaardere baan dan Duitse. Eigenlijk is er bij jullie geen echte pauze en als je het verrichtingsonderzoek, de hengstencompetitie, de Pavo Cup en eventueel het WK in Verden bij elkaar optelt, is dat voor een jong paard best veel.
Juist omdat de hengsten zich bij jullie elke keer weer moeten bewijzen, kan de gelijkheid der kansen in het gedrang komen. Want het leveren van prestaties in de sport zal succesvoller verlopen als er een topruiter op de rug van een dekhengst zit.
Spanning tolereren?
Tussen Pavo Cup en Bundeschampionate zie ik ook levensgrote verschillen. Ik vond het opvallend dat het helemaal niet uitmaakt als een jong paard in de Pavo-competitie een keer wegspringt of anderszins spanning heeft. In Duitsland wordt in principe elke vorm van spanning negatief geïnterpreteerd, terwijl het bij jullie met gemak wordt getolereerd.
Wat ik hier positief aan vind, is de prioriteit die dan komt te liggen bij de sportieve mogelijkheden van jonge paarden. Eigenlijk gaat het daar ook om als je jonge paarden beoordeelt. Maar we moeten natuurlijk wel onder alle omstandigheden de grenzen bewaken. Jonge paarden moeten gehoorzaam en beoordeelbaar zijn, het is niet de bedoeling dat ze op twee benen door de baan gaan!
Vooruitgang
Als ik de afgelopen periode overzie, staat het voor mij vast dat de Nederlandse fokkerij in twintig, dertig jaar tijd een enorme vooruitgang heeft geboekt. In die periode zijn jullie sneller vooruit gegaan dan de Duitse fokkerijen. Jullie hebben de paarden de scherpte meegegeven die van belang is voor de Grand Prix. Maar ik zeg er gelijk bij dat de Duitse fokkerij haar kwaliteit zeker niet heeft verloren.
Dankzij Bordeaux mag ik van beide invloeden profiteren. De Nederlandse ‘go’ – via vader United – en de Duitse rittigkeit – via de moederlijn die teruggaat op een volle zus van Ahlerich en Amon – zijn optimaal bij elkaar gekomen in dit absolute ‘Ausnahmepferd’. Want dat is Bordeaux écht! Naast zijn fysieke vermogen en zijn ‘losgelassenheit’ frappeert zijn instelling mij elke keer weer. Je kunt elk moment de totale ontspanning van hem vragen, maar met hetzelfde gemak pakt hij ook op elk gewenst moment een heel moeilijke oefening op. Zo’n cocktail van kwaliteiten kom je maar heel zelden tegen.
De Duitse dressuuramazone Eva Möller won afgelopen jaar het WK voor jonge dressuurpaarden met de vijfjarige Sa Coeur. Ook was ze rijdend jurylid tijdens de Pavo Cup.
Deze opinie verscheen vrijdag 7 december 2012 in De Paardenkrant.