Leren incasseren

De laatste jaren heb ik veel geleerd, onder meer op het gebied van management. De kennis en ervaring die ik heb opgedaan, geven me nu de kans om Vedet en mezelf optimaal voor te bereiden. Ook heb ik ervaren dat dat niet altijd genoeg is. Je krijgt niet altijd loon naar werken. Zeker als de belangen groeien is dat soms frustrerend. Ik geloofde dat je, als je maar hard genoeg werkt, altijd wel de beloning kreeg die daarbij hoorde. Maar zo simpel is het niet. Niet in dressuur, niet in sport en eigenlijk in het hele leven niet. Je kunt wel tien keer op een dag trainen, als je tegenstander een betere proef rijdt, verlies je.

In de ring tellen het bloed, zweet en de tranen uit de voorbereiding niet meer mee en gaat het alleen nog om de prestatie op dat moment. En wanneer je ondanks gedisciplineerd en hard werken niet krijgt wat je voor jouw gevoel verdient, is dat heel naar. Dan ben je even boos, teleurgesteld, verdrietig. Maar zoals mijn moeder me als klein meisje al leerde: de aanhouder wint.

In 2010 werd ik niet opgesteld voor het team dat naar Kentucky ging, ook niet als reserve aangewezen. Ik baalde als een stekker, vond het niet eerlijk. Achteraf gezien was het misschien alleen maar goed. Het moet niet te makkelijk gaan, verliezen hoort er ook bij. Incasseren noemen coaches dat, en je moet het leren. Met tegenslagen omgaan leer je niet als alles je altijd maar voor de wind gaat. Je kunt ook pas gaan winnen als je een keer hebt verloren, zoals hockeycoach Marc Lammers al zei. Door te incasseren ontwikkel je veerkracht. Pas na verlies ga je alles op alles zetten en krijgt de winst waarde.

Het seizoen na ‘Kentucky’ was mijn meest succesvolle tot dan toe. Ik ben mijn eigen pad blijven volgen. Heb experts voor de beste begeleiding van zowel Vedet als mij gezocht en gevonden. Zij hielpen me het vertrouwen te houden in mijn ingeslagen weg en samen stelden we de koers bij als dat nodig was. Ik ben blijven geloven in onze kwaliteiten en heb doorgezet. Ik leerde dat wedstrijdresultaten en jurycommentaren niet leidend moeten zijn. Waren ze voor mij eerst richtingbepalend, inmiddels zie ik ze vooral als handvatten die houvast bieden. Ik neem ze serieus en pik eruit waar ik wat mee kan, maar laat ze niet domineren.

Als je gezond kritisch blijft op jezelf en de juiste begeleiding hebt, kun je erop vertrouwen dat jouw pad het goede is. Toen dat vertrouwen bij mij groeide, gaf me dat een stukje rust. Het bracht ons waar we nu staan. Ik geloof dat we er nu écht klaar voor zijn. Mijn pad blijf ik ook nu volgen, want alleen naar de Spelen gaan was niet mijn doel. Ik weet dat ik individueel medaillekansen heb. Maar mijn grootste streven is om straks in Greenwich Park te presteren op het beste van ons kunnen. Op naar Londen!

Sanne Voets, para-dressuuramazone
Deze column verscheen dinsdag 26 juni 2012 in De Paardenkrant