Ergens in een stal loopt een paardenvrouw. Parelli is haar lust en haar leven. En haar paard verandert langzamerhand van een vrolijk, onopgevoed dier in een zombie. Met zijn hoofd op half zeven en zijn oren slaphangend staat hij in de wei niets te doen. Hij kijkt, maar ziet niets, is totaal in zichzelf gekeerd. De andere paarden laten hem links liggen en hij is ook niet in hen geïnteresseerd. Zijn baasje vindt dat ze een goede band met hem heeft en dat ze hem met subtiele aanwijzingen kan sturen. Samen bereiken ze mooie dingen, het hoogst haalbare tussen mens en paard.
Ergens in een andere stal loopt ook een paardenvrouw. Dressuur is haar lust en haar leven. Haar paard verandert op stal langzamerhand van een vrolijk, onopgevoed dier in een zombie. Met zijn hoofd op half zeven en zijn oren slaphangend staat hij in de stal. Hij kijkt, maar ziet niets. Als hij gereden wordt, moet iedereen afstand houden, want hij kan niet tegen andere paarden in zijn buurt. Buiten uitstappen kan niet, want hij is te heet om van het erf te gaan. Dagelijks trainen ze hun oefeningen in de binnenbaan. Zijn baasje vindt dat ze een goede band met hem heeft en dat ze hem met subtiele rijtechnische aanwijzingen door de dressuurbaan kan sturen. Samen bereiken ze mooie dingen, het hoogst haalbare tussen dressuuramazone en dito paard.
Terug naar stal één. De stalgenoten komen kijken naar zoveel moois tussen mens en paard. Het paard staat niet vast, want als zijn baasje zegt dat hij ergens moet blijven staan, dan doet hij dat, wat voor bom er ook ontploft. Ze werkt met hem met een carrotstick en terwijl hij nog steeds als een zombie staat, bewonderen de stalgenoten de mooie energieën die om hem heen hangen.
Dan weer naar stal twee. Stalgenoten komen kijken naar zoveel moois tussen mens en paard. Nog een keer de uitgestrekte draf, nog eens een appuyement, steeds opnieuw. De stalgenoten kijken bewonderend naar het subtiele gebruik van de LDR-methode tussen de oefeningen door. Na het rijden kan het paard niet vast staan, want het is een sportpaard, een diva, voor je het weet blesseert hij zijn talentvolle benen. En vanaf tien minuten voor de proef mag niemand hem nog fotograferen, want dan staat hij op ‘scherp’ en ontploft hij van de klik van de camera.
Inmiddels heb ik alle Parelli-fans op de tenen getrapt en ook de dressuurruiters over de rooie gekregen. Toch heb ik niks tegen Parelli en niks tegen dressuur. Parelli is een prima manier om met je paard te leren communiceren en dressuur is een prima manier om je paard af te richten. Voor beide geldt wel: met beleid.
Ik denk dus dat het leuk zou zijn voor het Parelli-paard om eens te dressuren en een oefeningsloze buitenrit met een ondeugende bokkensprong te maken. Het dressuurpaard vindt het vast leuk om eens geparellied te worden en een slofloze buitenrit te maken met een ondeugende bokkensprong.
In de paardenwereld zijn veel mensen die uit volledige overtuiging voor één bepaalde weg kiezen. Verwijtende vingers wijzen naar elkaar, de ander doet het fout. Ondertussen zijn ze zelf extremist geworden. Een dressuurextremist, een natural-extremist, een endurance-extremist, een westernextremist of iets anders. Het levert niets anders op dan blessures door eentonig werk (vraag de dierenarts!) en paarden die geestelijk afgestompt of juist overprikkeld zijn.
Marjan Tulp, hoofdredacteur Bit
Deze column verscheen 12 maart 2010 in De Paardenkrant.
Leuke collumn en erg waar. Mijn paard is vrolijk en blij, Hij rijdt bosritten, trail, westernriding, doet van alles zoals: grondwerk obstakel trainingen, monty roberts trailerlaad oefeningen en loswerken volgens de freestyle methode. We starten een paar keer per jaar een endurance wedstrijd en doen af en toe een springlesje mee. Verder mag hij af en toe mee een weekend weg waar hij als een vorst in de wei staat en door de plassen in de bossen crosst tot de modder in zijn manen kleeft, heerlijk. Een keertje met koeien werken en de TREC staat op mijn verlanglijstje. In april starten we de Centered opleiding als aanvulling op mijn instrukteurs diploma’s. We willen einde seizoen ook nog graag naar de Ardennen en ik zou ook nog wel een GPScursus doen. Dit allemaal met mijn vierbenige duizendpoot. Ik moet eerlijk zeggen soms hebben we het wel erg druk maar we hebben altijd plezier voor twee! En natuurlijk rijden we regelmatig gewoon in de buitenbak en volgen we lessen om soepel en lenig te blijven, naast een regelmatige sportmassage
Babette
Ik las in eenpaardenblad een artikel over Hempfling dat ik met even veel plezier heb gelezen en hier bij aansluit. Hij meldt daarin dat hij een paard zonder teugels rijdt, maar dat dat niet wil zeggen dat je elk paard zonder teugels kan rijden.
bovenstaande is helaas maar al te waar. Het neigt inderdaad naar extremisme. Goede samenwerking met een paard is gebaseerd op wederzijds begrijpen met natuurlijk de weegschaal met inzicht zwaarder wegend voor de menselijke partij (tenslotte willen wij met de paarden samenwerken). Dan zal de afstomping of de overprikkeling van het dier missschien op tijd worden erkend. Heel veel paardenleed kan hierdoor worden voorkomen. Betweterigheid heeft absoluut geen plaats binnen een relatie, dus waarom veelal wel in de relatie tussen mens en paard ?
Alles moet met mate he. En alles waar “te” voor staat, is uiteindelijk niet goed.
Zelf vind ik allerlei methodes reuze interessant en ik pik overal wat van mee. En ga verder op mijn eigen manier.
Het welzijn van het paard moet gewoon voorop staan je moet ook kunnen zien hoe het met je paard gaat. Als je dat niet kunt, dan weet je eigenlijk nog niets van paarden. Zoals beide vrouwen hierboven beschreven in het verhaal.
O, wat herkenbaar en idd denken beiden dat zij het goed doen.
Ik doe mijn best om deze 2 werelden te vermengen. Paard is 18 jaar en ziet er blij en goed uit. Dressuur, springen,crossen,voor de wagen,endurance,grondwerk alles heeft hij gedaan. Door zijn leeftijd spring ik niet meer met hem, voor de kar werd een beetje link toen hij zeer slechtziend werd aan zijn rechter oog, maar thuis dressuren we en dat vindt hij leuk, vooral de moeilijke oefeningen vindt hij leuk om te doen. Het lijkt nergens op maar we vinden het allebei leuk die wissels om de pas, haha.
We zijn nu heerlijk aan het endurancen en ik verdiep me meer in rechtrichten. Leuk zo`n paard die op je staat te wachten en je ziet m denken, wat gaan we vandaag nou weer eens doen.
Als ik dan naar veel andere paarden kijk heb ik meelij. Idd alleen rondjes in de bak en het liefst met een slof, zij weten niet wat een bos is en als er ook maar iets niet helemaal io is gauw de veearts erbij, vaak voor een wiisewasje. De enige rit in de trailer is naar de veearts. Triest hoor.
Misschien komt het ook wel door de gespecialiseerde fokrichting dat mensen óf het ene, óf het andere kiezen. Word je geboren als Gribaldi x Jazz, ja dan ben je bij voorbaat al veroordeeld tot rondjes hoogdraven in de rijbaan.
Jammer genoeg weet een paard van zichzelf niet dat hij een dressuurpaard is. Of wat voor paard dan ook. Het is gewoon een paard.. dat gras wil eten!
Dus als wij mensen dan zonodig een speciale band willen opbouwen en/of willen springen, dressuren enzovoort, hou die dagelijkse uurtjes dan een beetje leuk en afwisselend voor je paard. En laat hem verder doen wat hij eigenlijk het liefst doet: gras eten!
Kijk eens op mijn website http://www.morelli-aalten.nl bij activiteiten > Natural Horsemanship naar de filmpjes van Karen Rolff, een Amerikaanse Grand-Prix amazone en 3* Parelli instructrice.
Dan zie je uitgelaten paarden die het heerlijk vinden met haar te spelen.
Pat Parelli zou zelf ab-so-luut niet tevreden zijn met een beschrijving zoals bovenstaande. Want ook zijn doel is van een veelzijdig, gelukkig paard te hebben, en niet een robot, dus die vrouw doet dan toch ergens iets fout, ze heeft waarschijnlijk van de 7 games de 7 tortures gemaakt en is zelf een taskhunter geworden, alles waar Parelli zelf voor waarschuwt!
Ikzelf ben een dressuuramazone die het beu was vooral gefrustreerd op mijn paard te zitten want o wee waar heeft ie nu weer bang van, het rijden was bijna een plicht geworden, toen heb ik Parelli ontdekt (dit kon evengoed een andere stroming zijn natuurlijk), en een nieuwe wereld is opengegaan want nu weet ik hoe ik met mijn paard kan spelen, en hij vind het allemaal geweldig! Het dressuren is natuurlijk niet uit de picture, dus hier geldt dus ook het principe, geef ze afwisseling, in alles, en hou het leuk.
Ik sluit mij volledig aan bij mevrouw Tulp. De DVD’s van Parelli tonen het aan, de paarden zijn bang van hem en gedragen zich inderdaad als zombies. Ook de zogenaamde ‘roundpen’
methode is te gek voor woorden, eerst een paard van je af jagen en dan weer vragen terug te komen (het paard moet wel want het kan toch nergens anders heen). Probeer de roundpen methode eens zonder omheining. Ben benieuw wat er dan gebeurt. Toevallig heeft Klaus Ferdinand Hempfling zich ook al negatief uitgelaten over bovenstaande methodes (zie http://www.horsesforlife.com). De manier om goed met je paard om te gaan is toch vrij simpel: luister naar en observeer het dier, zodat je weet hoe jouw paard in elkaar zit. Daarop pas je de training aan en die training verandert steeds naarmate je meer leert en meer te weten komt over je eigen paard. Het vervelende hiervan is dat je uiteraard ook wel eens fouten maakt, maar eigenlijk is dat wel goed, want daar leer je weer van. Verder kost het gewoon allemaal tijd, veel tijd. Als je dat niet hebt, dan is paardrijden de verkeerde hobby/sport.
Vergeet de commercie vooral niet te noemen…
die wil dat wij als Anky’s met in cyclaamkleurig aangekleede paarden onze voltetjes rijden of als volleerde ‘paardenfluisteraars ‘inclusief cowboy outfit al browny etend over s’Heeren wegen rijden.
(hebt U wel eens naar de “flitsende ” linedancers gekeken.Dat is werkelijk een HYPE ;-))))….
Ook in bejaardenhuizen heel populair…kan zelfs met rollator beoefend worden incl. leren jack met franje 😉
Wij hebben onze toenmalige hengst(Fries x Andalusier) vanaf dag één opgevoed (zonder geestelijk/lichamelijk geweld)volgens the seven games van methode Parelli en op 4 jarige leeftijd beleerd en ingereden volgens de methode Antoine de Both,hij heeft vele kilometers gemaakt door de duinen en het strand,ook een sprongetje vond hij leuk….
Als we bij de stal kwamen stond hij ons blij op te wachten,in het land maakte hij de gekste capriolen,kwam in galop naar ons toerennen als hij ons zag,gedroeg hij zich heel respectvol en was vooral voorzichtig tov kinderen…trailerladen geen probleem,bij de smid heel meegaand en geduldig,maar vooral in de paardengroep een graag geziene vriend die de leiding nam zonder agressief gedrag te hoeven tonen(hij was inmiddels gecastreerd,(louter en alleen vanwegen evt dekgedrag)
Het was een extreem allround paard zonder frustraties tov mens en dier!!!
Deze column gaat niet over Parelli, zoals ik al aangeef heb ik niks tegen Parelli of tegen dressuur. Het zou ook endurance of springen of…of… kunnen zijn. Deze column gaat over extremisme, paardeneigenaren die zo in één discipline of methode van trainen doorslaan dat het paard het geestelijk niet meer aankan en afgestompt of overprikkeld raakt. Of stomweg blessures krijgt. De amazones die ik als voorbeeld neem zijn dan ook fictief.
Training is er voor het paard. Het oorspronkelijke doel is dat hij er fitter van wordt, beter bespierd en er goed door in zijn vel gaat zitten. Het mentale gedeelte is daarbij erg belangrijk.
Goed dat U het fictieve element in Uw verhaal benadrukt,het komt mij iets overtrokken en extreem over…
vooral Uw weerspiegeling van het Parelli-gebeuren en de gevolgen daarvan….
Mijn ervaring met parelli-liefhebbers en beoefenaars is dat het vaak mensen zijn die teleurgesteld waren in het “normale”dressuurrijden,de wedstrijden(geen winstpunten wisten te scoren,danwel hun paard “in de krul”wisten te rijden….!
Die uiteindelijk kozen voor het recreatief rijden.Dat ze zich dan aansluiten bij een “groep”gelijkgestemden is heel menselijk..
En voor de springruiters…springen is toch dressuur?
En springen met een dressuurpaard of balkjes lopen,caveletties…is ook een goede gymnastische oefening voor zowel ruiter als paard..
Vwb de variatie in het rijden/omgaan met paarden/ponies,dat zou voor elk paard moeten gelden…
Ook een Grand-Prix paard zou eens lekker voluit over het strand moeten kunnen galopperen,danwel ff pootje baden in de zee,of een lange staprit met los teugeltje en watertrensje in door het bos of gewoon us ff een weekje niksen in een smakelijk weiland en kroelen met andere paarden!
;-))
Marjan Tulp je hebt helemaal gelijk.
De dagelijkse invulling van ZEER VEEL PAARDEN is gewoon misselijk makend. Dag in dag uit zijn ze overgeleverd aan de persoon die hun verzorgd, of berijdt. Tot vervelends toe oefeningen doen waar ze vaak alleen maar schever van worden. Alles maar moeten accepteren [ slof, sporen, scherpe bitten, onvriendelijk en ongeduldig gedrag van de persoon, amper los rijden of uitstappen]. Het hebben van een paard of paardrijden daar is gewoon niet iedereen geschikt voor!! Het is een dure hobby, een zeer tijdrovende hobby. En dat zul je allemaal in moeten steken anders wordt het niets, zeker niet voor het paard. En laat alles en iedereen die aan voorlichting doet [ knhs, tijdschriften en andere media, en instucteurs] dat voor alle nieuwelingen goed uitleggen. Er is nog enorm veel te doen in de paardenwereld aan voorlichting.
Misschien komt het door de manier waaarop we leren rijden en (niet)leren met parden om te gaan? We moeten toch netjes zitten eventueel met slofje figuurtjes rijden en dan naar het eerste proefje met Anky als grote voorbeeld. Hoe gaat dat later….. Helaas te weinig geld, wel geld maar te weinig talent etc? Dan toch een paard en liefst een “hupseflups x weetikveel” in plaats van Frits of Klaartje. Helaas heb ik ook met grote ogen van ongeloof in een grote stal in Brabant gekeken naar rondjes rijdende dames en meiden met in een hand een sigaret en in de andere een mobieltje. Dan op z’n plat Brabants en vooral lekker bot roepen dat je ook niet weet wat je nog meer op je perd kan doen.
Sorry maar mijn hart breekt. Niks band met je paard c.q partner. Ik heb 5 jaar geinvesteerd in het leren kennen van mijn lichte koudbloed type ruwe bolster blanke pit. Vanuit centered riding naar klassieke rijkunst, 2 nuffelweekenden parelli, etc. Langzaam geleerd wat werkt en noodgedwongen de tijd genomen te kijken, te aaien, te praten en te zijn bij m’n paard. Ik kan niet alles met hem maar hij komt als ik roep, doet alles mee in de bak als het maar niet te lang duurt. Raapt mijn zweepje op, kan spaanse pas, loopt zonder iets naast me om pilonnetjes heen, sleept me echter mee aan een halster naar de eerste de beste paardebloem. Als hij in de paddock/rijbak ligt en ik kom gaat hij knorren en rustig plat verder pitten in volledig vertrouwen, hij doet aan vrijspringen, loopt zwaar heuvelterrein voor mij maar ik loop er naast als de weg te slecht is om zijn hoeven te sparen. Hij is mijn grote vriend en ik leer steeds van hem en ben er bere trots op. Hoezo ïk weet niet wat ik met die knol moet doen”. Mensen moesten zich schamen!!!