Wat doet een ruiter met zijn zit en benen als hij beenhulpen geeft tijdens zijgangen? Patricia de Cocq onderzocht het. “Slechts weinig ruiters hebben een stil onderbeen. Uit mijn onderzoek blijkt dat sommige ruiters schoppen. Iedere ruiter leert zichzelf een andere manier aan waarop hij de hulpen geeft en dus geeft iedere ruiter andere beenhulpen. Dit bleek ook toen we keken hoe de ruiter zijn buitenbeen tijdens een travers gebruikt.” Patricia toont een aantal grafische afbeeldingen. “Deze ruiter geeft iedere pas dezelfde hulp. Deze pakt zijn paard aan, want die wilde niet. Dat kun je ook duidelijk zien. En deze geeft gedurende de oefening steeds een harde hulp, een zachte hulp, een harde hulp, et cetera. Om en om. Als ik paard was, zou ik het als ruis ervaren. Men heeft het tegenwoordig over de leerprincipes van een paard. Uit mijn onderzoek kan ik ook aantonen dat die kloppen, je kunt inderdaad met één klein beenhulpje je paard een schouderbinnenwaarts laten lopen.”
Lees het volledige interview met Patricia de Cocq in Bit 196/197. Dit nummer ligt nu in de winkel.
Theorie en praktijk.
En blijkbaar blijven er nog altijd mensen halstarrig vasthouden aan DIE of DIE bepaalde theorie. Afhankelijk van hun achtergrond of hun voorkeur kiezen ze voor de Duitse, Franse rijschool of zelfs voor de klassieke. Allen hebben hetzelfde doel, maar de theorie is toch verschillend.
De theorie is de basis, als het ware de kleuterschool, om daarna via de lagere school, het te brengen tot de hogere school en de universiteit. Maar theorie blijft theorie. Komt daar nog bij dat we niet 1 levende wezen zijn, maar 2 die TESAMEN iets moeten presteren. En hoewel de theorie zegt dat 1 + 1 = 2, zal de praktijk uitwijzen dat daar veeeeeeeeeel varianten op bestaan.
Wat zijn paarden toch knap dat ze zo hun best doen om ons te begrijpen, hoe tegenstrijdig en verschillend we vaak ook zijn.
Edele dieren die specialisten zijn in sociale vaardigheden en die enorm hun best doen om ons echt te snappen en zo hun best doen, voor ons. Gewoon op gevoel, net zoals een goede ruiter zijn/haar aanvoelt en dat zien we allemaal.
Mensen zeggen iets, en denken dat ze dat doen. Paarden doen, en ze zijn puur zichzelf en voelen ons aan, zonder onderzoek.