In het Drentse Stuifzand werd vorige week donderdag op een zonovergoten dag op een prachtige accommodatie de IBOP voor KWPN spring- en dressuurpaarden gehouden. Toch werd het een dag met een rafelig randje.
Met een hele delegatie begeleiders gingen we kijken naar de IBOP-proef van het dressuurpaard van vrienden. Tijdens de laatste ‘optutsessie’ van het paard buiten bij de vrachtwagen kwam er een prachtige vrachtwagen het terrein oprijden. Eenmaal geparkeerd werd er een leuk paardje uit geleid, ze leek nog heel jong. Ze bleek in hetzelfde groepje van drie paarden ingedeeld als ‘ons’ dressuurpaard.
Toen ons paard geweest was, kwam een schitterende, hoogbenige, zwarte merrie de baan in en als laatste het kittige paardje uit de mooie vrachtwagen. We probeerden in te schatten wie van deze groep de proef met voldoende gevolg had volbracht. We waren tevreden over ons paard en vonden het tweede paard ook bijzonder. Maar dat laatste paardje, nee, die kon het toch niet gehaald hebben. Ze drukte tijdens de proef haar neus er constant uit en was dan door de ruiter niet meer te besturen.
Hoewel tempowisselingen niet worden gevraagd, werden ze veel getoond. Enige tactmatigheid was ver te zoeken. De merrie leek gewoon niet samen te willen werken met de ruiter. Naar onze bescheiden mening was dit paard en de manier waarop zij werd voorgesteld niet voldoende om te slagen voor de IBOP-proef voor dressuurpaarden.
Verbazing
Bij de tweede fase kwamen de drie paarden nogmaals in de baan en de jury vroeg de ruiters nog wat specifieke verrichtingen uit te voeren. Nu kwam voor ons als toeschouwers heel duidelijk naar voren wat voor verschillende type paarden in de baan liepen. Het kon niet meer uiteenlopend: een klassiek type, een hoogbenige dame van stand en een type springpaard. Het was leuk om die diversiteit te zien.
We vielen echter van onze stoelen van verbazing toen de jury de punten meedeelde. Het enige paard uit deze groep dat de IBOP-proef met goed gevolg had afgelegd, was het kittige typje uit de vrachtwagen! Met maar liefst met 78,5 punten en nota bene een acht voor rijdbaarheid/bewerkbaarheid! We keken elkaar eens met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat was dit nu raar? Waren wij gek? Het kan natuurlijk voorkomen dat wij iets anders zien dan de beoordelaars. De jury besteeg de trap tot het juryhokje weer en de IBOP-proeven gingen door. Wij waren tevreden met de punten die we kregen voor ons paard en brachten haar terug naar de vrachtwagen.
Bizar hoge punten
Ook in de tweede groep van die dag werd zo’n zelfde kittig paardje uit de fonkelende vrachtwagen getrokken. Wederom niet heel bijzonder, ze leek onder dezelfde ruiter ook weer erg klein en was niet heel bewerkbaar. Maar ook deze merrie slaagde voor de IBOP-proef! Onze aandacht was nu getrokken. Hoe zou het met de overige twee paarden uit dezelfde vrachtwagen verlopen? Die overigens allemaal in eigendom waren van dezelfde eigenaar/hengstenhouder, werden voorgesteld door dezelfde ruiter en allemaal een nakomeling van Uphill (v. Oscar) of Oscar zelf waren. Misschien kunt u zich voorstellen dat wij bijna niet meer verbaasd waren dat ook die twee paarden, en wel met bizar hoge punten, slaagden voor hun IBOP-proef. Weer zagen we het niet. Hoe was dat nu mogelijk? Goed, het laatste paard had een prachtige galop, maar ze zag er niet uit dat ze fijn bewerkbaar/rijdbaar was. Maar ook hiervoor kreeg deze merrie een acht. En we hadden tijdens deze dag paarden gezien met een veel mooiere houding die niet slaagden.
Naar gevoel
De jury konden we helaas niet meer spreken. We zouden heel graag deze IBOP-geslaagden van deze eigenaar onder onze eigen ruiter, met mijn naam als eigenaar eronder en zonder vermelding van afstamming elders in het land voor een IBOP-proef willen opgeven. Als deze merries dan op dezelfde manier lopen en zich gedragen als hier in Stuifzand, dan had de jury ons waarschijnlijk gezegd: “Nou meisjes, hier hebben jullie 65 punten en kom later nog maar eens terug.”
We verlieten de mooie accommodatie. Tevreden over ‘ons’ paard en hoe ze het had gedaan, maar met een naar gevoel rijker. Speelt de naam van de eigenaar per ongeluk toch een rol bij de beoordeling van een paard? We wilden het niet weten, maar helaas is dat gevoel toch ontstaan. Een rafelig randje…
Femke E. Stiemsma houdt zich op recreatief niveau bezig met dressuur en springen. Ze is geïnteresseerd in de fokkerij van KWPN-ers en Appaloosa’s en is werkzaam als jurist.
Deze opinie verscheen vrijdag 7 oktober 2011 in De Paardenkrant