Toch maken we ons hier op voor echte topsport. Helemaal vanzelf gaat dat niet. Las Vegas is de stad van de verleiding. In Sin City stappen de Amerikanen kirrend uit het vliegtuig: een weekend lang mag even alles wat thuis ab-so-luut verboden is.
Mijd Las Vegas, als je aanleg hebt voor verslaving. Alle verleidingen dringen zich hier aan je op. Gelukkig trof ik vanmorgen vroeg bij het ontbijt geen FEI-dressuurjuryleden aan die de nacht in de ene arm van een gokautomaat hadden doorgebracht. Die aanblik bleef ons in 2009 bij de laatste editie van de Wereldbekerfinale in Las Vegas niet bespaard.
Maar tot nu toe gedraagt het paardenvolk zich voorbeeldig. De enige verslaving waaraan men zich hier ’s morgens massaal overgeeft is die van de koffiezucht. Vanaf een uur of zes vormden zich in het MGM Grand Hotel lange rijen voor het Starbucks-uitschenkpunt. Pius Schwizer, Laura Kraut, onze eigenste bondscoach Rob Ehrens, ze moesten allemaal even hun shot halen. Ook Edward Gal nipte aan een Starbucks. Een vorm van doping waar de FEI graag een oogje voor toeknijpt. Al is het maar omdat dressuurdirecteur Trond Asmyr zelf ook in de rij stond voor het vocht dat hier de dag opstart.
Dirk Willem Rosie, hoofdredacteur
U heeft echt humor meneer Rosie. Geweldig!
Ben benieuwd hoeveel mensen dit stuk echt snappen 🙂
Voor iemand die niet alle ins en outs kent omtrent de kwestie Vingino, zoals ik en met mij vele anderen denk ik, komt dit door een hoofdredacteur geschreven stuk slecht aan en lijkt de plank volledig mis te slaan.
Proef ik hier enige Frustratie? Stuk slaat als een tang op een Farken.
De transactie rondom Vingino heeft i.i.g. alle schijn tegen.
Is het dan niet Las Fegas?
chapeau
Wat een fantastisch stuk. En ook zo waar! Ieder weldenkend mens weet dat F en F een toneelstukje hebben opgevoerd. By the way Nicole…jij weet helemaal niet wat Dirk Willem wel of niet weet. Juist hij heeft beide kanten van het verhaal onderzocht en aangehoord. In tegenstelling tot de rest.
Niemand die zich druk maakt over de belabberde dienstverlening van Starbucks die te weinig apparatuur/personeel hebben.