Een mooie foto van je paard: wie wil dat nu niet? Een foto zoals je die van jezelf ook graag ziet: de goede kant gefotografeerd, die pukkel er niet op, je ex-man eraf gehaald. Je voordelige kant uitvergroot, de minder goed gelukte delen niet zichtbaar. Voor onze paarden geldt hetzelfde. Maar de werkelijkheid is weerbarstig, de fotograaf niet zo kundig, het paard niet geheel goed geproportioneerd of gewoon lelijk. Een veel gehoorde opmerking is dan ook: ‘Daar kan je in Photoshop toch wel iets aan doen?’.
Sommige digitale aanpassingen zijn relatief onschuldig, al zijn ze dan onnodig. Waarom haalt iedereen het touw waarmee een paard vastgehouden werd weg? Hoeveel paarden staan er los klaar voor een standfoto? Wat een onzin om dat wel te suggereren.
Inmiddels weten we wel dat elk fotomodel in een modeblad digitaal bijgewerkt is. Voorafgaand aan deze bewuste constatering heeft ons onderbewuste zo’n foto echter al als de waarheid geregistreerd, als ‘echt gebeurd’. Anders zou het immers geen zin hebben om aan een foto te sleutelen. Op deze tegenstelling is alle reclame gebaseerd. We weten dat niet iedereen zo mooi en slank is als in de reclame, de was niet zo wit en de aftershave niet zo verleidelijk. Toch wijst veel onderzoek uit dat reclame ons koopgedrag wel degelijk beïnvloedt, ook al geloven we dat we de trucs heel goed doorhebben.
Tijd nemen
Nu zijn er twee hoofdredenen voor het bijwerken van een slechte foto: een matige fotograaf en/of een minder goed gelukt paard. Om met het eerste te beginnen: veel fotografen brengen het niet op om in het echte leven genoeg tijd te nemen voor een foto om het resultaat goed te krijgen. Ze duiken liever achter hun computer om het even te fiksen. Maar de energie die zo besteed wordt aan het opleuken van een matige foto, zou bij een goede foto veel meer resultaat opleveren. Zo worden veel oren naar voren gezet, maar waar wordt nog meer aan gerommeld? Wat is er tegen om te wachten tot het paard zijn oren wel goed heeft staan?
De druk van bijvoorbeeld hengsteneigenaren kan ook groot zijn, de goeden daargelaten. Soms lijkt het wel of we het vervelend vinden dat paarden levende wezens zijn. Ze zijn allemaal anders, hebben sterke en zwakke punten in hun lichaamsbouw. Voorbeelden te over van paarden die, ondanks gebreken in hun exterieur, tot grote prestaties komen dankzij hun karakter en inzet.
Onvergeeflijk
Dat een hengst zo voordelig mogelijk op de foto wordt gezet, is begrijpelijk. Dat er zaken worden getoond die nooit hebben bestaan, is onvergefelijk. Het is mij gebeurd met mijn foto van een zeer bekende hengst die ik terugzag in een advertentie. Ik heb geen bril, maar ik ging er bijna één kopen, want ik geloofde mijn ogen niet. Wat geen sporen ooit voor elkaar kregen, was in de computer snel geregeld. Hij passageerde postuum opeens twintig centimeter meer van de grond dan hij bij leven ooit had gedaan, dankzij de wonderen van Photoshop. Pure volksverlakkerij.
Fotografen moeten hun vak gewoon goed uitoefenen en zorgen dat ze een paard er goed op hebben staan. Anders ben je geen knip voor de neus waard. Hengsteneigenaren moeten de boel niet belazeren: wat op de foto staat, moet vererfbaar kunnen zijn. Of het dat ook is, maakt de natuur wel uit, maar digitale veranderingen vererven zeker niet.
Als u als fokker denkt dat digitale genen ook goed vererven, slaap dan rustig verder. Maar kijk liever nog eens extra naar die hoog opgetrokken benen, voor u besluit bij welke hengst u uw analoge merrie gaat dekken.
Arnd Bronkhorst is hippisch fotograaf
Deze opinie verscheen vrijdag 10 juni 2011 in De Paardenkrant
Goed dat een beroepsfotograaf dit nu eens publiekelijk aankaart!
Wat hij nog niet noemde, maar wat mij ook mateloos irriteert: de altijd opzettelijk scheef genomen foto’s van dravende tuigpaarden, waarop het lijkt alsof het paard nóg hoger draaft dan het in werkelijkheid doet. Ook dit is pure volksverlakkerij.
Er moet trouwens ook gezegd worden dat er in de paardenfotografie ontzettend veel bijgebeund wordt door paardenmeisjes die geld proberen te verdienen met hun fotohobby, maar die geen enkele vakopleiding op dat gebied hebben.
Misschien moet er maar eens een keurmerk voor échte hippische fotografen komen.
Helemaal eens met het geschrevene.
Er wordt overigens niet alleen gefotoshopt in magazines, kijk eens op sporthorses, marktplaats enz.
Men denkt nog steeds dat een foto/filmpje bepaald of het rijdier geschikt/goed is maar m.i. kun je dat alleen bepalen door het dier in levende lijve te zien en (zelf) te berijden.
Hoe bekend, ik heb veel kinderporteretten geschilderd in opdracht.
Ook daar graag wat minder flapoor, niet zo loensend, langer haar enz,enz. Het leek wel of ze het eigen kind niet accepteerden zoals het was. Helaas was dit mijn eer te na en ben ik gestopt met dit onderwerp.
Ik fotografeer als hobby. Maar ik bewerk weinig om eerlijk te zijn.
2 dingen waar ik me aan erger: op wedstrijden worden foto’s genomen en ook rijtechnische blunders worden gewoon doodleuk door deze ‘fotografen’ op het net gezet. Tuurlijk weet ik dat ik mindere stukken in een proef heb, maar dat hoeft niet zo naar buiten gebracht te worden door een fotograaf die gewoon geen oog heeft voor het maken van foto’s (tegenlicht, verkeerde schaduw, verkeerde moment, enz).
Verder, ik heb ooit eens een shoot laten doen. Door iemand waar anderen tevreden over waren. Leuk en aardig, maar ik was als amateurfotograaf absoluut niet tevreden met het resultaat. De ‘fotograaf’ (tussen haakjes, want het resultaat was gewoon slecht) vond het noodzakelijk om de foto’s allemaal te bewerken en weigerde de originelen te laten zien. Portretfoto’s waarbij het gras op de achtergrond gewoon 1 groene waas geworden was. Eeuwig zonde, ik had niet voor niets een weiland met kniehoog gras en bloeiende paardenbloemen uitgezocht. Of rijfoto’s waarbij geweigerd werd om liggend in staand te veranderen, door de correcties waren de levendige kleuren verdwenen en waren de foto’s flets geworden. Dat ik niet tevreden was zou aan mijn paard liggen. Onzin, een goede fotograaf kan elk paard, hoe lelijk ook op z’n gunstigst op de foto krijgen, dat is gewoon kijken naar licht, juiste hoek, beenzetting, enz.
En mij het geld teruggeven omdat ik de resultaten gewoon beroerd vond wilde deze ‘fotograaf’ niet aan beginnen.
Zelf een trouwrapportage gedaan voor een bekende (is puur hobby), ik heb de onbewerkte foto’s laten zien. Daar is uit gekozen en op af en toe wat lichtbewerkingen is er niets aan veranderd.
Ooit op een wedstrijd in Vries een goede fotograaf getroffen. Deze persoon wist uit 10 sprongen in een parcours mij en mijn paard er 9 keer goed op te zetten. Werkelijk waar klasse. Heb toen ook 2 foto’s gekocht a 10 euro per stuk. En dat doe ik niet snel.
Helemaal en totaal mee eens. Een echt goede fotograaf kan een paard er goed op zetten en heeft fotoshoppen niet nodig. Bovendien is het gewoon bedrog.
Met de huidige technische mogelijkheden, kunnen we op de foto van ieder paard een wonderpaard maken.
In de koeien fotografie hebben professionele fotografen een bepaalde beroeps ethiek.
Deze is al ver opgerekt.
Zo werd voor de real foto aanvankelijk de bovenlijn recht geknipt. (hier wat haar weg geschoren en daar wat minder).
Onmiddellijk bedacht men dat op sommige plekken het haar met plak rechter overeind gezet kon worden.
Vervolgens was de plak ook goed om er wat op andere plekken geschoren haar, op te lijmen om de oneffenheden op te vullen.
Zo werd het hele verloop van kruis en lendenen naar eigen smaak bepaald.
Nog een kleine stap verder was het gebruik van de lijm om de spenen verticaal naar beneden te laten wijzen ,voor zover daar afwijkingen bestonden.
Ook konden spenen dubbel geplakt worden als ze te lang voor het ideaal waren.
Fokkers ,maar zeker ook KI verenigingen wisten maar al te goed dat de ideale foto de hele wereld over ging en de sperma verkoop van een stier kon vertienvoudigen.
Er werd dus zeer veel moeite gedaan om die ideale foto te bewerkstelligen.
Maar het gemak dient de mens.
Bovenlijnen worden niet meer geplakt maar digitaal recht getrokken.
Lange spenen kunnen simpel wat korter gemaakt worden etc.
Tot ik op een gegeven moment een foto zag van een wereldberoemde fokkoe.
Zij was perfect, behalve op een onderdeel na.
Haar vooruier was altijd al wat kort, dus weinig ver naar voren onder de buik aangehecht.
Dit euvel is genetisch sterk bepaald en verandert na het eerste kalf niet meer.
U raadt het al, deze koe was digitaal uitgerust met werkelijk het meest perfecte vooruier wat je je kunt bedenken.
De enige fout was dat van deze koe al op jongere leeftijd foto s in omloop waren met het korte vooruier.
Deze fout heeft de ingewijden doen beseffen dat je zelf de wereld over moet om ter plekke zelf de dieren te gaan bekijken.!!!!!!!!
En dat is jammer omdat dat lang niet altijd te doen is en enorm veel tijd en geld kost.
Van sommige fotografen is bekend dat ze weigeren verder te gaan dan de inmiddels standaard ingrepen.
Van deze bekende fotografen worden de foto s nog enigszins geloofd.
Het zal dus , denk ik ook in paardenland, steeds meer afhangen van de naam van de fotograaf (betreffende zijn beroepsethiek) ,of een foto commerciele waarde heeft.
Fotografen kunnen daar nu al op inspelen.