Wat als we altijd alle invloeden van buitenaf weghalen? Wat als we inderdaad amper nog adem durven te halen langs de wedstrijdring? Straks hebben we alleen nog maar geïsoleerde dressuurpistes en mogen we alleen nog maar op het voorterrein kijken. O, nee dat ook liever niet. Stel je voor dat daar een foto wordt gemaakt van een ‘lelijk’ moment.
Het is vooral de gedachte dat ik niet zou weten op welk moment ik wel een foto kan maken en wanneer het wel geoorloofd is, die me stoort. Alsof ik een mitrailleurschietende nitwit ben, die mensen bewust naar een fout wil jagen. Als er een nieuwe combinatie de baan inkomt, fotografeer ik die altijd een paar keer. Juist om te checken hoe een paard reageert op het geluid van mijn camera en hem bekend te maken mét dat geluidje. Is hij gespannen, dan fotografeer ik hem niet of nagenoeg niet. Ik zit daar niet om iemands dag te verpesten, maar simpel om mijn werk te doen.
Ook houd ik er rekening mee of ik foto’s maak van jonge paarden, die nog nooit een wedstrijdsituatie gezien hebben, of dat het om ervaren wedstrijdpaarden gaat. Ik vergeet overigens te vermelden dat de dochter van de vader waar ik mijn verhaal mee begin ‘nog maar’ Grand Prix rijdt.. Waar ik wel voor zou pleiten is muziek. Lekker een muziekje op achtergrond aan in een grote, kale, stille hal. Dat scheelt al een stuk. Bijgeluiden zijn dan bijna niet meer te horen en zorgen zeker niet voor spanning.
Dus: wedstrijdorganisaties, volumeknop graag een beetje open en Sky Radio aan. En ruiters en amazones: laat de paarden paard zijn; de meeste kunnen wel tegen een geluidje onderweg. Als we ze er nooit aan blootstellen, wordt het inderdaad vreemd en komen de schrikreacties. Zo, ik ga m’n mitrailleur even oppoetsen voor het volgende confrontatiemoment, waarbij ik er weer naar streef om foto’s te maken waar iedereen blij van wordt!
Melanie Brevink-van Dijk, fotograaf en (eind)redacteur De Paardenkrant
Deze opinie verscheen woensdag 4 februari 2015 in De Paardenkrant.
Het ligt er maar net aan hoe je deze vraag interpreteert…geen foto maken want dan schrikt mijn paard óf geen foto maken i.v.m. alle social media tegenwoordig. Je hoort tegenwoordig steeds meer mensen vragen gelieve geen foto te maken van hem of haar omdat sommige mensen er de raarste dingen online mee kunnen gaan doen. Zelf heb ik geen fb, instangram of wat dan ook. Ik zou het dan ook niet fijn vinden te horen dat er zomaar foto’s van mij online komen te staan. Ik heb niet te verbergen maar heb er zeker geen behoefte aan. Ik vind dan ook dat je zeker het recht mag hebben netjes te vragen geen foto’s te maken. Eenmaal online blijft online en daar wordt genoeg misbruik van gemaakt.
Dressuur sport is zeker geen vrolijke losse sport om naar te kijken of aan deel te nemen maar vaak een zeer stille omgeving waardoor de paarden bij het vallen van een naald al kunnen gaan schrikken, dit zal je in de springsport zeker niet meemaken. Zelf Z dressuur vind dan ook dat door deze manier van omgang de mensen steeds meer commentaar op de omgeving hebben en de paarden er alleen maar zenuwachtiger van worden wat de sport zeker niet ten goede komt. Zomers staan er 10 ringen tegen elkaar in te schreeuwen en wordt er niet van gezegd, maar als je in de winter 1 x bij de bak hoest dan zou je de concurrentie al willen uitschakelen. Het maakt de sport zeker niet gezelliger dus maar vlug de gezelligheid in de kantine opzoeken want bij de ring is deze ver te zoeken.
Inderdaad de dressuur moet tegenwoordig verreden worden in een bijna steriele omgeving, want de paarden komen nergens meer, als in de dressuurring en een stapmolen en als ze geluk hebben af en toe in de wei. Dat was in mijn tijd toch iets anders, met je paard reed je in de bossen, op straat, je reed dressuur, reed achttal en sprong ook nog eens met een en hetzelfde paard en ging als het binnen de 10 km lag te voet met een hele groep op concours. Paarden gingen toen niet op de loop voor een vogeltje, een blaffende hond of een open staande paraplu.
Misschien moeten de paarden maar weer eens op de oude manier opgeleid worden, is voor het paard ook leuker. Afwisseling.
Heel leuk bedacht om de paarden op de “oude” manier op te leiden. Maar dat is met veel paarden tegenwoordig niet meer mogelijk, omdat er bij het fokken vaak niet wordt gekeken naar de karakters. Hierdoor ontstaan er hetere paarden, die niet geschikt zijn voor een ritje in het bos of langs de weg. Om maar niet te spreken over het verkeer wat steeds gevaarlijker wordt. Natuurlijk is het een keuze om een bepaald paard met een bepaalde bloedlijn aan te schaffen, maar ook daar kun je je weleens in vergissen. Ik zelf weet dat uit ervaring. Ons eigen paard hebben we als veulen aangekocht. Echter als 3-jr onder het zadel schrok ze nog van een vallend blaadje langs de rijbaan. Het valt niet mee om zo’n paard aan alledaagse dingen te laten wennen zonder te verongelukken. Wat het moeilijkste nog is, zijn de mensen die wel een heel makkelijk paard hebben. Zij gaan van hun situatie uit en laten ons paard op concours vaak onbedoeld schrikken, wat tot een gevaarlijke situatie kan leiden. Wij daarentegen zijn juist heel voorzichtig, omdat we van ons paard uitgaan en weten wat er fout kan gaan. Hiermee wil ik dus laten weten dat ervaringen van mensen, maar ook paarden heel anders kunnen zijn dan je verwacht. Niet ieder dier leert van ervaringen vaker doen. Ons paard blijft schrikken op nieuw terrein en in nieuwe situaties, ongeacht dat ze nu al 5 jaar gereden wordt. Sommige dieren hebben dat gewoon van nature, anderen niet. Zo zijn er ook dagen dat ze gewoon al schrikt van een container die net iets anders staat dan anders. En na al een half uur door de baan te hebben gelopen, kan ze zomaar ineens uit het niets ineens niet meer over een korte zijde willen, omdat er iets engs zit. Terwijl ze er al een half uur wel langs ging. En ja, ik vind het dan ook vrij irritant als je in een binnenbaan op concours bent en er allemaal mensen langs de baan heen en weer gaan lopen tijdens je proef. Want dan ben je als ruiter je paard alleen maar aan het kalmeren en afleiden om het paard recht over de hoefslag heen te krijgen. Want het is inderdaad niet leuk als je dus van anderen afhankelijk bent. Zodoende vind ik het niet meer dan normaal dat iemand best aan een ander mag vragen of ze er rekening mee willen houden. Want er zijn heel veel mensen met paarden die nog steeds geen lichaamstaal van een paard kunnen lezen en het niet zien wanneer een paard heel gespannen raakt. En ja, die mensen mag je best waarschuwen als ruiter/eigenaar, want je wilt tenslotte geen ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden.
Helemaal met Laura eens. Je kunt je paard ook aan de hand aan heel veel dingen laten wennen. Wij zijn met ons veulen een paar keer in de week gaan wandelen (67,5% volbloed) en op straat kijkt hij nergens naar. Zoals Monique het omschrijft dat ze bij een vallend blaadje al bijna verongelukt, dan hoeft ze helemaal niet naar een wedstrijdbaan te gaan. Als je situaties blijft vermijden, zal het paard nooit ergens aan wennen. Zolang een fokker afzet heeft voor paarden die rillerig zijn, maar alleen omdat pa toevallig een grote naam is en iedereen dan denkt dat ze vanzelf ook grote namen worden zal er weinig veranderen. Naar een braaf paard dat ook wel kan presteren moet je zoeken, maar als er genoeg mensen zoeken, komt er vanzelf weer aanbod. In de tussentijd zou ik zeggen, ga er gewoon mee wandelen en steeds een beetje verder of wissel eens wat meer af met een keer (laten) springen daar worden ze ook een stuk wijzer en makkelijker van.
En zo zie je maar weer….er moet beter naar de bloedlijnen gekeken en het juiste paard bij de juiste ruiter. Zoals vaker gezegd…er zijn nu veel mensen met paarden en nog maar weinig paardenmensen. Tegenwoordig is het veel commentaar geven…nog meer zeuren…en het ligt altijd aan een ander. De vraag is alleen…wanneer is dit fout gegaan….?
Vroeger ging je heel de dag met de vereniging en de tuigenwagen op pad, waren er nog geen trailers, hielp iedereen elkaar en had je een hele dag pret.
Nu is het ieder voor zich…kijken elkaar van hun paard af en niets is meer goed genoeg. Tegenwoordig leren kinderen ook niet meer met de pony te spelen maar moeten gelijk super goed rijden. Terug naar de landelijk waar je met een lieve pony heel de dag pret had maar niet moeders mooiste was. Laten we eerlijk wezen….het is het innerlijk wat telt in de liefde…..maar iedereen gaat voor het uiterlijk ook al kunnen ze er niets mee. Vind het echt heel erg jammer dat het deze kant op is gegaan en volgens mij is de afschaffing van de landelijke vereniging daar mede de grootste boosdoener van.
Ik kan me inderdaad heel erg verbazen over het feit dat paarden niets meer gewend zijn. Bij slecht weer of harde wind wordt er binnen gereden. Een buitenrit zit er al helemaal niet in. We zouden meer een voorbeeld moeten nemen aan springruiters of de SGW ruiters die paarden zijn zoveel meer gewend en over het algemeen zijn die paarden een stuk blijer. Ik rijdt zelf zz-zwaar en ga elke week een buitenrit maken gewoon langs de weg en ik sta ook echt weleens andersom of hij gaat in de staak of schrikt van een opvliegende eend. Maar ik geniet er van als we in draf met de oortjes erop lekker aan het rijden zijn. Trainen doe ik ook gewoon in een buitenbak in weer en wind omdat ik geen binnenbak tot mijn beschikking heb (en met slecht weer baal ik er ook wel eens van). Dus fotografen ga gewoon lekker door en maak er wat moois van!!!!!
Allemaal waar wat hier geschreven wordt maar bij een dressuurwedstrijd is het toch essentieel dat alle combinaties onder gelijke omstandigheden kunnen rijden.In de praktijk is dit wel niet mogelijk (bvb weersomstandigheden), maar ik geloof toch dat we een zekere discipline rond de wedstrijdring moeten behouden.En als dit nodig zou blijken misschien wel aanscherpen. Paarden laten schrikken door ongewenst gedrag (moedwillig of niet) is””not done” en moet door het reglement zoveel als kan onmogelijk worden gemaakt.Als alle fotografen zich daar goed van bewust zijn en de fairplay staat hoog in hun vaandel,dan zullen er nog maar weinig problemen zijn.
En gebeurt er toch eens een accidentje ,een fotograaf is ook maar een mens, dan is dit natuurlijk spijtig,maar daar is tot op heden nog niemand dood aan gegaan VR gr EC
Ik ben helemaal geen watje met mijn paarden/ponies en ook niet op een wedstrijd.
Maar menig fotograaf heeft het voor ons al echt verziekt.
Net op gaan staan als je in uitgestrekte draf aan komt rijden, mega slechte momenten publiceren (het is tenslotte makkelijker om alles in 1x op het internet te dumpen dan eerst een selectie te maken) of bijna in de ring te staan fotograferen (blijkbaar heeft de mega zoomlens niet genoeg bereik).
Ik zeg er niet gauw wat van maar zie ze eerlijk gezegd liever niet dan wel.
We zijn daar tenslotte om een wedstrijd te rijden en niet om de rol van foto model aan te nemen.
Melanie, jij hebt genoeg ervaring om te weten wat je doet, en wat zijn ze blij als er een mooie foto is gemaakt.
leuk stukje Melanie en ik ben het helemaal met je eens dat paarden overal aan moeten / kunnen wennen, ik heb ook zo’n onzeker sensibel dier en ik ga dingen echt niet uit de weg, hij went er maar aan….
ik Sta er weer van te kijken waar deze discussie overgaat. Iemand vraagt blijkbaar op een normale mannier iets. Niemand, behalve degene die deze vraag heeft gesteld, weet waarom het is gevraagd.
iedereen heeft toch recht op zijn eigen ding. dus als iemand het op prijssteld dat er geen foto’s worden gemaakt, so be it.
Om dan voor een ander in te gaan vullen waarom hij dat gevraagd heeft is weer roddelen.
Het leven is al zo kort, laat iemand toch.
Ik heb meer dan 30 jaar dressuur gereden en heb nog nooit last van de omgeving gehad tijdens mijn dressuurwedstrijden. Kwestie van trainen en niet tuttig met je paard omgaan. Ik had ook echt wel “bloedkikkers” maar hoe meer lawaai van buiten hoe minder ze schrikken. En concentratie problemen, ook dat is gewoon een kwestie van oefenen. Nu rijd ik indoormarathons en sgw wedstrijden, dan moet je je ook super concentreren want dit gaat hard en daar is heel veel lawaai, de muziek staat hard en de supporters juichen langs de kant. Ook dat kun je elk paard leren. Als ik met m,n twee-span bij de manege binnen wil rijden moet ik reserveren van te voren want dan kan er geen ruiter in de bak rijden. Heb zelf ook een aantal jaar in en carrouselgroep gereden met menners en ruiters, ging prima. Gewoon doen. Mij zie je niet meer op een dressuurwedstrijd, is daar maar een saaie boel geworden. Het zit m.i. allemaal meer tussen de oren van de ruiter dan bij het paard.