In het CHIO nieuws komen regelmatig toppers aan het woord over 72 jaar CHIO Rotterdam. Ditmaal was het Albert Voorn die geïnterviewd werd. De 'pensionaris' die nog altijd druk is vertelt over zijn ervaringen en meer. Voorn was 50 jaar geleden voor het eerste op het CHIO. Voorn: "In 1972. Als deelnemer van een bijrubriek, een jachtnummer. Ik reed met mijn paard Dandelion (paardenbloem)."
Albert Voorn mooiste herinnering aan Rotterdam was de landenwedstrijd in 1991. “Mijn mooiste herinnering stamt uit 1991, we wonnen toen met het team en Koningin Beatrix was aanwezig. Ze had haar been gebroken en nog voor ik moest rijden groette ik haar namens het team en wenste haar beterschap. Vervolgens reed ik foutloos en wonnen we!”, vertelt Voorn.
‘Een landenwedstrijd is iets speciaals’
CHIO’s of CSIO’s vond Albert Voorn de mooiste wedstrijden. “Ieder concours met een landenwedstrijd is iets speciaals. Wat ik in Rotterdam extra leuk vond, is het losrijden. Voor pannenkoekenhuis De Big. Ja, De Big is voor mij Rotterdam. Een verzamelpunt voor gezelligheid en lekker eten. Maar ook de ligging in het bos vind ik mooi, door het bos naar de stallen rijden, heerlijk vond ik dat. Die goeie ouwe tijd.”
‘De sport is er niet leuker op geworden’
Maar Voorn zegt er direct achteraan: “Er zijn enorm veel mensen gaan paardrijden en er zijn enorm veel zeer goede paarden bijgekomen. Persoonlijk vind ik de sport er niet leuker op geworden. Er zijn veel meer ruiters nu en je kent elkaar allemaal niet meer. Er zijn ook veel meer concoursen, het is niet meer te volgen. Ik ben een fanatiekeling hoor, maar ik volg het allemaal niet meer. Bovendien is er heel veel individuele sport. Ik hou van landenwedstrijden en concoursen met alleen maar ruiters die voor het team rijden, dat is mijns inziens voldoende. Een landenwedstrijd zegt mij veel meer dan een Grote Prijs”.
Rollen omgedraaid
Voorn heeft inmiddels zijn rijlaarzen in de wilgen gehangen en zit niet meer op een paard. Albert: “Ik ben ook gestopt voor mijn vrouw. Zij heeft al die jaren dat ik op concours ging mijn paarden bijgehouden. Of ik in Sidney arriveerde of thuis kwam van een evenement, zij zorgde altijd dat mijn paarden klaar stonden en ik er zo weer mee aan de gang kon, een grote luxe was dat. Nu we 65 en 66 jaar zijn, is het genoeg geweest. Zij hoeft niet voor mij te blijven ploeteren, daarvoor zijn we niet 45 jaar getrouwd. Ik heb haar lief en nu zijn de rollen omgedraaid. Zij houdt van aangespannen rijden en dat doen we nu.”
‘Ik hou van mooi, in de ring, maar ook er buiten’
Zoon Vincent is (assistent) bondscoach geworden. Op de vraag of Albert zijn zoon wel een raad geeft, zegt hij: “Ik geef alleen raad als hij daarom vraagt en tot heden heeft hij dat niet gedaan. Echter ik heb de indruk dat hij niet ver bij mijn visie vandaan zit. Daarnaast heb ik ervaren dat in mijn enthousiasme om mensen te helpen, ik vaak een mening geef waar men niet op zit te wachten. Niet iedereen heeft die drang die ik heb ……. Ik ga dan ook nooit naar concoursen als ik niet hoef te rijden. Ik ben geen kijker. Door alle veranderingen in de spring- en dressuursport vind ik het er niet aantrekkelijker op geworden. Ik hou van mooi, in de ring, maar ook er buiten. Anders gezegd, ik ben niet mee geëvolueerd zeg maar”.
Lees het hele artikel op CHIO nieuws.
Bron CHIO.nl
Mooi verhaal Albert,
Jij hebt veel betekend voor de paardensport in Nederland.
Met jou stijl en klasse , was je altijd héél herkenbaar op de concoursen. Jullie verdienen een groots afscheid. Ik waardeer enorm hoe je Irma bedankt , zij heeft een groot aandeel gehad in jou succes.
Hartelijke groet,
Bert van Kooten.
Albert is een ruiter die juist wel geëvalueerd is met het nieuwe paard rijden. Hij doet zich zelf en Irma te kort. Zij genieten van het leven en hebben alles meegemaakt. Het was jammer dat Tobalio niet kon blijven, anders hadden Albert en Irma nog mooie dingen kunnen laten zien. Na hoogte punten beginnen er andere dingen die minstens zo leuk zijn. Gaan, zitten afwachten is niet goed.