Het onderzoek dat Monty Roberts aanhaalt is van Drs Veronica Fowler, Mark Kennedy and David Marlin en heet, ‘A comparison between the Monty Roberts technique and a conventional UK technique for initial training of riding horses’. Voor dit onderzoek hebben Monty Roberts en een Britse ‘traditionele’ paardenafrichter beide evenveel paarden zadelmak gemaakt. Uit dit onderzoek bleek Monty’s methode, die hij ‘join up’ noemt, de beste te zijn. De paarden die hij afgericht had presteerden het beste in de afsluitende rij-test. Tijdens ISES2011 was er op meerdere punten kritiek op het onderzoek. Zo ging de traditionele africhter niet gelijk op de paarden rijden, wat Monty wel op dag één deed, hetgeen in deze slechts korte africhtingsperiode ook een verschil in prestatie in de afsluitende test zou kunnen verklaren. Wat dit onderzoek vooral bewees was dat met deze paarden in deze periode de paarden afgericht met Monty’s techniek beter presteerden in de afsluitende test dan de paarden van de traditionele africhter. Dit zegt niet zozeer iets over ‘welke methode is beter’, maar meer over een vergelijking van Monty’s methode versus die van één andere africhter.