Volgens de organisatie zijn de mondiale verplaatsing van paarden in combinatie met een gebrek aan kennis en educatie over antibiotica gebruik, de grote boosdoener van de wereldwijde ’trend’ die op het gebied van resistentie waarneembaar is. Waar 20 jaar geleden behandelingen uitermate succesvol waren, zijn bepaalde bacteriën inmiddels zo opgewassen tegen het medicijn gebleken, dat dit leger “survivors” met eigen koloniën de strijd tegen de werkzaamheid van antibiotica is aangegaan.
Omdat het verspreiden van bacteriën niet slechts beperkt blijft tot lokale gebieden is een universele aanpak van groot belang om wereldwijde resistentie te voorkomen.
Volgens Bernard Vallet, directeur van de Franse afdeling van de dierenwelzijnsorganisatie, is het zogeheten ‘doktertje spelen’ door de diereneigenaren zelf een ‘populair’ beleid. Veel mensen grijpen, vanuit de gedachte dat het middel vroeger bij gelijke voorvallen ook zijn werk deed, naar restjes antibiotica in de medicijnkast op het moment dat hun paard ziekt blijkt te zijn. Van een doordachte en afgewogen medische toets in de vorm van een antibiogram door een bevoegde arts ontbreekt dan elk spoor.
In een antibiogram wordt een analyse gemaakt van de bacteriën die een bepaald ziektebeeld veroorzaken. De mate van reeds aanwezige resistentie wordt in kaart gebracht en op grond daarvan kan een arts een weloverwogen keuze maken voor het gebruik van een bepaald medicijn. In de lijn van deze gedachte moet het gemak waarmee men online antibiotica kan bestellen dan ook uitgebannen worden. Deze middelen zijn voornamelijk goedkope imitaties van het kwaliteitsproduct doordat zij een veel kleinere hoeveelheid actieve stof bevatten. Wanneer een te lage dosis actieve stof een stam bacteriën treft, is de kans erg groot dat overleving en daarmee resistentie ontstaat. Alleen om deze reden al is het van het grootste belang dat eigenaren de instructies van de dierenarts betreffende de hoeveelheid en wijze van antibiotica gebruik zorgvuldig opvolgen. Echter, ook een gebrek aan kennis omtrent de resistentie onder dierenartsen heeft een zeker mate van laksheid en gemak aangaande de inzet van het middel tot gevolg gehad.
Vallet benadrukt tot slot dat onderzoek naar antibiotica en de toepassing daarvan nodig is en blijft om weerbaar te blijven tegen bacteriën. Echter, in zijn visie is ook de wetenschap een keer ‘uitgeput’. Het blijven leunen op de gedachte dat de wetenschap het probleem verhelpt, is te naïef. Adequate en weloverwogen inzet van antibiotica is van cruciaal belang om de verdere ontwikkeling van resistentie tegen te gaan.
Bron: Horses/ the Horse
Naar mijn idee is de rol van de dierenarts op dit gebied substantieel. Mijn eigen idee is dat zij uit hun ivoren toren moeten komen en beter het gesprek aan moeten gaan met hun klant.
Mijn ervaring is dat zij vaak het idee geven wat haastig te zijn, mij niet helemaal serieus nemen ( ik heb er niet voor geleerd, dus kan soms domme vragen stellen, maar ik ben niet helemaal onnozel en ik heb al 35 jaar paarden).
Soms wordt heel snel gekozen voor het toedienen van antibiotica, inspuiten en/of oraal. Dit wordt niet in het paspoort genoteerd.
Een andere keer krijg ik een antibioticacreme voor een klein mokplekje op het been en moet dit worden genoteerd in het paspoort, waarbij het paard wordt uitgesloten voor de slacht.
Ik ken de regels niet precies, zoals gezegd ik heb er niet voor geleerd, maar vind het wel wat onbegrijpelijk.